Onze reis zit er bijna op, maar de cirkel is al rond. We kwamen 14 augustus aan in Rusland, en 4 maanden later zijn we nu... terug in Rusland...
Inderdaad.
Ons "luxe-resort" waar we eens even zouden genieten van een ontspannen strandvakantie in een chique omgeving is een stevige anticlimax. Het feit dat wij de enige niet-Russen zijn in het hotel (op wat Zweden na) is niet direct een probleem, maar het gevolg hiervan is dat de sfeer in dit resort diep onder het vriespunt zit. We dachten 's avonds eens lekker decadent pina coladas te sippen in een gezellige strandbar vol uitgelaten vakantiegangers met een kleurtje, maar de bar is leeg, omdat de tafels al klaar staan om de tourgroepen van hun BBQ te voorzien.
Een pintje aan het zwembad kost dubbel zoveel als in een ander (goed) restaurant. Toen ik om drie ijsblokjes ging vragen vroegen ze er 10 Baht voor. Ik had graag het muntstuk van 10 bath gebruikt om het loeihard in die barman zijn oog te keilen, maar dat bedrag leverde me even later aan de overkant van de straat een volle zak ijs en een limoen op... Verschrikkelijk. Ik vraag me af hoe significant die 10B gaan zijn in verhouding met het bedrag dat ze zullen mislopen nadat wij de evaluatie van onze bookingssite en Lonely Planet hebben ingevuld. Nu ja... die Russen kunnen toch geen Engels, maar toch...
Gelukkig is alles er om op jezelf te genieten. Een mooi strand, groot zwembad, degelijk ontbijt, een propere, goede kamer met alles erop en eraan en de beste douche ter wereld (zo'n regenvalgeval..), ware het niet dat de (lekker grote) douchekop ongeveer ter hoogte van je kin komt.
Uit die douche kwam gisteren ook al geen warm water, maar da's een ander verhaal...
We hebben hier in Thailand wel al leuke tijden beleefd. We hebben een scootertje gehuurd voor de hele week, waarmee we al enkele stranden zijn gaan opzoeken. Gisteren zijn we gaan snorkelen, wat geweldig was!
Jammerlijk bijverschijnsel van al het zonnen en zeeen is dat we allebei vreselijk verbrand zijn, de enige reden dat we nu achter de PC zitten in plaats van op het strand.
Morgenochtend pikt een busje ons op om naar Bangkok te vertrekken, de laatste stop in onze reis...
Wednesday, December 12, 2007
Saturday, December 8, 2007
Cambodia
Deze post had eigenlijk moeten bestaan uit 3 posts. "The Road top Siem Reap", "Siem Reap" en "The Boat to Battambang", maar aangezien ik dit nu in zwembroek in Thailand zit te sturen, kunnen we alles samenvatten.
The Road to Siem Reap was een regelrechte hel. In totaal zijn we een 32 tal uren onderweg geweest over wegen die die naam amper waardig zijn en hebben we in Phnom Phen overnacht, wat oorspronkelijk niet de bedoeling was. Dus om 01.00 's nachts werden we in Phnom Phen gedropt door Khmers die geen woord Engels spraken. We zochten snel een kamer, dronken nog een pintje met enkele medebusreizigers, en 4 uur later stonden we weer op voor alweer 8 uren bussen, in een bus die elk uur stopte....
Onderweg hebben we wel wat meegemaakt en gezien. We hebben mijnen langs de weg zien liggen, en ontelbare plaatjes die ervoor waarschuwen, we hebben een tijdje vastgezeten op een losgeslagen ferry, die langs de oever bleef rondtollen tot ze vastzat, we hebben gefrituurde Tarantula gegeten (ok, 1 pootje... maar toch), maar hoofdzakelijk gewoon gezeten in een warme bus.
Siem reap was fantastisch. De tempels van Ankor zijn adembenemend, en Siem Reap zelf is ook een leuk stadje om eens uit te gaan of te gaan eten. In totaal hebben we drie dagen tempels bezocht, zij het op een kalme manier. Op de eerste dag hebben we een fiets gehuurd, wat waarschijnlijk de meest ontspannende en goedkope manier is, maar de laatste twee dagen hebben we een Tuktuk-chauffeur onder de arm genomen die ons heeft rondgereden.
Het gebied is immers immens, en buiten de 5 meest bekende tempels zijn er nog veel meer overblijfselen en tempels die ook te verkennen zijn. De mooiste vonden wij Ta Phrom, de originele ''Tomb Raider"-tempel, omdat die zo mysterieus is vanwege de bomen die er zijn doorheen gegroeid. Ankor Wat (het grootste religieuze bouwwerk ter wereld) is ook indrukwekkend, maar als je er tussen de andere toeristen in de vlakke zon doorheen loopt, is de indruk niet zo diep als bij Ta Phrom (vonden we). Andere toppers waren Bayon (met de gezichten) en Teah Prahn (of zoiets).
In Siem Reap hebben we vier toffe kerels uit Antwerpen ontmoet, waar we dan enkele dagen mee hebben opgetrokken. Geweldig om nog eens Vlaams te kunnen 'klappen' en op cafe te kunnen gaan met een kleine bende. Dit had wel de tweede kater van de reis tot gevolg (welke idioot (of idiote) kwam toch op het idee om ineens een hele fles gin te kopen????), maar hey... je kan niet alles hebben. In Siem reap is er een straat die de nickname "Pub Street" heeft gekregen Het geweldige is dat al deze cafe's in oude Franse panden zijn, die een beetje zijn opgeknapt, en daardoor een geweldige sfeer uitstralen. In Belgie zouden deze inrichtingen onbetaalbaar zijn.
Het eten was er ook lekker. Hoogtepunten waren de Khmer Kitchen, goedkoop en lekker, en Dead Fish Tower, dat een fancy restaurant was met een krokodillenvijver, en (aanlig)tafels die op verschillende zwevende plateaus stonden en bediend werden door allerlei systeempjes om drankjes en voedsel naar de verschillende etages te slepen en te hijsen. Geweldig!
De Cambodianen zijn een enorm vriendelijk, goedlachs en lief volk. Alles gaat hier trager, en van organisatie hebben ze nog nooit gehoord. Maar de glimlach waarmee ze je steeds te woord staan maakt alles goed. We hebben hier wel enkele dingen meegemaakt die ons altijd zullen bijblijven.
Zo kwam er een jongen op een bromfiets ons vergezellen (we hadden vier mannen extra mee, en blijkbaar krijg je dan wel meer gevarieerde voorstellen dan wanneer je als koppel wandelt). Nadat ze die jongen wat uitvraagden, bleek hij uiteindelijk meisjes van 14 jaar aan te bieden... Walgelijk! De posters in de bars en hotels waarschuwen ook voor kinder-sextoerisme, en het is blijkbaar een groeiend probleem.
Een heel ander schok was het toen we op een terras een man zagen die zijn stootkarretje installeerde en boeken begon te verkopen. Wat ons daarna pas opviel was dat hij zijn rechteronderarm miste en zijn linkerhand! Dit was zo verschrikkelijk aangrijpend, maar dagelijkse kost in Cambodia, waar de oorlog nog vers in het geheugen ligt, en vele weeskinderen leven.
In Siem reap hebben we, als gevolg van onze ervaring met de busritten, ons plan helemaal omgegooid. In plaats van nog naar Phnom Phen en Sihanoukville te gaan, hadden we besloten om een dag langer tempels te bekijken, daarna naar Battambang te gaan met de boot (zoals gepland), maar daarna recht naar Thailand te gaan voor een weekje strand.
De boottocht was zeer mooi, maar ook weer zeer lang, terwijl er te weinig zitplaatsen waren en verschillende mensen in de vlakke zon op het dak hebben moeten zitten. Hebben wel een hele reeks vogels gezien, waaronder de visarend (ik als enige!), en de drijvende dorpjes op het water waren ook geweldig. Foto's volgen nog...
In Battambang aangekomen, hebben we onmiddellijk een taxi geregeld om ons de volgende ochtend naar de grens te brengen, met ook een bezoek aan de killing caves vlakbij. Deze rit bracht ons over een zeer slechte weg, langs de meest beruchte mijnenvelden van Cambodia.
Voor de Killing caves moesten we eerst een heuvel beklimmen, die een fantastisch panorama over het landschap bood. We daalden af in een grot, waar we in een schrijn een hele berg botten en schedels vonden, overblijfselen van de moorden die hier hadden plaatsgevonden.
Hoewel Lonely Planet deze weg afschreef als een regelrechte hel, bleek dit uiteindelijk enorm mee te vallen, en voor de middag waren we al op Thaise grond. Een tweede taxi en een Ferry brachten ons naar Koh Chang, waar we nu zitten.
The Road to Siem Reap was een regelrechte hel. In totaal zijn we een 32 tal uren onderweg geweest over wegen die die naam amper waardig zijn en hebben we in Phnom Phen overnacht, wat oorspronkelijk niet de bedoeling was. Dus om 01.00 's nachts werden we in Phnom Phen gedropt door Khmers die geen woord Engels spraken. We zochten snel een kamer, dronken nog een pintje met enkele medebusreizigers, en 4 uur later stonden we weer op voor alweer 8 uren bussen, in een bus die elk uur stopte....
Onderweg hebben we wel wat meegemaakt en gezien. We hebben mijnen langs de weg zien liggen, en ontelbare plaatjes die ervoor waarschuwen, we hebben een tijdje vastgezeten op een losgeslagen ferry, die langs de oever bleef rondtollen tot ze vastzat, we hebben gefrituurde Tarantula gegeten (ok, 1 pootje... maar toch), maar hoofdzakelijk gewoon gezeten in een warme bus.
Siem reap was fantastisch. De tempels van Ankor zijn adembenemend, en Siem Reap zelf is ook een leuk stadje om eens uit te gaan of te gaan eten. In totaal hebben we drie dagen tempels bezocht, zij het op een kalme manier. Op de eerste dag hebben we een fiets gehuurd, wat waarschijnlijk de meest ontspannende en goedkope manier is, maar de laatste twee dagen hebben we een Tuktuk-chauffeur onder de arm genomen die ons heeft rondgereden.
Het gebied is immers immens, en buiten de 5 meest bekende tempels zijn er nog veel meer overblijfselen en tempels die ook te verkennen zijn. De mooiste vonden wij Ta Phrom, de originele ''Tomb Raider"-tempel, omdat die zo mysterieus is vanwege de bomen die er zijn doorheen gegroeid. Ankor Wat (het grootste religieuze bouwwerk ter wereld) is ook indrukwekkend, maar als je er tussen de andere toeristen in de vlakke zon doorheen loopt, is de indruk niet zo diep als bij Ta Phrom (vonden we). Andere toppers waren Bayon (met de gezichten) en Teah Prahn (of zoiets).
In Siem Reap hebben we vier toffe kerels uit Antwerpen ontmoet, waar we dan enkele dagen mee hebben opgetrokken. Geweldig om nog eens Vlaams te kunnen 'klappen' en op cafe te kunnen gaan met een kleine bende. Dit had wel de tweede kater van de reis tot gevolg (welke idioot (of idiote) kwam toch op het idee om ineens een hele fles gin te kopen????), maar hey... je kan niet alles hebben. In Siem reap is er een straat die de nickname "Pub Street" heeft gekregen Het geweldige is dat al deze cafe's in oude Franse panden zijn, die een beetje zijn opgeknapt, en daardoor een geweldige sfeer uitstralen. In Belgie zouden deze inrichtingen onbetaalbaar zijn.
Het eten was er ook lekker. Hoogtepunten waren de Khmer Kitchen, goedkoop en lekker, en Dead Fish Tower, dat een fancy restaurant was met een krokodillenvijver, en (aanlig)tafels die op verschillende zwevende plateaus stonden en bediend werden door allerlei systeempjes om drankjes en voedsel naar de verschillende etages te slepen en te hijsen. Geweldig!
De Cambodianen zijn een enorm vriendelijk, goedlachs en lief volk. Alles gaat hier trager, en van organisatie hebben ze nog nooit gehoord. Maar de glimlach waarmee ze je steeds te woord staan maakt alles goed. We hebben hier wel enkele dingen meegemaakt die ons altijd zullen bijblijven.
Zo kwam er een jongen op een bromfiets ons vergezellen (we hadden vier mannen extra mee, en blijkbaar krijg je dan wel meer gevarieerde voorstellen dan wanneer je als koppel wandelt). Nadat ze die jongen wat uitvraagden, bleek hij uiteindelijk meisjes van 14 jaar aan te bieden... Walgelijk! De posters in de bars en hotels waarschuwen ook voor kinder-sextoerisme, en het is blijkbaar een groeiend probleem.
Een heel ander schok was het toen we op een terras een man zagen die zijn stootkarretje installeerde en boeken begon te verkopen. Wat ons daarna pas opviel was dat hij zijn rechteronderarm miste en zijn linkerhand! Dit was zo verschrikkelijk aangrijpend, maar dagelijkse kost in Cambodia, waar de oorlog nog vers in het geheugen ligt, en vele weeskinderen leven.
In Siem reap hebben we, als gevolg van onze ervaring met de busritten, ons plan helemaal omgegooid. In plaats van nog naar Phnom Phen en Sihanoukville te gaan, hadden we besloten om een dag langer tempels te bekijken, daarna naar Battambang te gaan met de boot (zoals gepland), maar daarna recht naar Thailand te gaan voor een weekje strand.
De boottocht was zeer mooi, maar ook weer zeer lang, terwijl er te weinig zitplaatsen waren en verschillende mensen in de vlakke zon op het dak hebben moeten zitten. Hebben wel een hele reeks vogels gezien, waaronder de visarend (ik als enige!), en de drijvende dorpjes op het water waren ook geweldig. Foto's volgen nog...
In Battambang aangekomen, hebben we onmiddellijk een taxi geregeld om ons de volgende ochtend naar de grens te brengen, met ook een bezoek aan de killing caves vlakbij. Deze rit bracht ons over een zeer slechte weg, langs de meest beruchte mijnenvelden van Cambodia.
Voor de Killing caves moesten we eerst een heuvel beklimmen, die een fantastisch panorama over het landschap bood. We daalden af in een grot, waar we in een schrijn een hele berg botten en schedels vonden, overblijfselen van de moorden die hier hadden plaatsgevonden.
Hoewel Lonely Planet deze weg afschreef als een regelrechte hel, bleek dit uiteindelijk enorm mee te vallen, en voor de middag waren we al op Thaise grond. Een tweede taxi en een Ferry brachten ons naar Koh Chang, waar we nu zitten.
Tuesday, December 4, 2007
N95, the madness continues...
Dus.....komen we voorbij een Nokia-winkel, en denk ik: Hmmm, even kijken kan geen kwaad, right?
Wrong!!!!
In Siem Reap kost een N95 US$545
Dit komt neer op een slordige 375 euro...
De pijn...
Wrong!!!!
In Siem Reap kost een N95 US$545
Dit komt neer op een slordige 375 euro...
De pijn...
Monday, December 3, 2007
South Laos
While enjoying the magnificent views along the jungle-covered shores of the river, my fingers could feel the water outside of the small wooden boat. There was only six centimetres between the water and the side, but this did not refrain the sailor from steering its unstable vessel uncomfortably fast past sharp rocks or trough shallow waters and challenging rapids. Carrying equipment worth the Lao GDP per capita with me, did not help feeling at ease either.
But we made it, dry, alive and kicking.
This boat trip and the jungle trekking afterwards were one of the highlights of the tour we booked in Pakse to discover South-Laos, and it was truly amazing.
We saw tea and coffee plantations, swam in waterfalls, slept in a village, kayaked the Mekong and ended with a lazy afternoon, getting acquainted with our hammocks and sipping drinks while enjoying a beautiful sunset on the balcony of our riverside bungalow...
The first day mainly consisted of sitting in the car and visiting the plantations and some waterfalls. The Bolaven plateau is known for its coffee beans, which are counted among the best and most expensive in the world.
At night we stumbled upon a birthday party, where we taught the locals some moves, as their dancing only consists of standing on the dance floor, feet glued to the floor and moving their hands a bit. Next year you will be able to see all of them putting their finger on their head while turning around, and maybe (God forbid) a slight move with the hips. It was fun! We were not too keen however about their drinking culture, as they use only one cup per table for drinking beer, which is past around and drunk ad fundum. It is nice to see, of course, ut also beneficial to spreading all kinds of germs.
Apart from sitting in the car, we also did quite a heavy jungle hike, as the water level was too low for the boats to drop us of far enough, and we had to find our way through the thick jungle.
I had a romantic view of jungle trekking, which was partly eradicated by reality. It is not just about cutting your way through lush green plants while keeping an eye for big, dangerous tigers and snakes. In fact you have to crawl past climbing plants and bushes, which ALL have the most sharpest and biggest thorns you can imagine, while keeping an eye for thousands of ants in varying sizes and painfulness of their bites. The organization of the tour was just plain bad, and no one told us about it, resulting in scratches and oodles of mosquito bites, as we conquered the jungle in shorts, sandals and spaghetti-strapped tops (only Eline!!!). Eline counted 140 bites on her the last day. We got lost a few times, and our animo dropped to lower levels. But the waterfall we saw after 1.5 hours of walking was totally worth it! It was the most impressive we had ever seen! See the pictures when online (will take a while).
Afterwards we stayed in a home stay, which was a bit disappointing. It wasn't that authentic, and our guide was not that good either. Eline also got immensely sick from the food they made themselves. (among which fish soup with heads in it...)
On our way down to Don Det, an island on the Mekong river, we also did a short elephant trekking to a hill top where we had a great view.
At dawn, we finally arrived at Don Det, only to find out there is no hot water to be found anywhere. We persisted, encouraged by the knowledge that cold showers help keeping breasts from giving in to gravity.
The last day we went kayaking on the Mekong, which was also quite an effort. We saw some more great waterfalls (from the shore!!!), but unfortunately, not a single irrawady dolphin. In the afternoon, we just chilled out in our hammocks, reading a book, enjoying a beer, and watching the beautiful sunset.
At night, we went to our favourite restaurant, ran by a Belgian. Unfortunately, the bastard had just sold the last portions of his Stoofvlees we ordered the night before to others. Damn you West-Flemish emigrant!!!
We left Laos the day after, starting a 36 hour living hell past rocky roads, bad busses, suspicious looking tourguides, ferry boats out of control and the more. We'll keep that one for the next post.
See you soon!
But we made it, dry, alive and kicking.
This boat trip and the jungle trekking afterwards were one of the highlights of the tour we booked in Pakse to discover South-Laos, and it was truly amazing.
We saw tea and coffee plantations, swam in waterfalls, slept in a village, kayaked the Mekong and ended with a lazy afternoon, getting acquainted with our hammocks and sipping drinks while enjoying a beautiful sunset on the balcony of our riverside bungalow...
The first day mainly consisted of sitting in the car and visiting the plantations and some waterfalls. The Bolaven plateau is known for its coffee beans, which are counted among the best and most expensive in the world.
At night we stumbled upon a birthday party, where we taught the locals some moves, as their dancing only consists of standing on the dance floor, feet glued to the floor and moving their hands a bit. Next year you will be able to see all of them putting their finger on their head while turning around, and maybe (God forbid) a slight move with the hips. It was fun! We were not too keen however about their drinking culture, as they use only one cup per table for drinking beer, which is past around and drunk ad fundum. It is nice to see, of course, ut also beneficial to spreading all kinds of germs.
Apart from sitting in the car, we also did quite a heavy jungle hike, as the water level was too low for the boats to drop us of far enough, and we had to find our way through the thick jungle.
I had a romantic view of jungle trekking, which was partly eradicated by reality. It is not just about cutting your way through lush green plants while keeping an eye for big, dangerous tigers and snakes. In fact you have to crawl past climbing plants and bushes, which ALL have the most sharpest and biggest thorns you can imagine, while keeping an eye for thousands of ants in varying sizes and painfulness of their bites. The organization of the tour was just plain bad, and no one told us about it, resulting in scratches and oodles of mosquito bites, as we conquered the jungle in shorts, sandals and spaghetti-strapped tops (only Eline!!!). Eline counted 140 bites on her the last day. We got lost a few times, and our animo dropped to lower levels. But the waterfall we saw after 1.5 hours of walking was totally worth it! It was the most impressive we had ever seen! See the pictures when online (will take a while).
Afterwards we stayed in a home stay, which was a bit disappointing. It wasn't that authentic, and our guide was not that good either. Eline also got immensely sick from the food they made themselves. (among which fish soup with heads in it...)
On our way down to Don Det, an island on the Mekong river, we also did a short elephant trekking to a hill top where we had a great view.
At dawn, we finally arrived at Don Det, only to find out there is no hot water to be found anywhere. We persisted, encouraged by the knowledge that cold showers help keeping breasts from giving in to gravity.
The last day we went kayaking on the Mekong, which was also quite an effort. We saw some more great waterfalls (from the shore!!!), but unfortunately, not a single irrawady dolphin. In the afternoon, we just chilled out in our hammocks, reading a book, enjoying a beer, and watching the beautiful sunset.
At night, we went to our favourite restaurant, ran by a Belgian. Unfortunately, the bastard had just sold the last portions of his Stoofvlees we ordered the night before to others. Damn you West-Flemish emigrant!!!
We left Laos the day after, starting a 36 hour living hell past rocky roads, bad busses, suspicious looking tourguides, ferry boats out of control and the more. We'll keep that one for the next post.
See you soon!
Monday, November 26, 2007
Fast Facts about Laos
Did you know that...
- Laos doesn't have a railway? The French stopped the construction of it long ago. Meanwhile, we have found a railway under construction while riding our motorbikes into the middle of nowhere. This railway will probably connect the capital with Thailand.
- Everything in Laos has to come from Thailand, which will make this railway quite useful. This is also the reason why many items are relatively expensive, as it is the Thai price plus transportation cost.
- Not that crazy consumption is easy here: there is a midnight curfew (uitgaansverbod) in Laos. Everything closes at 23.30, as everybody has to be inside before midnight. Why that is? We don't know, and Lao people themselve don't seem to bother either, as they do with all other undemocratic measures taken by their one-party government.
- In general, we might say this is because of a certain "Take it easy"-attitude everyone has. Laos is so laid-back, and having something done will take.... longer...
- Maybe this is why Lao people only earn about 300$ a year. This statistic we got from a restaurant that afterwards explained us how we should tip and behave in bargaining, makng it not a quite reliable source. It is true, however, that Laos is one of the poorest regions in Asia, where people are still living on self-grown vegetables and fruits. So believe it or not, we do keep our perspective when bargaining.
- Bargaining is sometimes necessary, as Laos is famous for its silk-weaving. This meant some serious shopping for scarf-addicts like us, and it's great to know the Hoi An made clothing allready has its accessories.
- Shopping causes thirst, which is awesome, as Carlsberg-owned Beerlao is a really great beer.
- This beer didn't have any consequences yet. The most life-threatening situations we had were encounters with geckos, innocent small lizards, which nearly caused us hearth attacks, while they jumped out of Frederik's backpack while packing, and out of a role of toilet paper while Eline was grabbing some of it.
To the end of the world...
Er is hier in Pakse simpelweg geen fl*kker te zien.
Gelukkig wisten we dit op voorhand, en zijn we hier enkel om een tour te boeken doorheen Zuid-Laos. Daarmee zijn we dan vanochtend meteen van start gegaan, na een woelige nacht in een nachtbus (ik weiger het woord "slaapbus" nog te gebruiken).
Deze bus nemen zelf was al een ervaring. Een typisch beeld bij Zuidoost-Aziatische bussen zijn oude, felgekleurde vehikels die het ongeluk moeten afweren (door tegenmoetkomend verkeer zo te doen schrikken dat ze zelf al zonder aanrijding de ravijn in gaan). Zulke bussen hebben ze in Laos alleszins niet (meer). In de plaats rijden hier felgekleurde, opzichtige moderne touringcars die versierd zijn met de meest afzichtelijke tekeningen, opschriften en neonverlichtingcreaties. Menig tuning-johnny en computer-modding-nerd zou er een spontane ejaculatie aan overhouden (dat Google dit laatste woord maar niet aan onze blog linkt...).
Toen we opstapten, bleek er een Laotiaanse vrouw op mijn plaats te zitten, die niet meteen wilde weggaan, en er niets van snapte. Eline waarschuwde de plaatselijke verantwoordelijke, die wegging... en niet meer terugkwam.
De vrouw haalde vervolgens eindelijk haar ticket boven, waarop net zoals op het mijne plaats 20 stond...
zij het op een andere datum...
ok dan!
Dus ging ze ergens anders zitten, tot ze daar ook weg moest, en uiteindelijk een zetel vond vooraan, die veel beter was dan die van een (betalende) jongen op de achterste rij, die naast een plaats zat die door twee (grote) kinderen werd gedeeld (en dan is Pakse nog heeeeeel ver!!!!).
We vertrokken, de Laotiaanse TV-show werd opgezet, en de schreeuwerige nasale klanken explodeerden al snel door de "Proneer"-speakers... Heerlijk!
Ondertussen zijn we dus in Pakse, en hebben we een toer geboekt. Die kostte ons oorspronkelijk 250$ per persoon, maar omdat we alweer 3 medereizigers hebben gevonden, hebben we de prijs kunnen drukken. Met een tekort aan slaap en drie mensen voor wie goedkoop toch nog net niet goedkoop genoeg is, was het wel een vermoeiend en moeilijk gedoe. We hopen dat er tijdens de reis geen problemen meer zullen ontstaan.
We schrijven deze post dan ook om te melden dat er van ons in de volgende week geen nieuws verwacht moet worden, aangezien we naar zowat het einde van de wereld trekken.
Onderweg zullen we de koffieplantages zien op het Bolavenplateau, waar koffie wordt geteeld die bij de beste ter wereld wordt gerekend. We zullen ook nog eens bij mensen thuis slapen en eten (ik neem nu al antibiotica) Verder zullen we er ook een boottocht en trekking maken, een oude vervallen tempel zien en kajakken op Don Det, een der 4000 eilanden in dat deel van de Mekongvallei. Het ziet er dus goed uit.
Daarna trekken we verder naar Siem Reap in Cambodja, een bustrip van twee dagen. Alles gaat nu veel sneller gaan, en het programma tot Brussel is nu per halve dag ingevuld. Daartegenover staat dat we nog fantastische dingen te zien gaan krijgen, en we dus zullen eindigen in een mooie finale. (multiplex vasthouden)
Gelukkig wisten we dit op voorhand, en zijn we hier enkel om een tour te boeken doorheen Zuid-Laos. Daarmee zijn we dan vanochtend meteen van start gegaan, na een woelige nacht in een nachtbus (ik weiger het woord "slaapbus" nog te gebruiken).
Deze bus nemen zelf was al een ervaring. Een typisch beeld bij Zuidoost-Aziatische bussen zijn oude, felgekleurde vehikels die het ongeluk moeten afweren (door tegenmoetkomend verkeer zo te doen schrikken dat ze zelf al zonder aanrijding de ravijn in gaan). Zulke bussen hebben ze in Laos alleszins niet (meer). In de plaats rijden hier felgekleurde, opzichtige moderne touringcars die versierd zijn met de meest afzichtelijke tekeningen, opschriften en neonverlichtingcreaties. Menig tuning-johnny en computer-modding-nerd zou er een spontane ejaculatie aan overhouden (dat Google dit laatste woord maar niet aan onze blog linkt...).
Toen we opstapten, bleek er een Laotiaanse vrouw op mijn plaats te zitten, die niet meteen wilde weggaan, en er niets van snapte. Eline waarschuwde de plaatselijke verantwoordelijke, die wegging... en niet meer terugkwam.
De vrouw haalde vervolgens eindelijk haar ticket boven, waarop net zoals op het mijne plaats 20 stond...
zij het op een andere datum...
ok dan!
Dus ging ze ergens anders zitten, tot ze daar ook weg moest, en uiteindelijk een zetel vond vooraan, die veel beter was dan die van een (betalende) jongen op de achterste rij, die naast een plaats zat die door twee (grote) kinderen werd gedeeld (en dan is Pakse nog heeeeeel ver!!!!).
We vertrokken, de Laotiaanse TV-show werd opgezet, en de schreeuwerige nasale klanken explodeerden al snel door de "Proneer"-speakers... Heerlijk!
Ondertussen zijn we dus in Pakse, en hebben we een toer geboekt. Die kostte ons oorspronkelijk 250$ per persoon, maar omdat we alweer 3 medereizigers hebben gevonden, hebben we de prijs kunnen drukken. Met een tekort aan slaap en drie mensen voor wie goedkoop toch nog net niet goedkoop genoeg is, was het wel een vermoeiend en moeilijk gedoe. We hopen dat er tijdens de reis geen problemen meer zullen ontstaan.
We schrijven deze post dan ook om te melden dat er van ons in de volgende week geen nieuws verwacht moet worden, aangezien we naar zowat het einde van de wereld trekken.
Onderweg zullen we de koffieplantages zien op het Bolavenplateau, waar koffie wordt geteeld die bij de beste ter wereld wordt gerekend. We zullen ook nog eens bij mensen thuis slapen en eten (ik neem nu al antibiotica) Verder zullen we er ook een boottocht en trekking maken, een oude vervallen tempel zien en kajakken op Don Det, een der 4000 eilanden in dat deel van de Mekongvallei. Het ziet er dus goed uit.
Daarna trekken we verder naar Siem Reap in Cambodja, een bustrip van twee dagen. Alles gaat nu veel sneller gaan, en het programma tot Brussel is nu per halve dag ingevuld. Daartegenover staat dat we nog fantastische dingen te zien gaan krijgen, en we dus zullen eindigen in een mooie finale. (multiplex vasthouden)
Saturday, November 24, 2007
Vientiane
When our backpacks were taken of the roof of the bus, we left for some serious hostelsearching. As the high season is starting (stupid short-term travellers), we are having a harder time every week to find accomodation. But no worries, we were dropped of in a street full of hotels and guesthouses. Everything nice was full, leaving us with one option: a dodgy room with no electricity outlets and shared bathroom. Think money!!! It was only 4$.
The rest of the day was mainly lost in hanging around and eating a delicious sandwich filled with a local pate (khao jii pate). The food in South-East Asia is excellent. We didn't have any complaints about China, but here, it's just great.
The next day, we did the obligatory Lonely Planet walking tour, taking us past temples and monuments. The most remarkeable monument was Patuxai, which means "Arch of Triumph". Where do you think their inspiration came from?
Yes indeed.
It is only fully made of concrete, with Lao influences, and it is a "double arch", looking like indoor crossroads. Moreover, there's also a wide boulevard leading into town, resembling the Champs Ellysees. On one side of the tower is a description, where one sentence reads:
In the evening we met Wessel and Fiona, the Dutch couple we shared a tour with in Mongolia. Time for some impressive stories, useful tips, sweet memories and plenty of Beerlao.
The next morning we rented motorbikes (something we were craving for) and drove off to Buddha Park, where some crazy fanatic built heaps of concrete statues of religious stories and myths. "Buddhist Efteling", someone called it (identity will not be reveiled). On the way back, we tried to visit the Beerlao brewery, but they were closed. They should put this visit in Lonely Planet!!! The trip with the motorbikes was excellent!!! We enjoyed so much, and really want one.
In the evening we visited the Bun Pha That Luang festival, which happens once every year. It is the largest festival in Laos, and ,to Lao standards, a heck of a party. It is all about That Luang, the golden stupa which is seen as the symbol of Laos. There people prey, donate flower bouquets (which are then recycled every day) and just enjoy the temple fair outside the temple walls. Monks from all over the country come to Vientiane and participate in ceremonial parades. To visit the stupa, Eline and Fiona had to rent a Lao skirt (sarong), just as the Lao women wearing jeans or shorts. It was beautiful, especially during sunset.
Tonight we leave for Pakse by bus. We'll try to start a last discovery spree, so we can see all sights on our agenda and still have enough beach time to recover from our heavy trip (hehe). The tips we got will surely be useful. Now we're of for lunch, for a third 'khao jii' pate sandwich.
The rest of the day was mainly lost in hanging around and eating a delicious sandwich filled with a local pate (khao jii pate). The food in South-East Asia is excellent. We didn't have any complaints about China, but here, it's just great.
The next day, we did the obligatory Lonely Planet walking tour, taking us past temples and monuments. The most remarkeable monument was Patuxai, which means "Arch of Triumph". Where do you think their inspiration came from?
Yes indeed.
It is only fully made of concrete, with Lao influences, and it is a "double arch", looking like indoor crossroads. Moreover, there's also a wide boulevard leading into town, resembling the Champs Ellysees. On one side of the tower is a description, where one sentence reads:
From a closer distance, it appears even less impressive, like a monster of concreteQuite honest, those Laotians. Funny historic detail about Patuxai is that it was built with US-bought cement which was given to build an airport, resulting in the nickname "Vertical Runway".
In the evening we met Wessel and Fiona, the Dutch couple we shared a tour with in Mongolia. Time for some impressive stories, useful tips, sweet memories and plenty of Beerlao.
The next morning we rented motorbikes (something we were craving for) and drove off to Buddha Park, where some crazy fanatic built heaps of concrete statues of religious stories and myths. "Buddhist Efteling", someone called it (identity will not be reveiled). On the way back, we tried to visit the Beerlao brewery, but they were closed. They should put this visit in Lonely Planet!!! The trip with the motorbikes was excellent!!! We enjoyed so much, and really want one.
In the evening we visited the Bun Pha That Luang festival, which happens once every year. It is the largest festival in Laos, and ,to Lao standards, a heck of a party. It is all about That Luang, the golden stupa which is seen as the symbol of Laos. There people prey, donate flower bouquets (which are then recycled every day) and just enjoy the temple fair outside the temple walls. Monks from all over the country come to Vientiane and participate in ceremonial parades. To visit the stupa, Eline and Fiona had to rent a Lao skirt (sarong), just as the Lao women wearing jeans or shorts. It was beautiful, especially during sunset.
Tonight we leave for Pakse by bus. We'll try to start a last discovery spree, so we can see all sights on our agenda and still have enough beach time to recover from our heavy trip (hehe). The tips we got will surely be useful. Now we're of for lunch, for a third 'khao jii' pate sandwich.
Thursday, November 22, 2007
A Hundred Days Off
Vandaag is een speciale dag. Het is immers precies 100 dagen geleden dat we in Brussel het vliegtuig namen naar St.-Petersburg, waar onze trip begon. Deze post zal echter niet de geschiedenis ingaan als een schoolvoorbeeld van beschrijvende blogkunst. We beginnen dit schrijven immers met... een rechtzetting.
We moeten namelijk onze eerste indruk van Vang Vieng toch een beetje verbeteren. Het is en blijft een draak van een dorp, eerder gelijkend op een armzalige vakantiekolonie van Britse toeristen dan een Laotiaans dorp. Maar eens je dat hebt geaccepteerd, en de mogelijkheden ervan gaat onderzoeken, wordt het dorp geweldig!
De tweede dag zijn we immers gaan doen wat iedereen hier hoort te doen: Tubing. Je huurt een traktorband, springt op een Tuktuk (omgebouwde motor met cabine), koopt een fles Beerlao, hangt jezelf in de band op de rivier en ... relax... Heerlijk!!!! Het zal dan ook niet verbazen dat dit de meest populaire activiteit is. De rivier is gevuld met dobberende dronkaards. Dit geholpen door de talloze bars op de oever, waar de muziek luid staat en verschillende constructies zijn gebouwd om Tarzansgewijs in het water te slingeren, te glijden of te springen. De drank vloeit, en "buckets" met een uiterst voordelige drank/mixer ratio gaan vlot over de toonbank. Hier en daar wordt beachvolley gespeeld. We grapten dat wij ooit tegen onze kinderen zouden zeggen dat wij hier al geweest waren voor het het nieuwe Salou of een ander verderfelijk oord zou worden, want dat zit er dik in. We waren gewaarschuwd door mijn ouders dat we vroeg genoeg aan die trip moesten beginnen. De zon verliest snel haar kracht en zij hadden rond 5 uur ettelijk koukleumen gezien die zich aan hun bootje wilden vastklampen om sneller bij het einde te zijn. Die raad bleek goud waard te zijn. We hadden haar opgevolgd, maar toch net iets te lang blijven hangen in een bar. We waren van plan om 's avonds ook eens stevig op onze lappen te gaan (tot 12uur, that is...denk aan de avondklok), maar er kwam wat tussen.
Ten eerste sloeg de wet van Murphy toe. Voor het eerst hadden we onze kamer (in een dodgy hotelletje) extra op slot gedaan met een hangslot van onszelf, en verloren we toch wel onze sleutels niet. Dus naar de fietsenmaker voor een ijzerzaag, en doorzagen dat slot. Dit was echter onmogelijk! Die sloten zijn geweldig!!! Dan maar de grendel zelf, wat 5 minuutjes duurde. Van de boete voor de sleutel kan dat hotel nu waarschijnlijk hun hele gebouw van nieuwe sloten voorzien als ze willen...
Ten tweede werd ik wat ziek, kreeg wat koorts en had waarschijnlijk een lichte zonneslag. (heb een beetje last van vanalles sinds we aan de Malarone zijn) Elke koortsaanval moet gezien worden als Malaria tot het tegendeel bewezen is, maar op dat uur werd bewijzen wat moeilijk. We zouden wachten tot in de hoofdstad. 's Morgens bleek de koorts weg.
In plaats van te gaan feesten bezondigden we ons dan maar aan de andere (legale) populaire activiteit in Vangvieng: in ligbedden naar Friends kijken. Het klinkt vreemd, en dat deed het ook voor ons. Lonely Planet schreef dat men hier lag te trippen tijdens "endless reruns of Friends", en wij dachten dat het een amusante beschrijving was. Maar het is echt zo!!! Wij hebben wel zeker 5 bars gezien vlak bij elkaar waar iedereen naar Friends lag te kijken!!! (de andere 2 cafes hadden The Simpsons, Family Guy of een film. We installeerden ons op de bank, bestelden ons eten, en volgenden een vijftal afleveringen (het huwelijk van Chandler en Monica om precies te zijn), voor we gingen slapen.
Vangvieng is in onze ogen nu toch wel wat gezelliger geworden. Als we in de nabije toekomst nog eens terug zouden gaan, houden we hier zeker nog eens halte.
Vanochtend vertrok onze bus naar Vientiane, de meest laid-back hoofdstad van Azie. Daar zullen we enkele dagen blijven voor we recht naar het zuiden gaan. Morgen landen trouwens ook Wessel en Fiona, onze busgenoten in Mongolie, waarmee we zeker mee zullen trachten af te spreken.
We moeten namelijk onze eerste indruk van Vang Vieng toch een beetje verbeteren. Het is en blijft een draak van een dorp, eerder gelijkend op een armzalige vakantiekolonie van Britse toeristen dan een Laotiaans dorp. Maar eens je dat hebt geaccepteerd, en de mogelijkheden ervan gaat onderzoeken, wordt het dorp geweldig!
De tweede dag zijn we immers gaan doen wat iedereen hier hoort te doen: Tubing. Je huurt een traktorband, springt op een Tuktuk (omgebouwde motor met cabine), koopt een fles Beerlao, hangt jezelf in de band op de rivier en ... relax... Heerlijk!!!! Het zal dan ook niet verbazen dat dit de meest populaire activiteit is. De rivier is gevuld met dobberende dronkaards. Dit geholpen door de talloze bars op de oever, waar de muziek luid staat en verschillende constructies zijn gebouwd om Tarzansgewijs in het water te slingeren, te glijden of te springen. De drank vloeit, en "buckets" met een uiterst voordelige drank/mixer ratio gaan vlot over de toonbank. Hier en daar wordt beachvolley gespeeld. We grapten dat wij ooit tegen onze kinderen zouden zeggen dat wij hier al geweest waren voor het het nieuwe Salou of een ander verderfelijk oord zou worden, want dat zit er dik in. We waren gewaarschuwd door mijn ouders dat we vroeg genoeg aan die trip moesten beginnen. De zon verliest snel haar kracht en zij hadden rond 5 uur ettelijk koukleumen gezien die zich aan hun bootje wilden vastklampen om sneller bij het einde te zijn. Die raad bleek goud waard te zijn. We hadden haar opgevolgd, maar toch net iets te lang blijven hangen in een bar. We waren van plan om 's avonds ook eens stevig op onze lappen te gaan (tot 12uur, that is...denk aan de avondklok), maar er kwam wat tussen.
Ten eerste sloeg de wet van Murphy toe. Voor het eerst hadden we onze kamer (in een dodgy hotelletje) extra op slot gedaan met een hangslot van onszelf, en verloren we toch wel onze sleutels niet. Dus naar de fietsenmaker voor een ijzerzaag, en doorzagen dat slot. Dit was echter onmogelijk! Die sloten zijn geweldig!!! Dan maar de grendel zelf, wat 5 minuutjes duurde. Van de boete voor de sleutel kan dat hotel nu waarschijnlijk hun hele gebouw van nieuwe sloten voorzien als ze willen...
Ten tweede werd ik wat ziek, kreeg wat koorts en had waarschijnlijk een lichte zonneslag. (heb een beetje last van vanalles sinds we aan de Malarone zijn) Elke koortsaanval moet gezien worden als Malaria tot het tegendeel bewezen is, maar op dat uur werd bewijzen wat moeilijk. We zouden wachten tot in de hoofdstad. 's Morgens bleek de koorts weg.
In plaats van te gaan feesten bezondigden we ons dan maar aan de andere (legale) populaire activiteit in Vangvieng: in ligbedden naar Friends kijken. Het klinkt vreemd, en dat deed het ook voor ons. Lonely Planet schreef dat men hier lag te trippen tijdens "endless reruns of Friends", en wij dachten dat het een amusante beschrijving was. Maar het is echt zo!!! Wij hebben wel zeker 5 bars gezien vlak bij elkaar waar iedereen naar Friends lag te kijken!!! (de andere 2 cafes hadden The Simpsons, Family Guy of een film. We installeerden ons op de bank, bestelden ons eten, en volgenden een vijftal afleveringen (het huwelijk van Chandler en Monica om precies te zijn), voor we gingen slapen.
Vangvieng is in onze ogen nu toch wel wat gezelliger geworden. Als we in de nabije toekomst nog eens terug zouden gaan, houden we hier zeker nog eens halte.
Vanochtend vertrok onze bus naar Vientiane, de meest laid-back hoofdstad van Azie. Daar zullen we enkele dagen blijven voor we recht naar het zuiden gaan. Morgen landen trouwens ook Wessel en Fiona, onze busgenoten in Mongolie, waarmee we zeker mee zullen trachten af te spreken.
Tuesday, November 20, 2007
Luang Prabang, Laos PDR
De gedachte aan een propellervliegtuig deed Eline er toch even naar verlangen dat ze toch maar geopteerd had voor de grensovergang over land, en de 7 uur durende motorrit (achterop met bagage) die erbij zou hebben gehoord. Gelukkig stelde ik haar gerust met mijn uitgebreide propeller-vliegervaring (ahum) en bleek de Fokker 70 een straalvliegtuig (iets zegt me dat dit laatste het meest geruststellende argument bleek).
Wederom was inchecken niet probleemloos, daar de bamboe waterpijp die ik bij had (ja benny) weleens een dodelijk wapen kon zijn in mijn strijd om Laos aan mijn wil te onderwerpen en de hoofdstad Freddyville te dopen. Van een glazen fles maakten ze geen probleem...
Na een klein uurtje landden we in een heerlijk pittoreske jungleomgeving, wisselden we 50 dollar om in een berg Kip, en vertrokken we naar onze hostel, die vol bleek. We vonden onderdak in onze tweede keus, waar de schele "La Mama" van de guesthouse ons opving en volstopte met bananen. Daarna hebben we ons op een houten balkon gezet met uitzicht op de Mekong voor een pannenkoek... het leven kan soms wel eens mooi zijn... Die avond aten we in een supergezellige tuin, aan ons eigen barbequetje. Daar leerden we dat er in Laos een avondklok is, en dat om middernacht iedereen binnen moet zijn.
De volgende dag was een dag waar we (vooral F) toch al dagen hadden naar uitgekeken. Op 17 november arriveerden immers mijn mamie en papie in Luang Prabang!!! We doolden wat rond in de stad en doodden de uren door eindelijk nog eens ons logboek bij te schrijven. Om 18h vertrokken we naar Maison Souvannahpoum (de naam op zich klonk al veelbelovender dan ons stulpje), waar ze al op ons zaten te wachten. Het wederzien was uiteraard geweldig! We praatten ononderbroken en dronken een stevige aperitief. Tegen 20h waren de vrienden van mijn ouders ook van de partij en vertrokken we op restaurant.
De volgende twee dagen waren subliem. We konden meepikken in hun programma met busje en gids. We zagen zoals steeds iets teveel tempels, beklommen de Phousi hill (spreek maar uit...), deden een boottocht naar grotten, meer tempels en een plaatselijk dorpje waar we een huwelijksfeest zagen. We stonden ook om half zes op om te zien hoe de monnikken eten krijgen van de plaatselijke gelovigen die op een rij naast de weg knielen om de verschillende rijen monikken van rijst en bananen te voorzien. Tijdens deze excursies uiteraard een waaier aan tips gekregen om de foto's nog iets beter te maken van de prof, en vele malen goed gelachen. Al deze intense inspanningen verdienden uiteraard ook ontspanning, en daar kwam het zwembad van hun hotel goed van pas. (oh boy...) De avonden waren geweldig. We gingen lekker eten en het was leuk om nog eens elkaars gezelschap te hebben bij een goed glas wijn.
Maar mooie liedjes duren niet lang, en we namen gisterenavond afscheid, waarbij we gelukkig enkele kilo's overtollige bagage kwijtkonden in hun valies en nieuwe bagage bijkregen, in de vorm van chocolade (kwijl), douchegel, literatuur en platvlaamse lectuur en een mysterieuze "maffe cd" uit Turnhout die we nog niet hebben kunnen beluisteren (Mama en Laura, keihard bedankt! De verrassingen waren super!).
We ervaren nu wel dat ons ene been steeds vaster in Belgie begint te staan, en na de hereniging met mijn ouders zijn we nu al luidop beginnen aftellen. Dit wordt versterkt door de tijdsnood waarin we komen om ons gehoopte programma af te werken, en de plannen die er al beginnen te komen voor na de thuiskomst. Het zijn nu nog ongeveer 27 dagen, de aftelklok kan je vinden in het menu aan de rechterkant van deze blog.
Ondertussen hebben we een minibusje genomen en zijn we in Vang Vieng, waar op eerste zicht niet zoveel te zien is, maar wel veel te doen. De omgeving is wel zeer mooi, met karstpieken en overal wilde brousse, waar we morgen op een traktorband door zullen dobberen. De andere trekpleister van dit stadje laten we aan ons voorbij gaan. Vang Vieng is beroemd voor zijn drugstoerisme, en het stikt hier van de Engelse (en andere) jeugd, die de "happy" shakes en pizzas doorspoelen met liters bier en cocktails. Vanavond eens zien wat dat wordt. Sex alleszins niet, aangezien dat in ons hotel verboden is. Plezant, zo'n vakantie...
Wederom was inchecken niet probleemloos, daar de bamboe waterpijp die ik bij had (ja benny) weleens een dodelijk wapen kon zijn in mijn strijd om Laos aan mijn wil te onderwerpen en de hoofdstad Freddyville te dopen. Van een glazen fles maakten ze geen probleem...
Na een klein uurtje landden we in een heerlijk pittoreske jungleomgeving, wisselden we 50 dollar om in een berg Kip, en vertrokken we naar onze hostel, die vol bleek. We vonden onderdak in onze tweede keus, waar de schele "La Mama" van de guesthouse ons opving en volstopte met bananen. Daarna hebben we ons op een houten balkon gezet met uitzicht op de Mekong voor een pannenkoek... het leven kan soms wel eens mooi zijn... Die avond aten we in een supergezellige tuin, aan ons eigen barbequetje. Daar leerden we dat er in Laos een avondklok is, en dat om middernacht iedereen binnen moet zijn.
De volgende dag was een dag waar we (vooral F) toch al dagen hadden naar uitgekeken. Op 17 november arriveerden immers mijn mamie en papie in Luang Prabang!!! We doolden wat rond in de stad en doodden de uren door eindelijk nog eens ons logboek bij te schrijven. Om 18h vertrokken we naar Maison Souvannahpoum (de naam op zich klonk al veelbelovender dan ons stulpje), waar ze al op ons zaten te wachten. Het wederzien was uiteraard geweldig! We praatten ononderbroken en dronken een stevige aperitief. Tegen 20h waren de vrienden van mijn ouders ook van de partij en vertrokken we op restaurant.
De volgende twee dagen waren subliem. We konden meepikken in hun programma met busje en gids. We zagen zoals steeds iets teveel tempels, beklommen de Phousi hill (spreek maar uit...), deden een boottocht naar grotten, meer tempels en een plaatselijk dorpje waar we een huwelijksfeest zagen. We stonden ook om half zes op om te zien hoe de monnikken eten krijgen van de plaatselijke gelovigen die op een rij naast de weg knielen om de verschillende rijen monikken van rijst en bananen te voorzien. Tijdens deze excursies uiteraard een waaier aan tips gekregen om de foto's nog iets beter te maken van de prof, en vele malen goed gelachen. Al deze intense inspanningen verdienden uiteraard ook ontspanning, en daar kwam het zwembad van hun hotel goed van pas. (oh boy...) De avonden waren geweldig. We gingen lekker eten en het was leuk om nog eens elkaars gezelschap te hebben bij een goed glas wijn.
Maar mooie liedjes duren niet lang, en we namen gisterenavond afscheid, waarbij we gelukkig enkele kilo's overtollige bagage kwijtkonden in hun valies en nieuwe bagage bijkregen, in de vorm van chocolade (kwijl), douchegel, literatuur en platvlaamse lectuur en een mysterieuze "maffe cd" uit Turnhout die we nog niet hebben kunnen beluisteren (Mama en Laura, keihard bedankt! De verrassingen waren super!).
We ervaren nu wel dat ons ene been steeds vaster in Belgie begint te staan, en na de hereniging met mijn ouders zijn we nu al luidop beginnen aftellen. Dit wordt versterkt door de tijdsnood waarin we komen om ons gehoopte programma af te werken, en de plannen die er al beginnen te komen voor na de thuiskomst. Het zijn nu nog ongeveer 27 dagen, de aftelklok kan je vinden in het menu aan de rechterkant van deze blog.
Ondertussen hebben we een minibusje genomen en zijn we in Vang Vieng, waar op eerste zicht niet zoveel te zien is, maar wel veel te doen. De omgeving is wel zeer mooi, met karstpieken en overal wilde brousse, waar we morgen op een traktorband door zullen dobberen. De andere trekpleister van dit stadje laten we aan ons voorbij gaan. Vang Vieng is beroemd voor zijn drugstoerisme, en het stikt hier van de Engelse (en andere) jeugd, die de "happy" shakes en pizzas doorspoelen met liters bier en cocktails. Vanavond eens zien wat dat wordt. Sex alleszins niet, aangezien dat in ons hotel verboden is. Plezant, zo'n vakantie...
Thursday, November 15, 2007
Fast facts about Vietnam (UPDATE)
Did you know that...
- Vietnam looks like a popular adoption country, as you see heaps of Western parents walking around with their just picked up Vietnamese baby.
- In Hanoi, there are 5 million people, and 3 million motor bikes
- A Vietnamese man has 3 goals in life: Building a house, getting a family and acquiring a buffalo. The latter has now been replaced by a motorcycle or car.
- Gray hair is treated in the streets by pulling out the gray hairs with a pincet
- In the capital of Hanoi, Frederik woke up because ofthe sound of a rooster.
- (we can't remember the last one... check for updates later...)
Hanoi
So we found ourselves standing in front of luggage conveyor belt again, wondering why it's always others' luggage coming out first.
But these feelings offrustration always vanish in milliseconds as soon as you see your backpack coming your way unharmed, and you feel happy again. The savage luggage handlers once more were not brute enough to destroy my piece of New Zealandish product design. Lovely...
After taking the shuttle bus to Hanoi Old Quarter, the bus driver dropped us of at the wrong place, turning us again into the alert guards we normally are. Vietnam is notorious for its taxi and tour scams, and this could be just it. But false alarm, he just had misunderstood us, and he dropped us of at where he thougt the closest street to our hotel was... So after 15 minutes ofwalking, we found our chosen hotel.. which was full. The next one also. Panic!!! It's dark and we're in desperate need of beer!
The third one had two beds available. It was the Hanoi Backpackers hostel, a great hostel , which unfortunately only had dorms. As it was a goog backpackers hostel, it was also quite expensive, as quality and a good reputation has its price. We had our cold beer at the rooftop terrace, and after having watched a rat crawl by, we went to bed.
The next day, we had some though decisions to make. We should be in Luang prabang (Laos) on saturday 17th, giving us some time to discoverHanoi and another part of Vietnam. The question was: which part? We have to be in Laos in time, as we are meeting my parents in Luang Prabang. Yes indeed!!! Emotional times are ahead! We are really looking forward to meeting them, together with meeting the chocolate they bring along.
One option was to take the land border to Luang Prabang, passing some of the most beautifull sceneries Vietnam has to offer. But after asking the hostel owner and reading LP, this border is also the most difficult. ("some have no problems at all, some have a really hard time and ask me why I told them to take that route, which I didn't, and others just come back after 3 days of trying...")
A second option was to go to Halong Bay (a must see sight) and take the bus to Vientiane in Laos, which LP describes as "not a picknick, but more like a set menu for hell" and which causes an evil grin with the hostel managerwhen I asked about the bus.
The last option was to do Halong Bay and fly to Luang Prabang, which is the quickest and the easiest, but also the most expensive.
So... we chose to fly... Goddamned! But we really wanted to be sure that we get there in time to meet my parents, and taking the bus would force us to take another 11 hour busride to Luang Prabang after the 24h bus ride to Vientiane (the horror!)
So we booked our plane, and also a cruise to Halong bay, leaving the next morning. Afterwards we went into town.
Hanoi is a beautiful and great city, at least the old quarter. It is a bit dirty, but the charm it has is stunning. it's a maze of old houses painted in great soft colors, filled with local activity and bars and restaurants aimed at tourists and expats. So again, Vietnam wouldn't allow us any weight loss...
The drawback is the observation that Hanoi is pretty pricey. Of course is is a capital, but there's also the commercail attitude of the vietnamese, which is quite annoying when coming out of China. The people are friendlier, but in dealing with tourists they are much greedier and harder. They terribly overcharge you, but are less inclined to negotiate. You pay the price or you walk.
After a great dinner on the balcony of a small restaurant. We got in our bunk beds and had another night of sleep, interrupted by everyone that went to sleep or got up.
The next morning we left for our Halong Bay cruise. We had the most amazing and relaxing trip!
Our boat was a standard "Junk", and after lunch we set of for a cave. Meanwhile we read our books and just enjoyed the view and the good weather. This view consisted of the great Karst islands of Halong Bay and dozens and dozens of other tourist junks doing the same tour as us. Halong Bay is big business, and each day, hundreds of tourists leave for their trip.
We visited a cave, kayaked and swam ("can we swim here? ""No, many sharks here, we swim over there, further...""alrighty!") in the beautiful bay. We went to our room quite early, as the Vietnamese crew had no intention whatsoever to entertain us (they had enough to do watching their movie and listen to their awful music (think about a sample of a chicken on an early 90's housebeat, among others...)) The iTrip failed, so sleep was everything that was left.
The next morning we were dropped offat Cat Ba, a beautiful island with a national park. Driving into the island could be compared to a scene of Jurassic Park.
We climbed a hill with a small group. The top of the hill was crowded with othertourists, but the view was absolutely marvellous. We also climbed the observation tower, which truly was one of the most freightening experiences in our lives.
In the afternoon, a highlight of ourwhole trip came: WE WENT TO THE BEACH!!!! Yes indeed, for the first time we lied down on the warm sand and swam in the sea, celebrating it with a cold beer. Perfect!
That night we met some other people and had a drink in a bar. I'm going fast to spare you some hours of reading, but believe me that Cat Ba and Halong Bay are just excellent.
The next day we head back for the boat, but organisation was a bit strange that day. We were taken from one group to the next, and no one knew who we were or where we came from in the end. But after some phonecalls of the guides, it all got solved.
The day after we did the walking tour described in Lonely Planet. Quite funny to encounter several other people holding the same Lonely PLanet on the same page walking in the same direction...
It was great. We saw a ceremony in a small temple and visited some markets. In the afternoon we saw a water puppet show. It was nice, but it still puppets on water, so despite the beauty of it, it became a bit boring. Today we had our first motorcycle taxi ride (horrifying) and saw the mausoleum of Ho Chi Minh, who wasn't there. he's in Russia for maintenance (true). Tomorrow We're off to Laos.
But these feelings offrustration always vanish in milliseconds as soon as you see your backpack coming your way unharmed, and you feel happy again. The savage luggage handlers once more were not brute enough to destroy my piece of New Zealandish product design. Lovely...
After taking the shuttle bus to Hanoi Old Quarter, the bus driver dropped us of at the wrong place, turning us again into the alert guards we normally are. Vietnam is notorious for its taxi and tour scams, and this could be just it. But false alarm, he just had misunderstood us, and he dropped us of at where he thougt the closest street to our hotel was... So after 15 minutes ofwalking, we found our chosen hotel.. which was full. The next one also. Panic!!! It's dark and we're in desperate need of beer!
The third one had two beds available. It was the Hanoi Backpackers hostel, a great hostel , which unfortunately only had dorms. As it was a goog backpackers hostel, it was also quite expensive, as quality and a good reputation has its price. We had our cold beer at the rooftop terrace, and after having watched a rat crawl by, we went to bed.
The next day, we had some though decisions to make. We should be in Luang prabang (Laos) on saturday 17th, giving us some time to discoverHanoi and another part of Vietnam. The question was: which part? We have to be in Laos in time, as we are meeting my parents in Luang Prabang. Yes indeed!!! Emotional times are ahead! We are really looking forward to meeting them, together with meeting the chocolate they bring along.
One option was to take the land border to Luang Prabang, passing some of the most beautifull sceneries Vietnam has to offer. But after asking the hostel owner and reading LP, this border is also the most difficult. ("some have no problems at all, some have a really hard time and ask me why I told them to take that route, which I didn't, and others just come back after 3 days of trying...")
A second option was to go to Halong Bay (a must see sight) and take the bus to Vientiane in Laos, which LP describes as "not a picknick, but more like a set menu for hell" and which causes an evil grin with the hostel managerwhen I asked about the bus.
The last option was to do Halong Bay and fly to Luang Prabang, which is the quickest and the easiest, but also the most expensive.
So... we chose to fly... Goddamned! But we really wanted to be sure that we get there in time to meet my parents, and taking the bus would force us to take another 11 hour busride to Luang Prabang after the 24h bus ride to Vientiane (the horror!)
So we booked our plane, and also a cruise to Halong bay, leaving the next morning. Afterwards we went into town.
Hanoi is a beautiful and great city, at least the old quarter. It is a bit dirty, but the charm it has is stunning. it's a maze of old houses painted in great soft colors, filled with local activity and bars and restaurants aimed at tourists and expats. So again, Vietnam wouldn't allow us any weight loss...
The drawback is the observation that Hanoi is pretty pricey. Of course is is a capital, but there's also the commercail attitude of the vietnamese, which is quite annoying when coming out of China. The people are friendlier, but in dealing with tourists they are much greedier and harder. They terribly overcharge you, but are less inclined to negotiate. You pay the price or you walk.
After a great dinner on the balcony of a small restaurant. We got in our bunk beds and had another night of sleep, interrupted by everyone that went to sleep or got up.
The next morning we left for our Halong Bay cruise. We had the most amazing and relaxing trip!
Our boat was a standard "Junk", and after lunch we set of for a cave. Meanwhile we read our books and just enjoyed the view and the good weather. This view consisted of the great Karst islands of Halong Bay and dozens and dozens of other tourist junks doing the same tour as us. Halong Bay is big business, and each day, hundreds of tourists leave for their trip.
We visited a cave, kayaked and swam ("can we swim here? ""No, many sharks here, we swim over there, further...""alrighty!") in the beautiful bay. We went to our room quite early, as the Vietnamese crew had no intention whatsoever to entertain us (they had enough to do watching their movie and listen to their awful music (think about a sample of a chicken on an early 90's housebeat, among others...)) The iTrip failed, so sleep was everything that was left.
The next morning we were dropped offat Cat Ba, a beautiful island with a national park. Driving into the island could be compared to a scene of Jurassic Park.
We climbed a hill with a small group. The top of the hill was crowded with othertourists, but the view was absolutely marvellous. We also climbed the observation tower, which truly was one of the most freightening experiences in our lives.
In the afternoon, a highlight of ourwhole trip came: WE WENT TO THE BEACH!!!! Yes indeed, for the first time we lied down on the warm sand and swam in the sea, celebrating it with a cold beer. Perfect!
That night we met some other people and had a drink in a bar. I'm going fast to spare you some hours of reading, but believe me that Cat Ba and Halong Bay are just excellent.
The next day we head back for the boat, but organisation was a bit strange that day. We were taken from one group to the next, and no one knew who we were or where we came from in the end. But after some phonecalls of the guides, it all got solved.
The day after we did the walking tour described in Lonely Planet. Quite funny to encounter several other people holding the same Lonely PLanet on the same page walking in the same direction...
It was great. We saw a ceremony in a small temple and visited some markets. In the afternoon we saw a water puppet show. It was nice, but it still puppets on water, so despite the beauty of it, it became a bit boring. Today we had our first motorcycle taxi ride (horrifying) and saw the mausoleum of Ho Chi Minh, who wasn't there. he's in Russia for maintenance (true). Tomorrow We're off to Laos.
Thursday, November 8, 2007
Spleetogen: The Movie
We should have done this much earlier, but better late than never. Finally some moving images. They're from months ago, so don't panic if you see loads of hair you didn't expect anymore... Unfortunately, we also seem to have lost the best one...
(and, as the movies are 36Mb, you'll get just one...)
The following movie was shot in Shangri-la, where a huge praying wheel is built on the hill, next to the temple. (I [icked the wrong one. The title should be Shangri-la...)
(and, as the movies are 36Mb, you'll get just one...)
The following movie was shot in Shangri-la, where a huge praying wheel is built on the hill, next to the temple. (I [icked the wrong one. The title should be Shangri-la...)
Hoi An
When we boarded the plane, we still had the last line of our previous post in mind, and we were dreaming of a swimming pool. Reality is an evil bitch, and one with a gruesomely cruel sense of irony, we thought when we saw the flooded villages out of the descending plane and felt the rain as we disembarked.
Hoi an is still suffering from the typhoon and the heavy rains that passed over a few weeks ago. This was obvious when we were looking for a restaurant and suddenly were standing in front of a flooded street. The river came a block too far. A few days later it appeared that it wasn't so bad afterall. The waterlevel is dangerously high, but as we are close to the sea, there's only a flood during high tide. Yesterday night we saw the waterlevel rising up to the stairs of the restaurant while we were eating. Another typhoon is arriving in Vietnam at this very moment, but won't pass over Hoi An.
The stormy weather has other consequences. The beach, which is known to be one of the nicest in Vietnam, looked like a landfill, and the (rough) sea wasn't blue at all. So we didn't swim in the sea either.
But up to the good news!!! Hoi an is marvellous. When we arrived at the hotel, after a long taxiride with a very friendly cabdriver, we went to the restaurant nearby. Both adresses were tips from Martine and Robbert we met in the Tiger Leaping Gorge. The restaurant was a small terrace with plastic chairs, owned by a very friendly family. It was great! We had 6 beers in total, and a four course menu, for about 4.5 euro. And the food was outstanding. A beer and a fish grilled in a banana leaf.. what else do you need to get in a tropical groove? The food was awesome in all other restaurants too! For our 5,5 year anniversary (at least we have a reason. ha!), we went to a good restaurant and had cocktails and wine with our dishes. We had the best dinner in months! The Cao Lau was divine, and they had profiterolles. Colonisation might be a dark page in history, but what the french did to vietnam definetely had a bright side as well!!!
The town itself is also beautifulm with manu old houses with oodles of charm, housing great little bars and restaurants. Most streets aren't even asphalted, but the atnosphere is great, attracting planeloads of tourists.
But the main reason for us visiting this Vietnamese gem of a town, are the countless tailors that cover the streets. After a few days, the balance is:
Frederik:
We are now waiting to get to the airport, as we are going to Hanoi. We planned to visit Halong Bay, but thunderstorms are expected, which will cause cruiseboats (the main method of seeing the bay) to stay docked. We'll see what happens.
PS: We did have a swim in the hotel pool, but it needed some persistence...
Hoi an is still suffering from the typhoon and the heavy rains that passed over a few weeks ago. This was obvious when we were looking for a restaurant and suddenly were standing in front of a flooded street. The river came a block too far. A few days later it appeared that it wasn't so bad afterall. The waterlevel is dangerously high, but as we are close to the sea, there's only a flood during high tide. Yesterday night we saw the waterlevel rising up to the stairs of the restaurant while we were eating. Another typhoon is arriving in Vietnam at this very moment, but won't pass over Hoi An.
The stormy weather has other consequences. The beach, which is known to be one of the nicest in Vietnam, looked like a landfill, and the (rough) sea wasn't blue at all. So we didn't swim in the sea either.
But up to the good news!!! Hoi an is marvellous. When we arrived at the hotel, after a long taxiride with a very friendly cabdriver, we went to the restaurant nearby. Both adresses were tips from Martine and Robbert we met in the Tiger Leaping Gorge. The restaurant was a small terrace with plastic chairs, owned by a very friendly family. It was great! We had 6 beers in total, and a four course menu, for about 4.5 euro. And the food was outstanding. A beer and a fish grilled in a banana leaf.. what else do you need to get in a tropical groove? The food was awesome in all other restaurants too! For our 5,5 year anniversary (at least we have a reason. ha!), we went to a good restaurant and had cocktails and wine with our dishes. We had the best dinner in months! The Cao Lau was divine, and they had profiterolles. Colonisation might be a dark page in history, but what the french did to vietnam definetely had a bright side as well!!!
The town itself is also beautifulm with manu old houses with oodles of charm, housing great little bars and restaurants. Most streets aren't even asphalted, but the atnosphere is great, attracting planeloads of tourists.
But the main reason for us visiting this Vietnamese gem of a town, are the countless tailors that cover the streets. After a few days, the balance is:
Frederik:
- 2 3-piece suits
- 2 extra pair of pants
- 4 shirts
- 1 tie
- 1 pair of slippers
- 1 pair of swimming pants
Eline:
- 1 winter coat
- 1 cocktail dress
- 2 tops
- 2 skirts
- 2 linnen pair of pants
- 1 beachlike pair of pants
- 2 pair of shoes
- 1 pair of slippers
We are now waiting to get to the airport, as we are going to Hanoi. We planned to visit Halong Bay, but thunderstorms are expected, which will cause cruiseboats (the main method of seeing the bay) to stay docked. We'll see what happens.
PS: We did have a swim in the hotel pool, but it needed some persistence...
Saturday, November 3, 2007
Good morning Vietnam!!!
In onze vorige post zeiden we dat ons verslag van HongKong spoedig online zou komen. Helaas... Ondanks (of beter dankzij) de omnipresente breedbandverbindingen in Hongkong (eerste regio wara iedereen toegang had tot breedband intrnet), is het niet gemakkelijk om op internet te geraken. Internetcafe's zijn zeldzaam of zeer duur, en de budgetaccomodatie heeft meestal geen internet. Dus zijn we wat minder online geweest.
Hongkong was simpelweg fantastisch. Zo internationaal gericht, iedereen spreekt Engels, de glamour en de glitter, de wolkenkrabbers en vooral de charme die de stad heeft zijn verslavend. Zoals reeds gezegd: als mijn werk mij ooit naar Hongkong zou willen sturen, laat maar komen!
Het begon nochtans niet geweldig. Geradbraakt kwamen we uit de slaapbus, en bleken we in the middle of f*cking nowhere te zitten. Gelukkig wees een Hongkongse ons waar we dan wel naartoe moesten (een halfuur met de taxi naar het juiste station). Vlak voor we door immigration gingen, werd ons hoofd nog gefilmd met een warmtegevoelige camera om te controleren op koorts, en daarbovenop moest Eline nog eens dringend naar het toilet, waardoor ik niet enkel de kans miste om taxfree drank te kopen, maar ook nog eens bij het quarantaine-kantoor (waar de toilet was) moest staan wachten terwijl iedereen in een boogje om mij heen liep...
We waren gewaarschuwd dat Hongkong ofwel walgelijk duur zou worden om te slapen, ofwel gewoon walgelijk. We probeerden daarom de aanrader van Lonely Planet (Payless Hostel), wat geweldig bleek. Een proper hokje van 2 op 2.5m, waar dan ook nog eens een badhokje in zit van 1 op 1. Met een raam!!! Het kon niet stuk, en dat voor een "redelijke" prijs.
Op de ferry (wat een geweldige manier is om de haven over te steken) werden we in het Nederlands aangesproken door een bankier uit Singapore, die afkomstig bleek te zijn uit Tessenderlo! Hij stelde ons voor om ons wat uitleg te geven over HongKong tussen twee afspraken door, wat ontzettend vriendelijk was. We spraken of in zijn hotel, en gingen om onze Vietnamese visum. Het hotel waar hij verbleef bleek een van de meest fancy hotels van Hongkong te zijn! De S500's en de Rolls Royces stonden netjes naast elkaar, en een R32 gaf de parking nog een frivole toets. Daar zaten we dan, met ons rugzakje, in de lobby van het Island Shangri-la (voor de kenners), iets te drinken en te luisteren naar wat we allemaal moesten zien en laten in de stad. We waren met onze derriere in de roomboter gevallen. Wat we daar ontdekt hebben zijn ook chips van blauwe aardappelen (Blue potato chips), superlekker. Toen hij plots wegmoest, kregen we zelfs nog een glas, terwijl hij doorging. We hebben er met volle teugen van genoten (vooral Eline van haar wijn), en zullen hem zeker een kaartje sturen.
De tweede dag was een verloren dag. We boekten eerst onze tickets naar Vietnam, en daarna gingen we op zoek naar enkele bestellingen van het thuisfront. Die tickets waren geen sinecure. Wij van de internetgeneratie hadden ons immers nooit kunnen inbeelden dat bepaalde vliegtickets NIET als e-ticket te verkrijgen zijn. We hadden bijna onze tickets per spoeddienst naar Tessenderlo laten sturen.
Maar de dag begon pas 's avonds. Het was immers Halloween, en onze vrijgevige tipgever had gezegd dat het in een bepaalde wijk wel gezellig zou worden. En of! Het was er over de koppen lopen. We hadden geprobeerd om af te spreken met onze Tibet-genoten, maar enkel Laszlo bleek bereikbaar. De Hongkongers kunnen wel een feestje bouwen, en het bonte gezelschap van verschillende nationaliteiten maakt de sfeer super. Het enige minpunt was de politie. In Hongkong is men vrij strikt (streng verboden de spuwen en te roken in het opnbaar bvb), en houdt men graag alles onder controle. Ik zou kunnen zeggen dat men door de verschillende epidemieen (SARS en vogelgriep) een expertise heeft opgebouwd in crowd-control en quarantaine,en dat men die kennis rechtstreeks op event-management heeft toegepast. Het resultaat was een traject van Nadar, waar niet door mocht en dat maar 1 ingang en uitgang had, terwijl grote delen van de straatjes werden afgesloten als veiligheidszone. Er was zelfs eenrichtingsverkeer voor voetgangers!!! Er zal wel niets misgaan, maar toch geeft het het feest wel een gespannen sfeertje en een hoop miserie. het hoogtepunt van de avond, was 0,4 liter Stella van de tap, volop verkrijgbaar in HongKong , en onwaarschijnlijk duur.
De volgende dag gingen we shoppen en een tempel bezoeken. We kwamen langs winkels vol enorme plasma-tv's, camera's, gsm's, lenzen, al wat je maar willen, met prijzen die je stoutste dromen overtreffen!!! Het is hier echt ongelooflijk. Voor electronicaliefhebbers een waar paradijs en enorme bron van frustratie, want hoe krijg je het allemaal thuis? In de namiddag bezochten we nog een computerwinkelcomplex, en belandden we na een lange wandeling in de zoveelste toeristenmarktstraat, waar de handtassenkoorts weer toe sloeg. Eerst gingen we echter naar de tenthousand buddha temple. Deze was mooi, maar een beetje kitscherig, en de drie kranen die erond stonden maakten het er niet beter op. We eindigden de dag met sjakosjen...
De laatste dag in Hongkong maakten we een wandeling door het centrum, waarbij we eindigden in het supergezellge Soho. Overal zagen we mensen die na het werk in gezellige en hippe bars het weekend vierden, en de veel te dure restaurants, galerijen en designboetieks maken het af. Doorheen de wijk loopt ook een reeks roltrappen van een kilometer lang. na enkele Stella's (2), zakten we af naar een restaurant voor DimSum. Terwijl het brandalarm afging en de brandweer het gebouw binnenkwam en inspecteerde, vertelde de man ons echter dat ze al gesloten waren 9we hadden voor niks tot daar gewandeld, terwijl de LP nochtans andere uren gaf. Dan maar pizza in een andere uitgangsstraat, die ook bezaaid is met bordelen en bars. (ik stak mijn hoofd eens binnen in de "crazy horse", en zag drie dames op een podium voor een halfleeg zaaltje, die alledrie perfect synchroon stopten met dansen, naar mij keken, wuifden en "come in please" zeiden, hilarisch)
De laatste dag zouden we naar Lantau gaan, een groen eiland waar het grootste metalen buddha beeld staat, een tipdie we de eerste dag kregen. Maar eerst: Dim Sum. We gingen speciaal terug naar dat restaurant, en de vrouw die ons binnenliet, zei dat we een verdieping hoger moesten gaan, waar de uren wel klopten... GRRMBLLL. Het was er chaotisch, en diensters reden af en aan met kaaretjes vol dimsum, waar je dan afnam waar je zin in had.
Veel te laat vertrokken we naar Lantau, waar de cruciale kabelbaan niet bleek te werken. Dan maar naar een ander plaatsje, en op advies van enkele lokals stapten we af in Mui O, waar we incheckten in een veel te duur hotel en ons een G&T klaarmaakten. Maar ondanks de improvisatie en teleurstelling, werd het een geweldige avond. We aten heerlijke calamari op een sjofel overdekt terras, en dronken nog een pintje in de "Toilet Bar" (vanwege het publiek toilet vlakbij), waar we kennis maakten met een oude gepensioneerde Engelse trompetist, en kropen na onze wandeling hotelwaarts in ons bed. het hele dorp lag rond een baai, en de aanwezigheid van de zee bezorgde een heerlijk "luilekkervakantiegevoel".
Hongkong eindigde minder positief. We misten bijna onze vlucht, omdat we een bewijs moesten laten zien dat we een vlucht huiswaarts hadden voor we mochten inchecken. In heel die luchthaven geen internet met printer te zien uiteraard, en het moet gezegd, 15 minuten hardlopen in bottines is op een nuchtere maag niet meteen equivalent aan een gezellige check-in. Hierdoor miste ik alweer de mogelijkheid om taxfree drank te kopen, en Eline die om een elektronisch gadget aan te schaffen waar ik binnenkort een ode aan zal besteden.
Nu zijn we in Ho Chi Min. We hebben ingecheckt en de stad ingetrokken op zoek naar internet (5 uur tussen vluchten). Nu moeten we lopen om onze vlucht te halen. Tot in Hoi An!!! Het zwembad wacht!!!!
Hongkong was simpelweg fantastisch. Zo internationaal gericht, iedereen spreekt Engels, de glamour en de glitter, de wolkenkrabbers en vooral de charme die de stad heeft zijn verslavend. Zoals reeds gezegd: als mijn werk mij ooit naar Hongkong zou willen sturen, laat maar komen!
Het begon nochtans niet geweldig. Geradbraakt kwamen we uit de slaapbus, en bleken we in the middle of f*cking nowhere te zitten. Gelukkig wees een Hongkongse ons waar we dan wel naartoe moesten (een halfuur met de taxi naar het juiste station). Vlak voor we door immigration gingen, werd ons hoofd nog gefilmd met een warmtegevoelige camera om te controleren op koorts, en daarbovenop moest Eline nog eens dringend naar het toilet, waardoor ik niet enkel de kans miste om taxfree drank te kopen, maar ook nog eens bij het quarantaine-kantoor (waar de toilet was) moest staan wachten terwijl iedereen in een boogje om mij heen liep...
We waren gewaarschuwd dat Hongkong ofwel walgelijk duur zou worden om te slapen, ofwel gewoon walgelijk. We probeerden daarom de aanrader van Lonely Planet (Payless Hostel), wat geweldig bleek. Een proper hokje van 2 op 2.5m, waar dan ook nog eens een badhokje in zit van 1 op 1. Met een raam!!! Het kon niet stuk, en dat voor een "redelijke" prijs.
Op de ferry (wat een geweldige manier is om de haven over te steken) werden we in het Nederlands aangesproken door een bankier uit Singapore, die afkomstig bleek te zijn uit Tessenderlo! Hij stelde ons voor om ons wat uitleg te geven over HongKong tussen twee afspraken door, wat ontzettend vriendelijk was. We spraken of in zijn hotel, en gingen om onze Vietnamese visum. Het hotel waar hij verbleef bleek een van de meest fancy hotels van Hongkong te zijn! De S500's en de Rolls Royces stonden netjes naast elkaar, en een R32 gaf de parking nog een frivole toets. Daar zaten we dan, met ons rugzakje, in de lobby van het Island Shangri-la (voor de kenners), iets te drinken en te luisteren naar wat we allemaal moesten zien en laten in de stad. We waren met onze derriere in de roomboter gevallen. Wat we daar ontdekt hebben zijn ook chips van blauwe aardappelen (Blue potato chips), superlekker. Toen hij plots wegmoest, kregen we zelfs nog een glas, terwijl hij doorging. We hebben er met volle teugen van genoten (vooral Eline van haar wijn), en zullen hem zeker een kaartje sturen.
De tweede dag was een verloren dag. We boekten eerst onze tickets naar Vietnam, en daarna gingen we op zoek naar enkele bestellingen van het thuisfront. Die tickets waren geen sinecure. Wij van de internetgeneratie hadden ons immers nooit kunnen inbeelden dat bepaalde vliegtickets NIET als e-ticket te verkrijgen zijn. We hadden bijna onze tickets per spoeddienst naar Tessenderlo laten sturen.
Maar de dag begon pas 's avonds. Het was immers Halloween, en onze vrijgevige tipgever had gezegd dat het in een bepaalde wijk wel gezellig zou worden. En of! Het was er over de koppen lopen. We hadden geprobeerd om af te spreken met onze Tibet-genoten, maar enkel Laszlo bleek bereikbaar. De Hongkongers kunnen wel een feestje bouwen, en het bonte gezelschap van verschillende nationaliteiten maakt de sfeer super. Het enige minpunt was de politie. In Hongkong is men vrij strikt (streng verboden de spuwen en te roken in het opnbaar bvb), en houdt men graag alles onder controle. Ik zou kunnen zeggen dat men door de verschillende epidemieen (SARS en vogelgriep) een expertise heeft opgebouwd in crowd-control en quarantaine,en dat men die kennis rechtstreeks op event-management heeft toegepast. Het resultaat was een traject van Nadar, waar niet door mocht en dat maar 1 ingang en uitgang had, terwijl grote delen van de straatjes werden afgesloten als veiligheidszone. Er was zelfs eenrichtingsverkeer voor voetgangers!!! Er zal wel niets misgaan, maar toch geeft het het feest wel een gespannen sfeertje en een hoop miserie. het hoogtepunt van de avond, was 0,4 liter Stella van de tap, volop verkrijgbaar in HongKong , en onwaarschijnlijk duur.
De volgende dag gingen we shoppen en een tempel bezoeken. We kwamen langs winkels vol enorme plasma-tv's, camera's, gsm's, lenzen, al wat je maar willen, met prijzen die je stoutste dromen overtreffen!!! Het is hier echt ongelooflijk. Voor electronicaliefhebbers een waar paradijs en enorme bron van frustratie, want hoe krijg je het allemaal thuis? In de namiddag bezochten we nog een computerwinkelcomplex, en belandden we na een lange wandeling in de zoveelste toeristenmarktstraat, waar de handtassenkoorts weer toe sloeg. Eerst gingen we echter naar de tenthousand buddha temple. Deze was mooi, maar een beetje kitscherig, en de drie kranen die erond stonden maakten het er niet beter op. We eindigden de dag met sjakosjen...
De laatste dag in Hongkong maakten we een wandeling door het centrum, waarbij we eindigden in het supergezellge Soho. Overal zagen we mensen die na het werk in gezellige en hippe bars het weekend vierden, en de veel te dure restaurants, galerijen en designboetieks maken het af. Doorheen de wijk loopt ook een reeks roltrappen van een kilometer lang. na enkele Stella's (2), zakten we af naar een restaurant voor DimSum. Terwijl het brandalarm afging en de brandweer het gebouw binnenkwam en inspecteerde, vertelde de man ons echter dat ze al gesloten waren 9we hadden voor niks tot daar gewandeld, terwijl de LP nochtans andere uren gaf. Dan maar pizza in een andere uitgangsstraat, die ook bezaaid is met bordelen en bars. (ik stak mijn hoofd eens binnen in de "crazy horse", en zag drie dames op een podium voor een halfleeg zaaltje, die alledrie perfect synchroon stopten met dansen, naar mij keken, wuifden en "come in please" zeiden, hilarisch)
De laatste dag zouden we naar Lantau gaan, een groen eiland waar het grootste metalen buddha beeld staat, een tipdie we de eerste dag kregen. Maar eerst: Dim Sum. We gingen speciaal terug naar dat restaurant, en de vrouw die ons binnenliet, zei dat we een verdieping hoger moesten gaan, waar de uren wel klopten... GRRMBLLL. Het was er chaotisch, en diensters reden af en aan met kaaretjes vol dimsum, waar je dan afnam waar je zin in had.
Veel te laat vertrokken we naar Lantau, waar de cruciale kabelbaan niet bleek te werken. Dan maar naar een ander plaatsje, en op advies van enkele lokals stapten we af in Mui O, waar we incheckten in een veel te duur hotel en ons een G&T klaarmaakten. Maar ondanks de improvisatie en teleurstelling, werd het een geweldige avond. We aten heerlijke calamari op een sjofel overdekt terras, en dronken nog een pintje in de "Toilet Bar" (vanwege het publiek toilet vlakbij), waar we kennis maakten met een oude gepensioneerde Engelse trompetist, en kropen na onze wandeling hotelwaarts in ons bed. het hele dorp lag rond een baai, en de aanwezigheid van de zee bezorgde een heerlijk "luilekkervakantiegevoel".
Hongkong eindigde minder positief. We misten bijna onze vlucht, omdat we een bewijs moesten laten zien dat we een vlucht huiswaarts hadden voor we mochten inchecken. In heel die luchthaven geen internet met printer te zien uiteraard, en het moet gezegd, 15 minuten hardlopen in bottines is op een nuchtere maag niet meteen equivalent aan een gezellige check-in. Hierdoor miste ik alweer de mogelijkheid om taxfree drank te kopen, en Eline die om een elektronisch gadget aan te schaffen waar ik binnenkort een ode aan zal besteden.
Nu zijn we in Ho Chi Min. We hebben ingecheckt en de stad ingetrokken op zoek naar internet (5 uur tussen vluchten). Nu moeten we lopen om onze vlucht te halen. Tot in Hoi An!!! Het zwembad wacht!!!!
Thursday, November 1, 2007
N95
I am Frederik Aldelhof and HongKong drove me crazy!!!
I heard that HK was going to be cheap to buy electronics. I told Eline that I was going to buy a Nokia N95 if I would find it for 500 euro, as a joke. The idea that it would be possible to buy a Nokia N95 (indeed one of the greatest cellphones on the planet, and superior to the iPhone for people who don't have a Mac-fetish) for 500 would sound absurd in every normal city, and that was the plan of course. Of course I want to have an N95. Who wouldn't? But I shouldn't buy one. I should use the money otherwise, it's a relatively old model and I won't be able to use it here, the GPS-maps will be useless, blablabla,
I now I can be rational, but I still need exuberant prices to keep me from my impulsive buying behaviour (I BOUGHT A GREENLASER POINTER, WOOHOO!!!!!!).
Imagine my frustration when the first N95 I encounterd costed 518euro, in stead of the normal 600 or more I had expected for a cheap one. Cold sweat, not being able to think straight, oh the horror, What would I do without one.
But still no problem! A quick check on the internet revealed that this price is also possible online, I should wait for the new model,I still should use the money for our appartment, I can do it!
Today, I found it for 470 euro... I'm on the brink of mental collapse. What should I do? I really need some coaching to keep me from buying it. Everything else is also too cheap for ordinary mortals with a gadget addiction to resist...
HELP!!! This city is just way to great and awesome for me!!!
Ok, I just needed to write this, and I can go to sleep now.
Tomorrow we'll probably write about Hongkong. It's one of the greatest cities we ever visited, and I could really live here for a year if I had to.
Greetings from two shopaholics,
XXXX
I heard that HK was going to be cheap to buy electronics. I told Eline that I was going to buy a Nokia N95 if I would find it for 500 euro, as a joke. The idea that it would be possible to buy a Nokia N95 (indeed one of the greatest cellphones on the planet, and superior to the iPhone for people who don't have a Mac-fetish) for 500 would sound absurd in every normal city, and that was the plan of course. Of course I want to have an N95. Who wouldn't? But I shouldn't buy one. I should use the money otherwise, it's a relatively old model and I won't be able to use it here, the GPS-maps will be useless, blablabla,
I now I can be rational, but I still need exuberant prices to keep me from my impulsive buying behaviour (I BOUGHT A GREENLASER POINTER, WOOHOO!!!!!!).
Imagine my frustration when the first N95 I encounterd costed 518euro, in stead of the normal 600 or more I had expected for a cheap one. Cold sweat, not being able to think straight, oh the horror, What would I do without one.
But still no problem! A quick check on the internet revealed that this price is also possible online, I should wait for the new model,I still should use the money for our appartment, I can do it!
Today, I found it for 470 euro... I'm on the brink of mental collapse. What should I do? I really need some coaching to keep me from buying it. Everything else is also too cheap for ordinary mortals with a gadget addiction to resist...
HELP!!! This city is just way to great and awesome for me!!!
Ok, I just needed to write this, and I can go to sleep now.
Tomorrow we'll probably write about Hongkong. It's one of the greatest cities we ever visited, and I could really live here for a year if I had to.
Greetings from two shopaholics,
XXXX
Tuesday, October 30, 2007
Some more facts
Did you know that...
- Some rich Chinese send their children to boarding school when they're 6 months old?
They are very busy and don't know how to raise children. Therefore they send the kid to a private (and very expensive) school where it's brought up by professionals.
- Frederik was hit by a piece of pork at the market?
A bucher was getting enthusiastic in chopping up his chopsticks (it was actually the foot of a pig, but it sounds so nice...), and a small piece of meat hit Frederik right on the cheek. As it wasn't lunch time yet, he whiped it off
- 23 million Chinese men willnever find a wife? This is a consequence of the one-child policy introducedin the 80's, resulting in abortions and killing of baby girls. This now has caused that it is (officially) prohibited for doctors to inform future parents about the sexe of their unborn child.
- The internet is NOT CENSORED in HongKong? Hooray!!!! We love HK! Fromnow on,we will be able to react in the reactions, and we will also be able to see our own pictures and write some info with them,without having to install firefox and the specialextension.
- When entering HK, you are filmed with a heat-sensitive camera to see whether you're feverish? This is still because of the bird flu risk. It's a funny sight to see three people behind a screen with medical masks on, while everyone just passes by.
- Chinese men sometimes have long fingernails, especially thumb and little finger?
- Although Chinese eat superfast, it's of crucial social importance. While eating, they also talk (a lot) with food in their mouths. They think that Westerners are not very social, as they tend to keep conversations for after dinner. For Chinese, there is no after dinner.
- Some rich Chinese send their children to boarding school when they're 6 months old?
They are very busy and don't know how to raise children. Therefore they send the kid to a private (and very expensive) school where it's brought up by professionals.
- Frederik was hit by a piece of pork at the market?
A bucher was getting enthusiastic in chopping up his chopsticks (it was actually the foot of a pig, but it sounds so nice...), and a small piece of meat hit Frederik right on the cheek. As it wasn't lunch time yet, he whiped it off
- 23 million Chinese men willnever find a wife? This is a consequence of the one-child policy introducedin the 80's, resulting in abortions and killing of baby girls. This now has caused that it is (officially) prohibited for doctors to inform future parents about the sexe of their unborn child.
- The internet is NOT CENSORED in HongKong? Hooray!!!! We love HK! Fromnow on,we will be able to react in the reactions, and we will also be able to see our own pictures and write some info with them,without having to install firefox and the specialextension.
- When entering HK, you are filmed with a heat-sensitive camera to see whether you're feverish? This is still because of the bird flu risk. It's a funny sight to see three people behind a screen with medical masks on, while everyone just passes by.
- Chinese men sometimes have long fingernails, especially thumb and little finger?
- Although Chinese eat superfast, it's of crucial social importance. While eating, they also talk (a lot) with food in their mouths. They think that Westerners are not very social, as they tend to keep conversations for after dinner. For Chinese, there is no after dinner.
Monday, October 29, 2007
Yangshuo
Toen we puffend en hijgend in onze wagon op adem kwamen, maakten we kennis met onze coupe-genoten. Coupe is eigenlijk een fout woord, aangzien er deze keer zelfs geen deuropening was, enkel tussenschotten waaraan steeds aan elke kant 3 britsen onder elkaar hangen. Twee oude dametjes onderbraken hun gesprek om eens goed naar ons te kijken en lachten vriendelijk. We waren duidelijk OK bevonden. De dametjes hernamen hun gebabbel, en zijn daar niet meer mee opgehouden tot ze 13 uur later in hun bed kropen. Ondertussen hebben ze drie maal noodles gegeten, vier zakken noten en zaden, gedroogde en gesuikerde kersen, een pak worstjes (voor bij de noodles), twee kippenbillen, en dat alles weggespoeld met liters thee. De voedselzak was toen bijna halfleeg. Omdat wij er duidelijk ondervoed uitzien en nog moeten groeien, moesten ook wij uiteraard flink mee-eten van de nootjes. Van een andere jongen kregen we ook nog eens een pak chips... Dit terwijl we zelf ook twee zakken noten bijhadden. Toen we er twee pinten bijnamen vonden ze dat heel grappig. Die twee dametjes zijn trouwens 's nachts opgestaan om vier uur om nog een portie noodles klaar te maken.
De volgende ochtend namen we snel de bus van Guilin naar Yangshuo. In de bus hadden we voor het eerst te maken met iemand die ons vals geld wou aansmeren. Hij verkocht bustickets, maar kon niet teruggeven op 100. Hij probeerde vervolgens om een ander (vals) briefje terug te geven. Dat hadden we dan oko weer meegemaakt...
Maar nu, Yangshuo! En de voorbije vier dagen waren gewoonweg fantastisch!!!!! We deden iets wat we nog nooit gedaan hadden, en boekten recht vanuit de hostel onze vier dagen vol activiteiten. Dit ook op aanraden van twee koppels (Ad&Anja, Wessel&Fiona) die hier al geweest waren. Onze kamer was ook supermooi. Op het hoogste verdiep van de hostel namen we een dubbele kamer met badkamer en balkon. Hier te midden van het Karstgebergte is dat subliem! maar we waren nog maar net uitgeladen en gedoucht toen we al op weg waren naar onze eerst trip: een tochtje met een heteluchtballon! En dat was gewoon heerlijk en onvergetelijk mooi. Over die pieken glijden op enkele honderden meters hoog, en de boeren en dieren als kleine stipjes zien passeren is geweldig. Dat die beesten eigenlijk doodsbang proberen weg te lopen van dat helse lawaai en nog twee weken zure melk geven, vergeet je even. Wel schrikken is de hitte van die gasbranders. Van rughaar is er bij ons geen sprake meer.
Achteraf hebben we het aperitief genuttigd op het balkon, gevolgd door ons flesje wijn en spaghetti, terwijl we de rode zon achter een piek zagen ondergaan en een gouden, volle maan zagen verschijnen. Een mens zou voor minder een regeringloos, nat en koud land even achter zich laten.
Dag twee gingen we de grotten in. Eerst de silvercave. Die was zeer mooi en groot, maar onwaarschijnlijk toeristisch. De bussen stonden netjes naast elkaar op de parking, de mensen stonden in speciale pretparkhekken aan te schuiven, en de kleurige verlichting in de grot samen met de reclamepanelen en de waterverstuivers in de grot (IDD: reclame IN de grot), waren genoeg om deze pracht toch wel zijn kracht te doen verliezen. We aten met uitzicht op Moonhill, die we de vorige dag uit de lucht hadden gezien. Daarna de Water Cave. Die was minder mooi, maar ook minder druk, en je kon er zwemmen en in een modderbad ploeteren. Hoe vettiger, hoe prettiger, en als volleerde zwijnen doken we de smurrie in. Maar we gingen niet onder. De modder zorgt er immers voor dat je blijft drijven, en dus bijvoorbeeld ook niet op je kont kan gaan zitten, maar enkel drijven, terwijl het maar 50cm diep is. Geweldig. Terwijl ik mij aankleede, stond Eline ondertussen alweer te poseren met enkele Chinese fans, die ons achteraf zelfs nog een lift terug naar het dorp aanboden, samen met een afdruk van de foto van haar met de devote fan. Het was super.
Dag drie zouden we gaan fietsen, maar bepaalde gebeurtenissen op internet hielden ons op. Dat ging dus niet door... In de namiddag stond een boottocht op het programma, naar het landschap dat achterop het 20Yuan briefje staat. Prachtige omgeving, maar de boot gaf ons wel de kriebels. Hoewel de meeste mensen links zaten, helde die nog altijd over naar rechts... Toen we na een stop op de oever (om de plaatselijk economie te steunen) ook nog eens vast bleken te zitten, stond het vertrouwen op een nog lager pitje.
Ondertussen was ik de vorige dag naar de kapper geweest. De kapper (met lang haar en hele lange nagels) had echt zijn best gedaan, maar... tja, hij zal nog nooit blonde krullen tussen zijn schaar gehad hebben, en de stress zal de creativiteit hebben belemmerd. Het leeg een beetje op het old-school jongenskapsel: eerst knippen, dan uitdunnen om het niet te mooi te doen lijken, vervolgens met de tondeuze de nek en de oren. Het was afschuwelijk! Enkel de zware middelen konden dit gedrocht temmen, en dat is na de boottocht dan ook gebeurd. Mijn haar is nu minder dan een cm lang! het is zorgvuldig getrimd met tussenstuk 3. Ik heb mijn haar afgeschoren... Ik wilde dat altijd al eens zien, en nu op vakantie, met die afschuwelijke "Duupjeskop" leek het ideale moment.
Vandaag zijn we kookles gaan volgen. Eerst langs de markt om enkele ingredienten te gaan bekijken. Hier hebben we ook honden gezien!!! Chinezen eten dus echt honden! We zagen hoe een gekookte hond uit de ketel werd gehaald en vervolgens met de bunzenbrander van zijn vacht werd ontdaan. En dat terwijl Eline nog maar net bekomen was van de schattige vetgemeste konijntjes die ze iets daarvoor had gezien. Brrrr
We hadden elk onze wok, mes en schort. Een chinees deed voor, en daarna was het onze beurt. We maakten vijf gerechten, waaronder de lokale "beerfish". Echt subliem, net als de andere 4! En geen paniek, we hebben de recepten!
Nu hebben we net lopen shoppen. Sjakosjesn, want dit dorpje is de nachtmerrie van elk handtassen, kleding en horlogefabrikant. De hele hoofdstraat is vol winkels, afgeladen vol met nepspullen, en dit niet eens verborgen!!! Onbegrijpelijk eigenlijk, maar idereen laat zich hier eens goed gaan. Wel wat slechte ervaringen met verkopers die hun prijzen maar niet willen laten zakken, maar tja...
by the way, Laura. De handtassen zijn in de sjakosj! ;-)
Nu wachten op de sleeperbus naar Hong Kong, waar ons China avontuur zal eindigen. De bus geeft ons nu al kriebels.
heel dikke kussen van ons twee. We missen jullie echt!!!
De volgende ochtend namen we snel de bus van Guilin naar Yangshuo. In de bus hadden we voor het eerst te maken met iemand die ons vals geld wou aansmeren. Hij verkocht bustickets, maar kon niet teruggeven op 100. Hij probeerde vervolgens om een ander (vals) briefje terug te geven. Dat hadden we dan oko weer meegemaakt...
Maar nu, Yangshuo! En de voorbije vier dagen waren gewoonweg fantastisch!!!!! We deden iets wat we nog nooit gedaan hadden, en boekten recht vanuit de hostel onze vier dagen vol activiteiten. Dit ook op aanraden van twee koppels (Ad&Anja, Wessel&Fiona) die hier al geweest waren. Onze kamer was ook supermooi. Op het hoogste verdiep van de hostel namen we een dubbele kamer met badkamer en balkon. Hier te midden van het Karstgebergte is dat subliem! maar we waren nog maar net uitgeladen en gedoucht toen we al op weg waren naar onze eerst trip: een tochtje met een heteluchtballon! En dat was gewoon heerlijk en onvergetelijk mooi. Over die pieken glijden op enkele honderden meters hoog, en de boeren en dieren als kleine stipjes zien passeren is geweldig. Dat die beesten eigenlijk doodsbang proberen weg te lopen van dat helse lawaai en nog twee weken zure melk geven, vergeet je even. Wel schrikken is de hitte van die gasbranders. Van rughaar is er bij ons geen sprake meer.
Achteraf hebben we het aperitief genuttigd op het balkon, gevolgd door ons flesje wijn en spaghetti, terwijl we de rode zon achter een piek zagen ondergaan en een gouden, volle maan zagen verschijnen. Een mens zou voor minder een regeringloos, nat en koud land even achter zich laten.
Dag twee gingen we de grotten in. Eerst de silvercave. Die was zeer mooi en groot, maar onwaarschijnlijk toeristisch. De bussen stonden netjes naast elkaar op de parking, de mensen stonden in speciale pretparkhekken aan te schuiven, en de kleurige verlichting in de grot samen met de reclamepanelen en de waterverstuivers in de grot (IDD: reclame IN de grot), waren genoeg om deze pracht toch wel zijn kracht te doen verliezen. We aten met uitzicht op Moonhill, die we de vorige dag uit de lucht hadden gezien. Daarna de Water Cave. Die was minder mooi, maar ook minder druk, en je kon er zwemmen en in een modderbad ploeteren. Hoe vettiger, hoe prettiger, en als volleerde zwijnen doken we de smurrie in. Maar we gingen niet onder. De modder zorgt er immers voor dat je blijft drijven, en dus bijvoorbeeld ook niet op je kont kan gaan zitten, maar enkel drijven, terwijl het maar 50cm diep is. Geweldig. Terwijl ik mij aankleede, stond Eline ondertussen alweer te poseren met enkele Chinese fans, die ons achteraf zelfs nog een lift terug naar het dorp aanboden, samen met een afdruk van de foto van haar met de devote fan. Het was super.
Dag drie zouden we gaan fietsen, maar bepaalde gebeurtenissen op internet hielden ons op. Dat ging dus niet door... In de namiddag stond een boottocht op het programma, naar het landschap dat achterop het 20Yuan briefje staat. Prachtige omgeving, maar de boot gaf ons wel de kriebels. Hoewel de meeste mensen links zaten, helde die nog altijd over naar rechts... Toen we na een stop op de oever (om de plaatselijk economie te steunen) ook nog eens vast bleken te zitten, stond het vertrouwen op een nog lager pitje.
Ondertussen was ik de vorige dag naar de kapper geweest. De kapper (met lang haar en hele lange nagels) had echt zijn best gedaan, maar... tja, hij zal nog nooit blonde krullen tussen zijn schaar gehad hebben, en de stress zal de creativiteit hebben belemmerd. Het leeg een beetje op het old-school jongenskapsel: eerst knippen, dan uitdunnen om het niet te mooi te doen lijken, vervolgens met de tondeuze de nek en de oren. Het was afschuwelijk! Enkel de zware middelen konden dit gedrocht temmen, en dat is na de boottocht dan ook gebeurd. Mijn haar is nu minder dan een cm lang! het is zorgvuldig getrimd met tussenstuk 3. Ik heb mijn haar afgeschoren... Ik wilde dat altijd al eens zien, en nu op vakantie, met die afschuwelijke "Duupjeskop" leek het ideale moment.
Vandaag zijn we kookles gaan volgen. Eerst langs de markt om enkele ingredienten te gaan bekijken. Hier hebben we ook honden gezien!!! Chinezen eten dus echt honden! We zagen hoe een gekookte hond uit de ketel werd gehaald en vervolgens met de bunzenbrander van zijn vacht werd ontdaan. En dat terwijl Eline nog maar net bekomen was van de schattige vetgemeste konijntjes die ze iets daarvoor had gezien. Brrrr
We hadden elk onze wok, mes en schort. Een chinees deed voor, en daarna was het onze beurt. We maakten vijf gerechten, waaronder de lokale "beerfish". Echt subliem, net als de andere 4! En geen paniek, we hebben de recepten!
Nu hebben we net lopen shoppen. Sjakosjesn, want dit dorpje is de nachtmerrie van elk handtassen, kleding en horlogefabrikant. De hele hoofdstraat is vol winkels, afgeladen vol met nepspullen, en dit niet eens verborgen!!! Onbegrijpelijk eigenlijk, maar idereen laat zich hier eens goed gaan. Wel wat slechte ervaringen met verkopers die hun prijzen maar niet willen laten zakken, maar tja...
by the way, Laura. De handtassen zijn in de sjakosj! ;-)
Nu wachten op de sleeperbus naar Hong Kong, waar ons China avontuur zal eindigen. De bus geeft ons nu al kriebels.
heel dikke kussen van ons twee. We missen jullie echt!!!
Saturday, October 27, 2007
Shanghai
Eerst even wat uitleg.
De laatste dagen hebben we niet zoveel meer geschreven. Dit omdat we het in Shanghai nogal druk hadden, daarna 24 uur in de trein zaten en tenslotte omwille van de reacties die we plots kregen toen we in Yangshuo onze mail nakeken. Dit gaan we nu allemaal goedmaken.
Ten tweede iets over de reacties die plots niet meer verschenen. Nadat we de eerste anonieme reactie kregen (waar ik een gloeiende hekel aan heb), ging ik op zoek naar een manier om wat meer over die commentator te weten te komen. Google laat immers niet toe (of toch niet zover ik weet) om per bezoek gegevens over de bezoekers op te vragen, enkel algemene statistieken. Daarom heb ik die moderator-functie aangezet, daar ik hoopte dat dit meer informatie over commentatoren zou opslaan. Ik wil namelijk dat onze blog simpel en snel blijft voor iedereen, en het verplicht invullen van een emailadres maakt reageren zo langdurig. Na enkele dagen had ik pas door dat deze functie gewoon de reacties opslaat, en verder niks. Ik heb dan maar alle reacties aangevinkt en toegelaten, en die functie weer afgezet. Censuur moet immers kost wat kost vermeden worden. Het zou wel kunnen dat het vanaf nu verplicht zal zijn een naam in te vullen, al was het maar om mensen die niet weten hoe blogs werken een beetje te leiden (denk aan Prof. Dedene: Defensief programmeren!!!). Dan nu terug naar het hoofdprogramma.
Shanghai was fantastisch, maar jammer genoeg onwaarschijnlijk duur. Toen we 's avonds landden met een uur vertraging, konden we jammer genoeg de Maglev, de magneettrein die de afstand tussen Pudong luchthaven en het centrum aan een snelheid van 430 km/h in acht minuten aflegt, niet meer nemen. De bus deed er een klein uur over. Toen we uiteindelijk incheckten in onze hostel, bleken er geen bedden meer beschikbaar, tenzij in een dubbele kamer met badkamer van 20euro per nacht . Dat moest dan maar. En wat een kamer! Dat deed ons wel plezier. De badkamer was zeer proper, en modern ingericht. De ruimte konden we wel gebruiken om alles te selecteren wat we zouden opsturen (zie vorige post over de post).
De eerste dag gingen we de belangrijkste wandeling in Shanghai doen: de Bund afwandelen. Dit is de weg die midden in het centrum langsde rivier loopt (in een melancholische verlangen naar de zomerse Belgische kust zou je het een dijk kunnen noemen), en vanwaar je aan de ene kant de majesteuze gebouwen uit het koloniaal verleden kan aanschouwen, terwijl je aan de overkant van de rivier de imposante wolkenkrabbers van het financiele centrum kan zien. Langs de bund liggen winkels, restaurants, bars en kunstgalerijen waar de beau monde van Shanghai zich uitleeft. Hier hebben we een kunstgalerij bezocht waar werken hingen die het massaal storten van electronisch afval in China door het Westen aanklacht, waar we toch wel van onder de indruk waren. Ook een fantastisch hemd gezien (bij Hugo Boss, waar anders...), waarvan de aanschaf onze reis jammer genoeg met enkele weken zou inkorten, en een mooie designwinkel. Op de Bund was vroeger ook een park voor Westerlingen, waar volgens de overlevering een bord stond "Geen honden en geen Chinezen". Dit bord heeft nooit bestaan, maar het verbod wel. Ik laat het aan de lezers over of dit weetje al dan niet grappig kan worden bevonden.
Daarna zijn we het centrum ingetrokken, waar we met open mond van het ene megalomane shopping center in het andere wandelden. De zoektocht naar Eline's schoenen leverde alsnog niets op, maar we sloegen wel wat CD's in, en Lonely Planets voor de rest van de reis. laat het voorbereiden beginnen. We waren ook aangedaan door een blinde bedelaar die een blaasinstriment bespeelde en geassisteerd werd door zijn oude moeder. We gaven hem twee yuan, en keken verbaasd toe hoe hij zijn bril afdeed en het geld telde... Later bleek de hele straat vol te staan van half-blinde muzikale duo's, en de les van Prof. Moesen, waarbij winstgevende zaakjes snel worden gekopieerd tot de perfecte mededinging weer bereikt is, kwam weer levendig voor de geest... We kochten ook een pakket om Chinees te leren, want dat willen we wel een beetje kunnen indien we terugkomen.
De tweede dag hebben we veel tijd doorgebracht met het zoeken van een internetcafe, het uploaden van foto's, het kopen van treinticketten naar Guilin, en het vergeefs zoeken van een dvd-brander. Een pluspunt van die dag was wel dat we in dezelfde keten als in Kunming alweer Over the Bridge Noodles zijn gaan eten, dat toch wel een van de lekkerste dingen blijven die we al gegeten hebben. De eerste die bij ons in Tessenderlo wordt uitgenodigd voor een etentje, zullen we hopelijk kunnen overtuigen.
De derde dag was het cultuur geblazen. We bezochten de Urban Planning hall, waar de stedebouwkundige toekomst van Shanghai staat beschreven, net als de geschiedenis. Weet dat Shanghai in 2010 de Wereldtentoonstelling zal onderbrengen. Het Shanghai museum stond op het programma, maar na eentje hadden we er niet oveel zin meer in. Op weg naar de oude stad, aten we voor 0.60 euro in een klein stalletje. We besluiten steeds dat we dat meer moeten doen, maar het is moeilijk om te bestellen, en we kunnen dus enkel aanwijzen bij andere mensen, als die er al zijn. We hebben een boekje met foto's van allerlei gerechten om aan te wijzen, maar sinds een blogpost van Ad en Anja (reisverslag Zuid-China), laten we dat...
De Old Town viel wat tegen, wat niet gezegd kon worden van de wandeling ernaartoe. Hier leven echt Chinezen, terwijl de old town de zoveelste "verchineeste" toeristenattractie was, vol shops, restaurantketens en handelaars die met papiertjes hun nephandtassen en horloges komen aanprijzen.
We vrezen trouwens dat het Chinese toerisme op den duur funest zal zijn voor de schoonheid van vele "schattige" chinese wijken en dorpen. De schoonheid van bepaalde dingen interesseert hen immers zelden. Zolang ze maar kunnen consumeren, eten en drinken, en laten zien dat ze er geweest zijn. Dit heeft dorpen die wereldbekend zijn al hevig misvormd, zoals de old town, Tagong, Lijiang en ook het Yangshuo waar we nu zijn. De Yunuan tuin in het oude stadsgedeelte was wel mooi.
Nadien terug naar Carrefour, waar we 7 euro betaalden voor een Axe-deodorant, de enige sprays hier te vinden. We aten tenslotte na een lange wandeling in de French Concession, waar we jammer genoeg niet veel van hebben gezien.
De laatste dag bezochten we het financiele centrum, na het postpakket. Dit was geweldig. We kregen een stijve nek van met open mond de hele tijd de hoogte in te moeten kijken. We namen de lift in de Jin Mao toren naar de Grand Hyatt, die de hoogste 30 verdiepingen van deze toren afhuurt voor hun luxueuze hotel. Waaaaaw!!! Helemaal vanboven is een verdieping om rondom te kijken, maar 7 euro vonden we een beetje overdreven. Op aanraden van Lonely Planet begaven we ons naar de verdieping eronder, naar de Cloud 9 bar. Net daarvoor waren we enorm geschrokken toen we het atrium van het hotel zagen: een 90m hoge vide IN de toren, waar de kamers van het Hyatt rond liggen. Ongelooflijk!!! In de bar zetten we ons voor de ramen met enke tapa's en cocktails, waar we het stilletjes donker zagen worden en de lichtjes aan zagen gaan. Het uitzicht was adembenemd, en de zeppelin die we af en toe rond de Oriental Pearl toren zagen cirkelen maakte het geheel bijna surrealistisch. De rekening bracht ons echter terug met beide voetjes op de grond. We hadden een natje en een droogje gehad voor 60 maal de prijs die we de vorige dag voor onze lunch hadden betaald... Maar we waren wel diep onder de indruk, en moeten toegeven dat de luxe zoet smaakte, zij het met een bitter kantje, omdat we na 7 weken weten hoe de meeste van al die mensen 400m onder ons in China leven. (die 400m klopt natuurlijk niet, aangezien we de voorbije weken nog kilometers hoger zaten, maar toch...) Terug beneden aten we in McDonnalds, en keken we in onze hostel naar een film met de andere gasten.
De volgende ochtend stonden we vroeg op en vertrokken we naar het station. Het duurde even voor ik brood had gekocht, en we moesten ons enorm haasten. We wrongen ons letterlijk in de metro, waar het spitsuur was, door ons met de handen tegen de deur af te zetten en tientallen mensen nog iets harder opeen te drukken, zodat de deur net achter ons dicht kon (met de hulp van een stationshulpje). Net op tijd waren we in het station.
Shanghai was fantastisch, en een leuk begin van het laatste deel China van onze reis.
De laatste dagen hebben we niet zoveel meer geschreven. Dit omdat we het in Shanghai nogal druk hadden, daarna 24 uur in de trein zaten en tenslotte omwille van de reacties die we plots kregen toen we in Yangshuo onze mail nakeken. Dit gaan we nu allemaal goedmaken.
Ten tweede iets over de reacties die plots niet meer verschenen. Nadat we de eerste anonieme reactie kregen (waar ik een gloeiende hekel aan heb), ging ik op zoek naar een manier om wat meer over die commentator te weten te komen. Google laat immers niet toe (of toch niet zover ik weet) om per bezoek gegevens over de bezoekers op te vragen, enkel algemene statistieken. Daarom heb ik die moderator-functie aangezet, daar ik hoopte dat dit meer informatie over commentatoren zou opslaan. Ik wil namelijk dat onze blog simpel en snel blijft voor iedereen, en het verplicht invullen van een emailadres maakt reageren zo langdurig. Na enkele dagen had ik pas door dat deze functie gewoon de reacties opslaat, en verder niks. Ik heb dan maar alle reacties aangevinkt en toegelaten, en die functie weer afgezet. Censuur moet immers kost wat kost vermeden worden. Het zou wel kunnen dat het vanaf nu verplicht zal zijn een naam in te vullen, al was het maar om mensen die niet weten hoe blogs werken een beetje te leiden (denk aan Prof. Dedene: Defensief programmeren!!!). Dan nu terug naar het hoofdprogramma.
Shanghai was fantastisch, maar jammer genoeg onwaarschijnlijk duur. Toen we 's avonds landden met een uur vertraging, konden we jammer genoeg de Maglev, de magneettrein die de afstand tussen Pudong luchthaven en het centrum aan een snelheid van 430 km/h in acht minuten aflegt, niet meer nemen. De bus deed er een klein uur over. Toen we uiteindelijk incheckten in onze hostel, bleken er geen bedden meer beschikbaar, tenzij in een dubbele kamer met badkamer van 20euro per nacht . Dat moest dan maar. En wat een kamer! Dat deed ons wel plezier. De badkamer was zeer proper, en modern ingericht. De ruimte konden we wel gebruiken om alles te selecteren wat we zouden opsturen (zie vorige post over de post).
De eerste dag gingen we de belangrijkste wandeling in Shanghai doen: de Bund afwandelen. Dit is de weg die midden in het centrum langsde rivier loopt (in een melancholische verlangen naar de zomerse Belgische kust zou je het een dijk kunnen noemen), en vanwaar je aan de ene kant de majesteuze gebouwen uit het koloniaal verleden kan aanschouwen, terwijl je aan de overkant van de rivier de imposante wolkenkrabbers van het financiele centrum kan zien. Langs de bund liggen winkels, restaurants, bars en kunstgalerijen waar de beau monde van Shanghai zich uitleeft. Hier hebben we een kunstgalerij bezocht waar werken hingen die het massaal storten van electronisch afval in China door het Westen aanklacht, waar we toch wel van onder de indruk waren. Ook een fantastisch hemd gezien (bij Hugo Boss, waar anders...), waarvan de aanschaf onze reis jammer genoeg met enkele weken zou inkorten, en een mooie designwinkel. Op de Bund was vroeger ook een park voor Westerlingen, waar volgens de overlevering een bord stond "Geen honden en geen Chinezen". Dit bord heeft nooit bestaan, maar het verbod wel. Ik laat het aan de lezers over of dit weetje al dan niet grappig kan worden bevonden.
Daarna zijn we het centrum ingetrokken, waar we met open mond van het ene megalomane shopping center in het andere wandelden. De zoektocht naar Eline's schoenen leverde alsnog niets op, maar we sloegen wel wat CD's in, en Lonely Planets voor de rest van de reis. laat het voorbereiden beginnen. We waren ook aangedaan door een blinde bedelaar die een blaasinstriment bespeelde en geassisteerd werd door zijn oude moeder. We gaven hem twee yuan, en keken verbaasd toe hoe hij zijn bril afdeed en het geld telde... Later bleek de hele straat vol te staan van half-blinde muzikale duo's, en de les van Prof. Moesen, waarbij winstgevende zaakjes snel worden gekopieerd tot de perfecte mededinging weer bereikt is, kwam weer levendig voor de geest... We kochten ook een pakket om Chinees te leren, want dat willen we wel een beetje kunnen indien we terugkomen.
De tweede dag hebben we veel tijd doorgebracht met het zoeken van een internetcafe, het uploaden van foto's, het kopen van treinticketten naar Guilin, en het vergeefs zoeken van een dvd-brander. Een pluspunt van die dag was wel dat we in dezelfde keten als in Kunming alweer Over the Bridge Noodles zijn gaan eten, dat toch wel een van de lekkerste dingen blijven die we al gegeten hebben. De eerste die bij ons in Tessenderlo wordt uitgenodigd voor een etentje, zullen we hopelijk kunnen overtuigen.
De derde dag was het cultuur geblazen. We bezochten de Urban Planning hall, waar de stedebouwkundige toekomst van Shanghai staat beschreven, net als de geschiedenis. Weet dat Shanghai in 2010 de Wereldtentoonstelling zal onderbrengen. Het Shanghai museum stond op het programma, maar na eentje hadden we er niet oveel zin meer in. Op weg naar de oude stad, aten we voor 0.60 euro in een klein stalletje. We besluiten steeds dat we dat meer moeten doen, maar het is moeilijk om te bestellen, en we kunnen dus enkel aanwijzen bij andere mensen, als die er al zijn. We hebben een boekje met foto's van allerlei gerechten om aan te wijzen, maar sinds een blogpost van Ad en Anja (reisverslag Zuid-China), laten we dat...
De Old Town viel wat tegen, wat niet gezegd kon worden van de wandeling ernaartoe. Hier leven echt Chinezen, terwijl de old town de zoveelste "verchineeste" toeristenattractie was, vol shops, restaurantketens en handelaars die met papiertjes hun nephandtassen en horloges komen aanprijzen.
We vrezen trouwens dat het Chinese toerisme op den duur funest zal zijn voor de schoonheid van vele "schattige" chinese wijken en dorpen. De schoonheid van bepaalde dingen interesseert hen immers zelden. Zolang ze maar kunnen consumeren, eten en drinken, en laten zien dat ze er geweest zijn. Dit heeft dorpen die wereldbekend zijn al hevig misvormd, zoals de old town, Tagong, Lijiang en ook het Yangshuo waar we nu zijn. De Yunuan tuin in het oude stadsgedeelte was wel mooi.
Nadien terug naar Carrefour, waar we 7 euro betaalden voor een Axe-deodorant, de enige sprays hier te vinden. We aten tenslotte na een lange wandeling in de French Concession, waar we jammer genoeg niet veel van hebben gezien.
De laatste dag bezochten we het financiele centrum, na het postpakket. Dit was geweldig. We kregen een stijve nek van met open mond de hele tijd de hoogte in te moeten kijken. We namen de lift in de Jin Mao toren naar de Grand Hyatt, die de hoogste 30 verdiepingen van deze toren afhuurt voor hun luxueuze hotel. Waaaaaw!!! Helemaal vanboven is een verdieping om rondom te kijken, maar 7 euro vonden we een beetje overdreven. Op aanraden van Lonely Planet begaven we ons naar de verdieping eronder, naar de Cloud 9 bar. Net daarvoor waren we enorm geschrokken toen we het atrium van het hotel zagen: een 90m hoge vide IN de toren, waar de kamers van het Hyatt rond liggen. Ongelooflijk!!! In de bar zetten we ons voor de ramen met enke tapa's en cocktails, waar we het stilletjes donker zagen worden en de lichtjes aan zagen gaan. Het uitzicht was adembenemd, en de zeppelin die we af en toe rond de Oriental Pearl toren zagen cirkelen maakte het geheel bijna surrealistisch. De rekening bracht ons echter terug met beide voetjes op de grond. We hadden een natje en een droogje gehad voor 60 maal de prijs die we de vorige dag voor onze lunch hadden betaald... Maar we waren wel diep onder de indruk, en moeten toegeven dat de luxe zoet smaakte, zij het met een bitter kantje, omdat we na 7 weken weten hoe de meeste van al die mensen 400m onder ons in China leven. (die 400m klopt natuurlijk niet, aangezien we de voorbije weken nog kilometers hoger zaten, maar toch...) Terug beneden aten we in McDonnalds, en keken we in onze hostel naar een film met de andere gasten.
De volgende ochtend stonden we vroeg op en vertrokken we naar het station. Het duurde even voor ik brood had gekocht, en we moesten ons enorm haasten. We wrongen ons letterlijk in de metro, waar het spitsuur was, door ons met de handen tegen de deur af te zetten en tientallen mensen nog iets harder opeen te drukken, zodat de deur net achter ons dicht kon (met de hulp van een stationshulpje). Net op tijd waren we in het station.
Shanghai was fantastisch, en een leuk begin van het laatste deel China van onze reis.
Tuesday, October 23, 2007
Post en Pudong
Vandaag wordt een beangstigende dag. We gaan immers het grootste en misschien wel het laatste postpakket opsturen. Een container aan souvenirs, aangevuld met onze fleece truien, thermisch ondergoed en een lange broek gaan huiswaarts. In het warme Zuid-Oost Azie gaan we die immers niet nodig hebben. Maar... dat betekent jammer genoeg dat we zowel duur materiaal (slik) als dierbare spullen in de grijpgrage en plakkerige klauwen van die Chinezen moeten gaan laten, wat ons allerminst gerust stelt. Dat er nog geen enkel ander Chinees pakket uit China is gearriveerd, maakt het er niet beter op. (we wisten dat die er maaaaanden over doen)
We hebben opgezocht wat het zou kosten om dit pakket via een express dienst zoals DHL of FedEx te versturen, maar dat is onbetaalbaar. Was het maar mogelijk om tegen die mensen te zeggen:" December is goed hoor... geen haast, als het maar aankomt". Maar helaas, eenmaal in hun handen is het altijd binnen de 3 dagen in Looi (Tessenderlo), voor een prijs.
We gaan dus ons pakket toch aan de Chinezen toevertrouwen, zij het via vliegtuig nu, omdat het sneller is en het pakket dan minder landen moet passeren.
Ondertussen zal het julli eopgevallen zijn dat we niet meer in Tibet zijn. We zijn dus ook niet opgesloten door het Chinese leger die even de feestvreugde van wat monikken wilden temperen (bedankt paps), geen paniek. We zijn in het geweldige Shanghai, en hebben de voorbije dagen al heel wat kilometers met open mond gewandeld. Hier staan de meest indrukwekkende shopping malls gewoon naast elkaar, en het lijkt alsof ze bj het neerpoten van al die immense torens menig architect gewoon zijn gang hebben laten gaan, wat een bevreemdend effect geeft.
Na de post gaan we naar Pudong, het nieuwe financiele hart van Shanghai, waar men nu naast het vierdehoogste gebouw ter wereld (420M) nu bezig zijn aan een toren die eenmaal klaar nog hoger zal zijn (492m) . Een nieuwe rangschikking is moeilijk omdat er wereldwijd momenteel nogal wat afgebouwd wordt, de Arabieren voorop.
Morgenochtend vertrekken we met de trein naar Guilin (25 uur), waar we onmiddellijk verder zullen trekken naar Yangshuo. Nadat we daar het obligate Karstgebergte gezien en gefotografeerd hebben, gaan we verder naar Hong Kong, waar ons China avontuur zal eindigen, en het kerstshoppen misschien beginnen. Ondertussen zullen jullie nog wel vanalles van ons horen.
PS: Voor zij die na die maanden zich doodgeergerd hebben aan het gebrek aan trema's in onze zinnen: schiet ons niet dood, dat ding is op de Chinese toetsenborden niet te vinden. De nerd en/of taalpurist die de alt -code daarvan kent, mag die altijd meedelen.
PPS: Het lijkt ons dat hoe meer beschaafd je gaat, hoe moeilijker het wordt om een Chinese klojo te vinden die even een dvd voor je kan schrijven. Van in Mongolie tot de meeste achterlijke is het nooit een probleem geweest. In Beijing en Shanghai hebben we al uren gezocht, en hier zelfs nog niks gevonden, tenzij een rot-kodak express waar het eerst niet kon, dan weer wel voor 6 euro (!!!!) en daarna weer niet, waarna ik daar de Lonely Planet ben vergeten waarvoor ik de volgende dag dan weer terug moest... PFFFFF (politiek incorrecte grap volgt), ik zou samen met meer dan een miljard Chinezen Mao, die 30 miljoen spleetogen om zeep heeft geholpen, ook nog tof gaan vinden!
Maar nu: postkantoortijd! Benieuwd wat ze nu voor ons in petto hebben...
We hebben opgezocht wat het zou kosten om dit pakket via een express dienst zoals DHL of FedEx te versturen, maar dat is onbetaalbaar. Was het maar mogelijk om tegen die mensen te zeggen:" December is goed hoor... geen haast, als het maar aankomt". Maar helaas, eenmaal in hun handen is het altijd binnen de 3 dagen in Looi (Tessenderlo), voor een prijs.
We gaan dus ons pakket toch aan de Chinezen toevertrouwen, zij het via vliegtuig nu, omdat het sneller is en het pakket dan minder landen moet passeren.
Ondertussen zal het julli eopgevallen zijn dat we niet meer in Tibet zijn. We zijn dus ook niet opgesloten door het Chinese leger die even de feestvreugde van wat monikken wilden temperen (bedankt paps), geen paniek. We zijn in het geweldige Shanghai, en hebben de voorbije dagen al heel wat kilometers met open mond gewandeld. Hier staan de meest indrukwekkende shopping malls gewoon naast elkaar, en het lijkt alsof ze bj het neerpoten van al die immense torens menig architect gewoon zijn gang hebben laten gaan, wat een bevreemdend effect geeft.
Na de post gaan we naar Pudong, het nieuwe financiele hart van Shanghai, waar men nu naast het vierdehoogste gebouw ter wereld (420M) nu bezig zijn aan een toren die eenmaal klaar nog hoger zal zijn (492m) . Een nieuwe rangschikking is moeilijk omdat er wereldwijd momenteel nogal wat afgebouwd wordt, de Arabieren voorop.
Morgenochtend vertrekken we met de trein naar Guilin (25 uur), waar we onmiddellijk verder zullen trekken naar Yangshuo. Nadat we daar het obligate Karstgebergte gezien en gefotografeerd hebben, gaan we verder naar Hong Kong, waar ons China avontuur zal eindigen, en het kerstshoppen misschien beginnen. Ondertussen zullen jullie nog wel vanalles van ons horen.
PS: Voor zij die na die maanden zich doodgeergerd hebben aan het gebrek aan trema's in onze zinnen: schiet ons niet dood, dat ding is op de Chinese toetsenborden niet te vinden. De nerd en/of taalpurist die de alt -code daarvan kent, mag die altijd meedelen.
PPS: Het lijkt ons dat hoe meer beschaafd je gaat, hoe moeilijker het wordt om een Chinese klojo te vinden die even een dvd voor je kan schrijven. Van in Mongolie tot de meeste achterlijke is het nooit een probleem geweest. In Beijing en Shanghai hebben we al uren gezocht, en hier zelfs nog niks gevonden, tenzij een rot-kodak express waar het eerst niet kon, dan weer wel voor 6 euro (!!!!) en daarna weer niet, waarna ik daar de Lonely Planet ben vergeten waarvoor ik de volgende dag dan weer terug moest... PFFFFF (politiek incorrecte grap volgt), ik zou samen met meer dan een miljard Chinezen Mao, die 30 miljoen spleetogen om zeep heeft geholpen, ook nog tof gaan vinden!
Maar nu: postkantoortijd! Benieuwd wat ze nu voor ons in petto hebben...
Monday, October 22, 2007
Fast fact
As Eline's iPod was full in Chengdu, we bought a portable hard drive.
This means that at the moment, we have more than 30Gb of pictures. (34 to be exact)
This means you're lucky you only get to see the best ones on Flickr!
This means that at the moment, we have more than 30Gb of pictures. (34 to be exact)
This means you're lucky you only get to see the best ones on Flickr!
Sunday, October 21, 2007
Tibet
We left Lhasa on Tuesday 16th, the driver found our hotel a bit after 8 o' clock. Emeisha, Binesh and Lazlo were already in the car, a minivan. Emeisha and Binesh are two Australians, originating from Sri Lanka. Lazlo is Hungarian, from Budapest. Just as Eline, he just finished architecture. We can call ourselves lucky to have met these people to share the car with, as they were great. Even more when we noticed that Lazlo could speak a bit Chinese! As our driver was true-bred Chinese (read: no English whatsoever), this came in handy.
The first stop was Yamdrok Tso Lake, where we arrived after a few hours of hairpin bends on perfect asphalt. There was one parking lot, and that was all the lake was about for us, as well as for the dozens of other tourists. The view was stunning, and we enjoyed the view while ignoring the Tibetans (or Chinese) who were running around with decorated yaks and dogs, asking 10 Yuan (1euro) for a picture.
After Yamdrok, we left for Gyantse (yes, I wrote it wrong the last time...)
Tibet is a beautiful region. We drove through small villages, a small sand dune dessert , we past snow covered mountains and cliffs, and all the time the landscape was wide and sand colored, except for regular explosions of intense autumn colors. Mind blowing...
In Gyantse, we visited the Fortress and went for dinner. Binesh and Emeisha, who had only just arrived in Tibet (Lazlo had been in Tibet for a week, while we had been traveling above 3000m for the last 3 weeks) had difficulties during the climb, and skipped the fort. It was hard, as the views were also literary breathtaking.
One tip for future travelers : if Lonely Planet says the toilets are "a bit rough", be afraid!!! Be very afraid!!! In this case, they were completely covered with sh... human waste. We opted for the double room, as Eline wasn't feeling very well, and would need the toilet. Hooray for Western toilets: Our island of civilization in this squat toilet ocean!
The second day, we would head for Shegatse, after visiting the monastery in Gyantse, which has one of the largest stupas in China.
Shegatse is the second largest city in Tibet. Lazlo and I strolled through the old town, trying to reach the fortress which we could see from the hotel. Just when we reached the top, some officials in army uniforms sent us away (bastards), we don't know why...
That day, again we had encountered some amazing sights. Our driver was superb. As we asked him to stop a few times to take pictures, this day he stopped by himself when we crossed something special. I made the most beautiful pictures of farmers, but as I turned the quality button of my camera one stop to far, they are all in raw format. This means that you won't see them until I find decent photo editing software (read December)
The third day we left early, as we had 10 hours of driving ahead of us to Nam Tso Lake. This is the highest salt-water lake in the world. And you can definitely feel it. At 4700m, you are only 100m under the top of Mont Blanc. Running is impossible, and everything goes a bit slower. There were two guest houses, and the metal frames show that a lot of tents must have been here (maybe during high season), and the area looks awful. There's garbage everywhere, and although there are toilets (a bit rough...), people just go everywhere (I saw it with my own eyes...) , which makes the place look like a landfill (which unfortunately can be said about almost every Tibetan village).
But the lake makes up for everything! The wind generated impressive waves, which were even more dramatic as they banged upon the shore, which was covered with small stupas. The sun set the whole view on fire. It was definitely one of the must beautiful things I've ever seen in my entire life. Sunrise was evenso nice, satisfied and quiet I joined the rest in the car, as we left for Lhasa again. The final stop was Ganden Monastery. We first stopped in Lhasa to drop off Emeisha and Binesh, who were suffering from the altitude and didn't sleep that night. Ganden was very nice, and also very high again. We enjoyed the chapels and especially the sights, but we must admit that the point of saturation had been reached. We had seen enough monasteries, and despite the beauty, we were glad that after Tibet, no more monasteries would follow.
Our tour was over. It had been great, and due to some luck in finding the right people, it had been cheap as well. We were so glad we had made it to Tibet. Luck had been on our side for the last weeks.
The first stop was Yamdrok Tso Lake, where we arrived after a few hours of hairpin bends on perfect asphalt. There was one parking lot, and that was all the lake was about for us, as well as for the dozens of other tourists. The view was stunning, and we enjoyed the view while ignoring the Tibetans (or Chinese) who were running around with decorated yaks and dogs, asking 10 Yuan (1euro) for a picture.
After Yamdrok, we left for Gyantse (yes, I wrote it wrong the last time...)
Tibet is a beautiful region. We drove through small villages, a small sand dune dessert , we past snow covered mountains and cliffs, and all the time the landscape was wide and sand colored, except for regular explosions of intense autumn colors. Mind blowing...
In Gyantse, we visited the Fortress and went for dinner. Binesh and Emeisha, who had only just arrived in Tibet (Lazlo had been in Tibet for a week, while we had been traveling above 3000m for the last 3 weeks) had difficulties during the climb, and skipped the fort. It was hard, as the views were also literary breathtaking.
One tip for future travelers : if Lonely Planet says the toilets are "a bit rough", be afraid!!! Be very afraid!!! In this case, they were completely covered with sh... human waste. We opted for the double room, as Eline wasn't feeling very well, and would need the toilet. Hooray for Western toilets: Our island of civilization in this squat toilet ocean!
The second day, we would head for Shegatse, after visiting the monastery in Gyantse, which has one of the largest stupas in China.
Shegatse is the second largest city in Tibet. Lazlo and I strolled through the old town, trying to reach the fortress which we could see from the hotel. Just when we reached the top, some officials in army uniforms sent us away (bastards), we don't know why...
That day, again we had encountered some amazing sights. Our driver was superb. As we asked him to stop a few times to take pictures, this day he stopped by himself when we crossed something special. I made the most beautiful pictures of farmers, but as I turned the quality button of my camera one stop to far, they are all in raw format. This means that you won't see them until I find decent photo editing software (read December)
The third day we left early, as we had 10 hours of driving ahead of us to Nam Tso Lake. This is the highest salt-water lake in the world. And you can definitely feel it. At 4700m, you are only 100m under the top of Mont Blanc. Running is impossible, and everything goes a bit slower. There were two guest houses, and the metal frames show that a lot of tents must have been here (maybe during high season), and the area looks awful. There's garbage everywhere, and although there are toilets (a bit rough...), people just go everywhere (I saw it with my own eyes...) , which makes the place look like a landfill (which unfortunately can be said about almost every Tibetan village).
But the lake makes up for everything! The wind generated impressive waves, which were even more dramatic as they banged upon the shore, which was covered with small stupas. The sun set the whole view on fire. It was definitely one of the must beautiful things I've ever seen in my entire life. Sunrise was evenso nice, satisfied and quiet I joined the rest in the car, as we left for Lhasa again. The final stop was Ganden Monastery. We first stopped in Lhasa to drop off Emeisha and Binesh, who were suffering from the altitude and didn't sleep that night. Ganden was very nice, and also very high again. We enjoyed the chapels and especially the sights, but we must admit that the point of saturation had been reached. We had seen enough monasteries, and despite the beauty, we were glad that after Tibet, no more monasteries would follow.
Our tour was over. It had been great, and due to some luck in finding the right people, it had been cheap as well. We were so glad we had made it to Tibet. Luck had been on our side for the last weeks.
Patience
We're still alive, and enjoying the big city life of Shanghai. Expect a long post as soon as we feel like it...
Sunday, October 14, 2007
Small small China
I'm (E) really getting frustrated here in China. Everything is cheap, but there's nothing you can buy!!! Grrrrr....
We saw some very nice sweaters for Frederik but the sleaves were only reaching half way his arms!
The biggest socks we could find for Frederik are suitable for me.
I saw the most gorgeous pumps, bright yellow "lacke" but the biggest size they had was a 35!!!!(a 35!!!!)(the search continues...the brand is Ailika, let me know if spotted somewhere)
We saw beautiful lingerie, only 5 euro for a bra, but the biggest size is 80B and it's smaller than our sizes. I succeeded to fit in but no chance I could breath...
Another very nice pair of shoes... 37...
They might have the largest population on earth, and think they're a great nation and people, but in fact they're small, too small, frustratingly small!
We saw some very nice sweaters for Frederik but the sleaves were only reaching half way his arms!
The biggest socks we could find for Frederik are suitable for me.
I saw the most gorgeous pumps, bright yellow "lacke" but the biggest size they had was a 35!!!!(a 35!!!!)(the search continues...the brand is Ailika, let me know if spotted somewhere)
We saw beautiful lingerie, only 5 euro for a bra, but the biggest size is 80B and it's smaller than our sizes. I succeeded to fit in but no chance I could breath...
Another very nice pair of shoes... 37...
They might have the largest population on earth, and think they're a great nation and people, but in fact they're small, too small, frustratingly small!
Lhasa
For many travellers arriving in Lhasa, the city is first of all disappointing. The common looking Chinese city with its department stores and shopping lane does not at all provide the "mystical Shangri-la experience" most people are looking for. To Flemish and Dutch people, things get worse, as (at this moment at least) the city could be held for a Dutch enclave, as Dutch is a language that can be heard on every corner, and even in some restautants, ("Mogen wij de rekening?") as one of the biggest restaurants here is Dutch owned.
But don't worry. When walking around in Barkhor, the Muslim quarter, the city looks like the stories told by travellers and books. It still smells bad, the streets are filled with garbage, and the smell of yak-butter is everywhere. Furthermore, this area has one of the nicest monasteries we've ever seen. The colours in the hard sunlight are simply beautiful, and against the background of mountain peaks and a clear blue sky, these sights make you forget about everything that could be on your mind and all you can do is shut up and suck in all these terrific views.
The hard sunlight may surprise you, as our first plan was to be out of Tibet before October as it could get too cold, but quite the opposite, it is pleasantly warm, ans the thermical underware still feels neglected as it has sunk to the absolute lowest levels of our backpacks. And sitting on one of the rooftop terraces, enjoying a beer in the sun, we must admit is one of those experiences you won't mind having again. It has its drawbacks of course, as I (F) have become very ill the first night from some sandwich on such a terrace...
But Tibet is not just about Lhasa, as from here, you can book tours to several other sites and sights. But it's expensive, as they count in cars, not per person. So We asked for a four day tour, which would cost us about 450 euro. So we did what so many people do; we wrote a note with our plans, copied it 12 times and hang it on the notice boards in all hostels and travel agencies. a day later, we're five, and we booked a tour of 400 euro. Excellent news of course, as we were going to pay that 450 just by ourselves if we had to (2 months of plain white rice...) . So tuesday we're of with a couple of Sri-Lankan Australians and an Hungarian. We'll see Nam-Tso Lake (the highest lake in the world), Yumdrok Lake, Shegatse and Shyantse. We're not doing Everest Base Camp, as we don't have the time (you can't arrange any permits during the weekend, so we can only leave on thuesday, and our flight to Shanghai is on Saturday). But I'm sure I will see the Everest within a decade, possibly with some more people (winkwink Lennert).
But don't worry. When walking around in Barkhor, the Muslim quarter, the city looks like the stories told by travellers and books. It still smells bad, the streets are filled with garbage, and the smell of yak-butter is everywhere. Furthermore, this area has one of the nicest monasteries we've ever seen. The colours in the hard sunlight are simply beautiful, and against the background of mountain peaks and a clear blue sky, these sights make you forget about everything that could be on your mind and all you can do is shut up and suck in all these terrific views.
The hard sunlight may surprise you, as our first plan was to be out of Tibet before October as it could get too cold, but quite the opposite, it is pleasantly warm, ans the thermical underware still feels neglected as it has sunk to the absolute lowest levels of our backpacks. And sitting on one of the rooftop terraces, enjoying a beer in the sun, we must admit is one of those experiences you won't mind having again. It has its drawbacks of course, as I (F) have become very ill the first night from some sandwich on such a terrace...
But Tibet is not just about Lhasa, as from here, you can book tours to several other sites and sights. But it's expensive, as they count in cars, not per person. So We asked for a four day tour, which would cost us about 450 euro. So we did what so many people do; we wrote a note with our plans, copied it 12 times and hang it on the notice boards in all hostels and travel agencies. a day later, we're five, and we booked a tour of 400 euro. Excellent news of course, as we were going to pay that 450 just by ourselves if we had to (2 months of plain white rice...) . So tuesday we're of with a couple of Sri-Lankan Australians and an Hungarian. We'll see Nam-Tso Lake (the highest lake in the world), Yumdrok Lake, Shegatse and Shyantse. We're not doing Everest Base Camp, as we don't have the time (you can't arrange any permits during the weekend, so we can only leave on thuesday, and our flight to Shanghai is on Saturday). But I'm sure I will see the Everest within a decade, possibly with some more people (winkwink Lennert).
Tuesday, October 9, 2007
Fish-flavoured Chicken and ass-burning Diarrhoea: Chengdu!
Next post will be in English again...
Omwille van enkele goede reacties op Eline's Nederlandstalige blog, zullen we zo nog maar eentje doen. Zoals reeds bekend zijn we ondertussen in Chengdu aangekomen. Hier worden we in een off-week gedwongen. Het probleem is dat we ten eerste allerlei formaliteiten hebben moeten vervullen, en ten tweede zijn de meeste dingen rond Chengdu zo veraf dat dat het steeds een driedaagse of een tweedaagse wordt, en aangezien we er niet direct meer iets voor voelen om 2 dagen te bussen om een dag iets te bezichtigen, blijven we gewoon hier.
Ondertussen is Lhasa betaald, ons vlucht geboekt, De Lonely Planet van Cambodja aangeschaft en Eline probeert weer wat foto's online te zetten, maar het internet werkt weer niet mee...
Een tweede reden waarom we hier zo inactief zijn, is omdat Chengdu op die manier een ideale uitvalsbasis wordt voor een eventuele tweede Chinareis, waarin we twee weken in Sichuan zouden blijven, waarvan Chengdu de hoofdstad is.
Sichuan is bekend voor zijn pikante keuken, en dat merk je aan alles. Je vind hier niks dat niet pikant is, zelfs geen pot noodles, behalve in internationale fast food restaurants. Omdat KFC een van de eerste ketens was die voet aan wal zette in China en overal te vinden is, moesten we daar dus ook eens naartoe. We wezen naar de foto's, en kregen ons maal.
De burgers zijn klein! Niet dat ze gewoon niet groot genoeg zijn, zoals wel vaker in dit soort etablissementen; neen, ze zijn echt teleurstellend klein. Maar wel lekker. Dus terwijl we van onze kippenburger genoten zij Eline plots dat haar exemplaar een beetje een vissmaak had. (Vreemd voor een kipburger, nietwaar?) Controle van Frederik wees uit dat juffrouw Celis al de hele tijd een fishburger zat te eten, denkende dat het over kip ging... Nu ja, het zal de hoogte zijn...(500m)
Gisteren zijn we dan wel plaatselijk gaan eten: een hotpot. Laat jullie hoofdjes maar niet op hol slaan, het betreft hier geen bedrijfster der vrouwenliefde, zonnebadend in Lesbos net na het middaguur, het is een soort Chinese fondue in een pot kokend vet, waarin een mengeling van chilis, gember en tal van andere sterk smakende en pikante kruiden zijn gestort. Het is niet slecht, maar net zoals vele andere Chinese gerechten is het weer verre van verfijnd, te vet, en jongens jongens zijn die dingen pikant! Detail dat niet voor de gevoelige lezer geschikt is: het brandt van ingang tot uitgang!
Gisteren zijn we ook naar Computer Street geweest. Geweldig! twee winkelcentra, vol met kleine standjes die allemaal electronica en computeronderdelen verkopen en alles wat daarbij komt kijken. Die Chinezen hebben een eigenaardige ondernemingsdrang. Ze kopieren alles gewoon. Nu was dat al langer bekend bij ons, maar hier neemt het absurde, zij het nuttige vormen aan. Het lijkt alsof iemand een zaak begint, winstgevend is, en onmiddellijk gekopieerd wordt door de buurman. Precies zoals we de vrijemarkteconomie kregen uitgelegd aan de hand van chocoladewafels van Prof. Moesen! Het resultaat is dat diensten en soorten winkels geconcentreerd zijn in straten, wijken, of zoals het laatste: in twee volledige winkelcentra. Elke stad heeft zijn gsm-straat, babyspullenstraat, uithangbordenmakerstraat, computerstraat, outdoorkledijstraat, en ga zo maar door. Leuk om te shoppen, want je kan blijven zoeken naar de laagste prijs!
Vandaag gaan we wat parken doen, die zijn jammer genoeg niet in een straat. We ullen ons weer warm moeten aankleden, want het regent hier de hele tijd. Zo, ik hoop dat die laatste noot jullie jaloezie een beetje tempert. Ook wij ontsnappen niet aan het Belgische weer!
kus,
F&E
Omwille van enkele goede reacties op Eline's Nederlandstalige blog, zullen we zo nog maar eentje doen. Zoals reeds bekend zijn we ondertussen in Chengdu aangekomen. Hier worden we in een off-week gedwongen. Het probleem is dat we ten eerste allerlei formaliteiten hebben moeten vervullen, en ten tweede zijn de meeste dingen rond Chengdu zo veraf dat dat het steeds een driedaagse of een tweedaagse wordt, en aangezien we er niet direct meer iets voor voelen om 2 dagen te bussen om een dag iets te bezichtigen, blijven we gewoon hier.
Ondertussen is Lhasa betaald, ons vlucht geboekt, De Lonely Planet van Cambodja aangeschaft en Eline probeert weer wat foto's online te zetten, maar het internet werkt weer niet mee...
Een tweede reden waarom we hier zo inactief zijn, is omdat Chengdu op die manier een ideale uitvalsbasis wordt voor een eventuele tweede Chinareis, waarin we twee weken in Sichuan zouden blijven, waarvan Chengdu de hoofdstad is.
Sichuan is bekend voor zijn pikante keuken, en dat merk je aan alles. Je vind hier niks dat niet pikant is, zelfs geen pot noodles, behalve in internationale fast food restaurants. Omdat KFC een van de eerste ketens was die voet aan wal zette in China en overal te vinden is, moesten we daar dus ook eens naartoe. We wezen naar de foto's, en kregen ons maal.
De burgers zijn klein! Niet dat ze gewoon niet groot genoeg zijn, zoals wel vaker in dit soort etablissementen; neen, ze zijn echt teleurstellend klein. Maar wel lekker. Dus terwijl we van onze kippenburger genoten zij Eline plots dat haar exemplaar een beetje een vissmaak had. (Vreemd voor een kipburger, nietwaar?) Controle van Frederik wees uit dat juffrouw Celis al de hele tijd een fishburger zat te eten, denkende dat het over kip ging... Nu ja, het zal de hoogte zijn...(500m)
Gisteren zijn we dan wel plaatselijk gaan eten: een hotpot. Laat jullie hoofdjes maar niet op hol slaan, het betreft hier geen bedrijfster der vrouwenliefde, zonnebadend in Lesbos net na het middaguur, het is een soort Chinese fondue in een pot kokend vet, waarin een mengeling van chilis, gember en tal van andere sterk smakende en pikante kruiden zijn gestort. Het is niet slecht, maar net zoals vele andere Chinese gerechten is het weer verre van verfijnd, te vet, en jongens jongens zijn die dingen pikant! Detail dat niet voor de gevoelige lezer geschikt is: het brandt van ingang tot uitgang!
Gisteren zijn we ook naar Computer Street geweest. Geweldig! twee winkelcentra, vol met kleine standjes die allemaal electronica en computeronderdelen verkopen en alles wat daarbij komt kijken. Die Chinezen hebben een eigenaardige ondernemingsdrang. Ze kopieren alles gewoon. Nu was dat al langer bekend bij ons, maar hier neemt het absurde, zij het nuttige vormen aan. Het lijkt alsof iemand een zaak begint, winstgevend is, en onmiddellijk gekopieerd wordt door de buurman. Precies zoals we de vrijemarkteconomie kregen uitgelegd aan de hand van chocoladewafels van Prof. Moesen! Het resultaat is dat diensten en soorten winkels geconcentreerd zijn in straten, wijken, of zoals het laatste: in twee volledige winkelcentra. Elke stad heeft zijn gsm-straat, babyspullenstraat, uithangbordenmakerstraat, computerstraat, outdoorkledijstraat, en ga zo maar door. Leuk om te shoppen, want je kan blijven zoeken naar de laagste prijs!
Vandaag gaan we wat parken doen, die zijn jammer genoeg niet in een straat. We ullen ons weer warm moeten aankleden, want het regent hier de hele tijd. Zo, ik hoop dat die laatste noot jullie jaloezie een beetje tempert. Ook wij ontsnappen niet aan het Belgische weer!
kus,
F&E
Monday, October 8, 2007
We miss you!!!
Dag liefste allemaal,
ik wil nog heel eventjes terug komen op de laatste blog. Ik vind dat Frederik net iets te snel over onze adembenemende wandeling in Tagong is gegaan. Zoals hij al zei duurde deze 6 uur. We vertrokken tegen de middag, we waren niet in het bezit van een kaart, we moesten gewoon de weg volgen tot over de brug en na de brug naar rechts, de vallei in, de rivier volgen en dan zouden we vanzelf in de verte de nunnery zien. Zo gezegd, zo gedaan. De wandeling doorheen de vallei was prachtig, we liepen doorheen weilanden met jaks en paarden. Overal waar we keken zagen we edelweiss en andere geneeskrachtige blauwe bloemmetjes. De tocht was lichtjes bergopwaarts en aangezien we nog steeds op 3700 meter zaten, voelden we het aan onze ademhaling. Op de heenweg hebben we slechts 2 mensen in de verte gezien. Toen we na 3uur stappen de nunnery bereikten, zagen we dat deze volledig verbouwd werd... en konden het dus niet bezoeken. Dan hebben we maar wat foto's genomen van de spelende jonge nonnen in de wei. we volgden een weg in opbouw naar een dorpje iets verder op. Dit dorpje leeft volgens ons van het plukken, drogen en verkopen van geneeskrachtige bloemen en kruiden. De berg op de achtergrond was volledig bekleed met vlaggen en we denken dat een beetje verderop ze hun skyburials houden. Dit is een soort van begrafenis alleen worden de mensen ipv in de grond gestopt in stukken gesneden, hun hersenen en beenderen tot moes geslagen en dan aan de gieren gevoerd. Nogal luguber maar anderzijds ook een natuurvriendelijk ten hemelvaren. Voor dit ritueel moet je hoogspersoonlijk uitgenodigd worden (wat we half en half waren in Litang door Mr. Zheng, maar hebben het aanbod al snel van de hand gedaan). Aan de rand van het dorpje lag een soort heiligdom waar bijna enkel heel oude mensen die slecht te been waren rondjes liepen terwijl ze de gebedsmolens lieten ronddraaien. Het was een prachtige locatie.
We besloten langs de bergen terug te keren en stopten op de top voor een picknick, Tibetaans brood met pindakaas en choco stonden op de menu en genoten van ons unieke uitzicht met weilanden, jaks, paarden, rivier, met sneeuw bedenkte bergen, een gletjer, strak blauwe hemel, en volledige stilte... buiten de wind die in ons waterflesje speelde.
Jammer genoeg begon te tijd te dringen want hadden nog een flinke wandeling voor de boeg vooraleer het donker zou worden. Ons bergpad kwam na enige tijd uit in de vallei en volgden dus dezelfde weg terug. Deze keer hing de zon laag wat de kleuren van het gras en de bloemen versterkte. Gelukkig was Frederik zo stom om zijn fotocamera in BASIC te zetten en vergeten weer af zetten waardoor de laatste 50 foto's van mindere kwaliteit zijn...
Na een tijd kwamen we aan in ons dorp waar we snel onze welverdiende pint bestelden. Deze dag was toch wel een van de hoogtepunten van de reis en daarom wat meer uitleg en beschrijving waard vond ik zo...
Waarom missen we jullie nu zo hard opeens?
Wel, we zijn ondertussen in Chengdu. We hebben in Tagong besloten om onze laatste stop voor Chengdu nl. Kanding te laten vallen. Zodanig hebben we 5 dagen ter plaatse. We moesten dan ook nog het een en ander regelen zoals onze trip naar Lhasa en onze vlucht naar huis... Het laatst vernoemde is de reden! We zijn de godganse kl*tedag bezig geweest om op dit kl*te interk*tnet onze vlucht te boeken, maar het internet is hier gewoon te traag!!!!!!! We zijn al een aantal dagen naar vluchten aan het zoeken en gisteren hadden we er een uitgekozen, vandaag was enkel kwestie van boeken... We zijn er om 12 deze middag aan begonnen in de hostel, zijn het om 16uur zonder resultaat zeer gefrustreerd afgedropen op zoek naar sneller internet in een internetcafe. Daar zijn we nu maar het is dus verre van beter! Gelukkig werkt skype hier wel en kon ik onze reddende engel bellen: mijn MAMA!!!!! Zij heeft deze onmogelijke opgave in slechts een kwartiertje geklaard! Lang leve mijn super mama en lang leve het veel te dure Telenet!
Dus neem allemaal jullie agenda en noteer: Frederik en Eline in Zaventem op 17 december om 17.40uur !!!!! Dat zijn nog 69 dagen en 20uren!!! De countdown klok op Frederiks facebook profiel is geupdate.
Wij gaan nu proberen vis te eten aangezien dit van het Baikalmeer en zijn Omul geleden is! Meer dan 6weken geleden.
Hele dikke kus! We missen jullie echt!
ik wil nog heel eventjes terug komen op de laatste blog. Ik vind dat Frederik net iets te snel over onze adembenemende wandeling in Tagong is gegaan. Zoals hij al zei duurde deze 6 uur. We vertrokken tegen de middag, we waren niet in het bezit van een kaart, we moesten gewoon de weg volgen tot over de brug en na de brug naar rechts, de vallei in, de rivier volgen en dan zouden we vanzelf in de verte de nunnery zien. Zo gezegd, zo gedaan. De wandeling doorheen de vallei was prachtig, we liepen doorheen weilanden met jaks en paarden. Overal waar we keken zagen we edelweiss en andere geneeskrachtige blauwe bloemmetjes. De tocht was lichtjes bergopwaarts en aangezien we nog steeds op 3700 meter zaten, voelden we het aan onze ademhaling. Op de heenweg hebben we slechts 2 mensen in de verte gezien. Toen we na 3uur stappen de nunnery bereikten, zagen we dat deze volledig verbouwd werd... en konden het dus niet bezoeken. Dan hebben we maar wat foto's genomen van de spelende jonge nonnen in de wei. we volgden een weg in opbouw naar een dorpje iets verder op. Dit dorpje leeft volgens ons van het plukken, drogen en verkopen van geneeskrachtige bloemen en kruiden. De berg op de achtergrond was volledig bekleed met vlaggen en we denken dat een beetje verderop ze hun skyburials houden. Dit is een soort van begrafenis alleen worden de mensen ipv in de grond gestopt in stukken gesneden, hun hersenen en beenderen tot moes geslagen en dan aan de gieren gevoerd. Nogal luguber maar anderzijds ook een natuurvriendelijk ten hemelvaren. Voor dit ritueel moet je hoogspersoonlijk uitgenodigd worden (wat we half en half waren in Litang door Mr. Zheng, maar hebben het aanbod al snel van de hand gedaan). Aan de rand van het dorpje lag een soort heiligdom waar bijna enkel heel oude mensen die slecht te been waren rondjes liepen terwijl ze de gebedsmolens lieten ronddraaien. Het was een prachtige locatie.
We besloten langs de bergen terug te keren en stopten op de top voor een picknick, Tibetaans brood met pindakaas en choco stonden op de menu en genoten van ons unieke uitzicht met weilanden, jaks, paarden, rivier, met sneeuw bedenkte bergen, een gletjer, strak blauwe hemel, en volledige stilte... buiten de wind die in ons waterflesje speelde.
Jammer genoeg begon te tijd te dringen want hadden nog een flinke wandeling voor de boeg vooraleer het donker zou worden. Ons bergpad kwam na enige tijd uit in de vallei en volgden dus dezelfde weg terug. Deze keer hing de zon laag wat de kleuren van het gras en de bloemen versterkte. Gelukkig was Frederik zo stom om zijn fotocamera in BASIC te zetten en vergeten weer af zetten waardoor de laatste 50 foto's van mindere kwaliteit zijn...
Na een tijd kwamen we aan in ons dorp waar we snel onze welverdiende pint bestelden. Deze dag was toch wel een van de hoogtepunten van de reis en daarom wat meer uitleg en beschrijving waard vond ik zo...
Waarom missen we jullie nu zo hard opeens?
Wel, we zijn ondertussen in Chengdu. We hebben in Tagong besloten om onze laatste stop voor Chengdu nl. Kanding te laten vallen. Zodanig hebben we 5 dagen ter plaatse. We moesten dan ook nog het een en ander regelen zoals onze trip naar Lhasa en onze vlucht naar huis... Het laatst vernoemde is de reden! We zijn de godganse kl*tedag bezig geweest om op dit kl*te interk*tnet onze vlucht te boeken, maar het internet is hier gewoon te traag!!!!!!! We zijn al een aantal dagen naar vluchten aan het zoeken en gisteren hadden we er een uitgekozen, vandaag was enkel kwestie van boeken... We zijn er om 12 deze middag aan begonnen in de hostel, zijn het om 16uur zonder resultaat zeer gefrustreerd afgedropen op zoek naar sneller internet in een internetcafe. Daar zijn we nu maar het is dus verre van beter! Gelukkig werkt skype hier wel en kon ik onze reddende engel bellen: mijn MAMA!!!!! Zij heeft deze onmogelijke opgave in slechts een kwartiertje geklaard! Lang leve mijn super mama en lang leve het veel te dure Telenet!
Dus neem allemaal jullie agenda en noteer: Frederik en Eline in Zaventem op 17 december om 17.40uur !!!!! Dat zijn nog 69 dagen en 20uren!!! De countdown klok op Frederiks facebook profiel is geupdate.
Wij gaan nu proberen vis te eten aangezien dit van het Baikalmeer en zijn Omul geleden is! Meer dan 6weken geleden.
Hele dikke kus! We missen jullie echt!
Thursday, October 4, 2007
Litang, Tagong
Ok, time to let you hear from us again.
We had some fabulous days lately!
Litang is a small village in Sichuan, at an altitude of 4015m. These areas used to be parts of Tibet, when it was still independent, and are home to the Kampha, a people of warriors with a palpable sense of pride, as even the Chinese still fear them. Walking around in Litang should thus resemble walking in Tibet, and the people should not be and cannot be taken for Chinese.
Tibetans are so friendly!!! A sharp contrast with the Chinese, especially as these villages are being crowded with Han Chinese, who open shops here (a story is coming...), as tourism is increasing.
In Litang, tourism is low, and , for example, there is only a limited number of restaurants with English menus. One of them is Tian Tian restaurant of the ever smiling and enthusiastic Mr. Zheng, who opened the door for us at night to make us dinner. (Steven, the Belgian we shared the jeep with, knew him and kept banging on the door until he opened) Delicious!
Although the same Steven had warned us for a heavy night due to the altitude, we slept like babies.
Next morning, while having breakfast, two Tibetan farmers women came by and were staring at us, and even sat on the street to keep staring at us! Strange experience, and everybody who passed, shouted "hello" or "tashi dele" to greet us and say hi. We felt that this village is not used to tourists, or at least not Western tourists with white skins.
The first day we didn't do much, as the danger for altitude sickness is real here, and we climbed to much in one day. So we strolled around, uploaded many pictures, and visited a great and big stupa.
The next day was culture day! We had the hardest time doing the little walk to the Monastery, which was a slight incline. After 15 minutes of walking, we had to rest for at least another 10 minutes. No rushing here...
Inside the monastery, a new temple was being built, and it was great to see how these huge statues are produced. At the time, they were brushing the metal and painting the walls. We could make as many pictures as we wanted, as long as we showed them (what a difference with the rest of China). The older monastery was beautiful, as well from the inside as from the outside. The exterior was painted in red and yellow, and the bright sun made the colours breathtaking. As we were the only people there, it was even more stunning. The temple itself was also great, as the praying hall was huged and nicely decorated. A monk showed us another hall, where a large Buddha statue was decorated with many silk scarves, in which several bank notes were tied.
When walking back, we met some monks and saw an offered dead Yak hanging on the ceiling of the offering hall, scary. We left the monastery through a back alley, and after a 100 meters, we were asked inside of a home. We expected some people in there, but walked into 20 very suprised people, children to elderly, who were all having meals. We had to sit down and got a cup of 'tsampa', a baked sort of flour with butter and hot water. It was...not so good, but after adding some sugar, this heavy small meal became bearable. It was a superb experience, and we were inpressed by their hospitality and kindness. When I started taking pictures, everybody had to see of course, and in the end, I had captured every family member.
We passed a hill and a stupa covered with praying flags on our way home. The panorama over the village and the huge plateau on which it is situated was again breathtaking. Literary, as it was a steep climb, and the air is so thin.
But, in China, no great experience comes without a bad one. that day, we also bought some souvenirs from a Chinese shop. We had seen them the day before, but the price was too high. As we tried again to another person in the shop, the price suddenly had become reasonable when asking the guy in stead of the woman. But when the deal was closed, with us walking away and the money on the table, the guy started shouting and trying to pull the goods out of my hands (which succeeded with one small item), and the woman trying to stop Eline from walking away. We were furious, and kept on walking, as this was possibly just another Chinese scam, as we've seen many. When the guy pulled my camera, I stopped, turned around and stared him right in the face. Apparently it was quite persuasive, as the small man stopped touching me, lowered his voice and only mumbled some more. I think he learned that touching tourist's cameras is not the right thing to do.
We went to our room, furious and again disappointed in the arrogance and total lack of respect of the Chinese. The Tibetan friendliness will hopefully make up for it.
The next morning we had to get up early, as our bus heading for Xidujoan (or something) left at 6.30. The bus was completely full, and our backpacks had to go in the corridor, which was also full of boxes (very safe...). iPods are the best thing to have during such trips, shoulder to shoulder with women who don't know what personal hygiene means, and Chinese music enlightening us... The trip took us over passes of 4500m and higher (4660).
The problem was that we had to get out at the third stop (according to the bus station), and the bus never stopped. When we finally stopped at some restaurant (after 6 hours of driving), I asked the driver for our village, and he pointed at the village we just passed some kilometres ago... (AAarghhh Why can nothing just work here. There's only two people on the bus that don't go the final station. Why can't the driver just tell us, as he knows we don't know these villages...) But we pulled ourselves together, took our bags and walked back. In the town we found a girl that could speak English and we arranged a taxi to tagong. We left ...and started driving around in the village... He was looking for 2 more people... As he didn't find any, and we were not willing to quickly pay the double, he brought us to another guy (a very big Tibetan), that only had to wait for one more person. Then we left, with 3 old men in the trunk.
It took us hours. During the busiest days of the year (national holiday), road works had started on this road, and hundreds of Chinese jeeps with wealthy Chinese, covered in Goretex and equiped with very expensive camera drive to the West. Great!
We arrived in the evening, and booked into a guesthouse. It could be called Spartan, but it's the only hostel where foreigners come, which is also nice sometimes.
(we couldn't get a better situation, being in these poor regions during the holidays. As mentioned before, all prices double, which would be horrible in the cities)
Yesterday, we made a great 6-hour walk to a nunnery nearby. We walked through an enormous and quiet valley, not seeing anyone. On top of the hills, we could see snowy mountains and vast grass fields, it was so beautiful! You'll have to wait for the pictures.
Tomorrow we should leave for Kanding. I'll stop the writing now. See you soon!
We had some fabulous days lately!
Litang is a small village in Sichuan, at an altitude of 4015m. These areas used to be parts of Tibet, when it was still independent, and are home to the Kampha, a people of warriors with a palpable sense of pride, as even the Chinese still fear them. Walking around in Litang should thus resemble walking in Tibet, and the people should not be and cannot be taken for Chinese.
Tibetans are so friendly!!! A sharp contrast with the Chinese, especially as these villages are being crowded with Han Chinese, who open shops here (a story is coming...), as tourism is increasing.
In Litang, tourism is low, and , for example, there is only a limited number of restaurants with English menus. One of them is Tian Tian restaurant of the ever smiling and enthusiastic Mr. Zheng, who opened the door for us at night to make us dinner. (Steven, the Belgian we shared the jeep with, knew him and kept banging on the door until he opened) Delicious!
Although the same Steven had warned us for a heavy night due to the altitude, we slept like babies.
Next morning, while having breakfast, two Tibetan farmers women came by and were staring at us, and even sat on the street to keep staring at us! Strange experience, and everybody who passed, shouted "hello" or "tashi dele" to greet us and say hi. We felt that this village is not used to tourists, or at least not Western tourists with white skins.
The first day we didn't do much, as the danger for altitude sickness is real here, and we climbed to much in one day. So we strolled around, uploaded many pictures, and visited a great and big stupa.
The next day was culture day! We had the hardest time doing the little walk to the Monastery, which was a slight incline. After 15 minutes of walking, we had to rest for at least another 10 minutes. No rushing here...
Inside the monastery, a new temple was being built, and it was great to see how these huge statues are produced. At the time, they were brushing the metal and painting the walls. We could make as many pictures as we wanted, as long as we showed them (what a difference with the rest of China). The older monastery was beautiful, as well from the inside as from the outside. The exterior was painted in red and yellow, and the bright sun made the colours breathtaking. As we were the only people there, it was even more stunning. The temple itself was also great, as the praying hall was huged and nicely decorated. A monk showed us another hall, where a large Buddha statue was decorated with many silk scarves, in which several bank notes were tied.
When walking back, we met some monks and saw an offered dead Yak hanging on the ceiling of the offering hall, scary. We left the monastery through a back alley, and after a 100 meters, we were asked inside of a home. We expected some people in there, but walked into 20 very suprised people, children to elderly, who were all having meals. We had to sit down and got a cup of 'tsampa', a baked sort of flour with butter and hot water. It was...not so good, but after adding some sugar, this heavy small meal became bearable. It was a superb experience, and we were inpressed by their hospitality and kindness. When I started taking pictures, everybody had to see of course, and in the end, I had captured every family member.
We passed a hill and a stupa covered with praying flags on our way home. The panorama over the village and the huge plateau on which it is situated was again breathtaking. Literary, as it was a steep climb, and the air is so thin.
But, in China, no great experience comes without a bad one. that day, we also bought some souvenirs from a Chinese shop. We had seen them the day before, but the price was too high. As we tried again to another person in the shop, the price suddenly had become reasonable when asking the guy in stead of the woman. But when the deal was closed, with us walking away and the money on the table, the guy started shouting and trying to pull the goods out of my hands (which succeeded with one small item), and the woman trying to stop Eline from walking away. We were furious, and kept on walking, as this was possibly just another Chinese scam, as we've seen many. When the guy pulled my camera, I stopped, turned around and stared him right in the face. Apparently it was quite persuasive, as the small man stopped touching me, lowered his voice and only mumbled some more. I think he learned that touching tourist's cameras is not the right thing to do.
We went to our room, furious and again disappointed in the arrogance and total lack of respect of the Chinese. The Tibetan friendliness will hopefully make up for it.
The next morning we had to get up early, as our bus heading for Xidujoan (or something) left at 6.30. The bus was completely full, and our backpacks had to go in the corridor, which was also full of boxes (very safe...). iPods are the best thing to have during such trips, shoulder to shoulder with women who don't know what personal hygiene means, and Chinese music enlightening us... The trip took us over passes of 4500m and higher (4660).
The problem was that we had to get out at the third stop (according to the bus station), and the bus never stopped. When we finally stopped at some restaurant (after 6 hours of driving), I asked the driver for our village, and he pointed at the village we just passed some kilometres ago... (AAarghhh Why can nothing just work here. There's only two people on the bus that don't go the final station. Why can't the driver just tell us, as he knows we don't know these villages...) But we pulled ourselves together, took our bags and walked back. In the town we found a girl that could speak English and we arranged a taxi to tagong. We left ...and started driving around in the village... He was looking for 2 more people... As he didn't find any, and we were not willing to quickly pay the double, he brought us to another guy (a very big Tibetan), that only had to wait for one more person. Then we left, with 3 old men in the trunk.
It took us hours. During the busiest days of the year (national holiday), road works had started on this road, and hundreds of Chinese jeeps with wealthy Chinese, covered in Goretex and equiped with very expensive camera drive to the West. Great!
We arrived in the evening, and booked into a guesthouse. It could be called Spartan, but it's the only hostel where foreigners come, which is also nice sometimes.
(we couldn't get a better situation, being in these poor regions during the holidays. As mentioned before, all prices double, which would be horrible in the cities)
Yesterday, we made a great 6-hour walk to a nunnery nearby. We walked through an enormous and quiet valley, not seeing anyone. On top of the hills, we could see snowy mountains and vast grass fields, it was so beautiful! You'll have to wait for the pictures.
Tomorrow we should leave for Kanding. I'll stop the writing now. See you soon!
Saturday, September 29, 2007
The Road to Litang
Another epic and memorable adventure we went through yesterday. As told, we left early to catch the jeep we rented for 100euro. First a quick breakfast at our favourite 3x4m restaurant: noodles!
If you rent a jeep with a driver in China, you shouldn't be surprised if a second guy turns up and starts moving your luggage in the trunk to fit in himself, but no problem, the trunk was big enough. So we left. While driving, we again saw the most beautiful landscapes. Stunning autumn colours fill the grasslands and valleys, and the higher we climbed, the valleys became dryer. We stopped several times to take pictures, and passed passes of +4000m. We never did more hairpin bends in our life. And then we noticed that our driver's eyelids started falling down... and that's not exactly what you would like to see when looking down cliffs of tens or hundreds of meters down every turn the car makes. Suddenly it became clear why he had taken a break to wash his face and had started to smoke one cigarette after the other. Eline grabbed his shoulder and told Orchid, the girlfriend of the other Belgian guy, that this guy ws falling asleep. She translated, but the guy just laughed. Chinese can't admit if they are making mistakes or if they can't finnish the task. They loose face then, and would rather die (with us). (stup... other culture). We were terrified, and asked more picture stops.
It became better! A few kilometers before we arrived in Xiancheng... boom! flat tire! And yes, we were still enjoying excellent views at deadly hights. great! We stopped, had a llok, and suddenly they started shouting that we should get back in. We were going to drive with a leaking tire (back right wheel). Luckily, it was only a kilometer or so, and the cliffs were gone after a few hundred meters.
We paid, took our gear and head for the busstation. Steven and Orchid wanted to continue to Litang, in stead of spending the night and catch the bus the next morning (at 6). as there wasn't much to see, we agreed to share a taxi again. We also couldn't go to Daocheng, as this town is the reason that there was no public travel to this region. There are struggles between the villages there (where minorities live who don't really like each other), and according to some rumours here in Litang, already 20 casualties would have been reported, but it's impossible to get good information here.
Time for bargaining...no. In Xiancheng, they have a fixed price of 50euro (500Yuan), and all had sworn in front of the temple never to go lower!!!! Primitive cartel deals!!! This is an outrage!! Have you ever seen something like it? Little bastards... So no choice, an oath is an oath. We took off again. The driver was a maniak, and the back seat was horribly bumby. But after a few kilometers, we were stopped by another car. We had to change cars with this taxi, so neither of the drivers had to spend the night in another city. Our driver told us he wasn't dressed either to go to Litang (and Chinese don't think 5 hours in advance, or even about the next hairpin bend). But we agreed, as it was cheaper (this one wasn't from Xiancheng, so no oath) and more comfortable. He was also faster, much faster, dangerously faster! While doing deadly bends again, the smell of burned rubber filled the car (not joking). But this guy at least looked more competent than the previous one. We stopped again at a pass, where Steven's watch quoted 4500m. The view was magnificent. THe road ahead was still long. We saw a rainbow from above, drove through landscapes that could come straight out of Lord of the Rings, and passed a town where a circus had pitched its tent. It was long dark when we arrived in Litang, at 4015m.
We headed for Mr Zheng's restaurant, whom Steven knows. A great friendly Chinese man who opened his restaurant especilly for us and made us dinner. Then we went to sleep. The other couple had scared us, as we could hev bad dreams and shortness of breath when sleeping, but luckily, we had a great night of sleep.
Today we are taking it easy, to get used to the thin air and the altitude. Hight sickness would be a monstrous spoiler. So here we are in an Internet cafe, blogging and uploading pictures. We will also book our Tibet trip from here, but we are running out of time for the rest of our trip. We don't want to rush through these marvellous regions. But that endangers our encounter with my parents in Laos and Cambodja, as well as our well deserved week of beach in Thailand. We'll see, maybe we'll come back a week later :-). Time for some hard decisions....
Keep on writing reactions, keep on reading. And if we don't write something in the next week, please visit Benjamin's blog, it's great, and their stories will make you laugh and shiver.
One final remark. I (F) got many compliments about the pictures on Flickr, but do know that only 50% of those photos are mine, Eline has an even share.
See you in Chengdu, or earlier if possible.
If you rent a jeep with a driver in China, you shouldn't be surprised if a second guy turns up and starts moving your luggage in the trunk to fit in himself, but no problem, the trunk was big enough. So we left. While driving, we again saw the most beautiful landscapes. Stunning autumn colours fill the grasslands and valleys, and the higher we climbed, the valleys became dryer. We stopped several times to take pictures, and passed passes of +4000m. We never did more hairpin bends in our life. And then we noticed that our driver's eyelids started falling down... and that's not exactly what you would like to see when looking down cliffs of tens or hundreds of meters down every turn the car makes. Suddenly it became clear why he had taken a break to wash his face and had started to smoke one cigarette after the other. Eline grabbed his shoulder and told Orchid, the girlfriend of the other Belgian guy, that this guy ws falling asleep. She translated, but the guy just laughed. Chinese can't admit if they are making mistakes or if they can't finnish the task. They loose face then, and would rather die (with us). (stup... other culture). We were terrified, and asked more picture stops.
It became better! A few kilometers before we arrived in Xiancheng... boom! flat tire! And yes, we were still enjoying excellent views at deadly hights. great! We stopped, had a llok, and suddenly they started shouting that we should get back in. We were going to drive with a leaking tire (back right wheel). Luckily, it was only a kilometer or so, and the cliffs were gone after a few hundred meters.
We paid, took our gear and head for the busstation. Steven and Orchid wanted to continue to Litang, in stead of spending the night and catch the bus the next morning (at 6). as there wasn't much to see, we agreed to share a taxi again. We also couldn't go to Daocheng, as this town is the reason that there was no public travel to this region. There are struggles between the villages there (where minorities live who don't really like each other), and according to some rumours here in Litang, already 20 casualties would have been reported, but it's impossible to get good information here.
Time for bargaining...no. In Xiancheng, they have a fixed price of 50euro (500Yuan), and all had sworn in front of the temple never to go lower!!!! Primitive cartel deals!!! This is an outrage!! Have you ever seen something like it? Little bastards... So no choice, an oath is an oath. We took off again. The driver was a maniak, and the back seat was horribly bumby. But after a few kilometers, we were stopped by another car. We had to change cars with this taxi, so neither of the drivers had to spend the night in another city. Our driver told us he wasn't dressed either to go to Litang (and Chinese don't think 5 hours in advance, or even about the next hairpin bend). But we agreed, as it was cheaper (this one wasn't from Xiancheng, so no oath) and more comfortable. He was also faster, much faster, dangerously faster! While doing deadly bends again, the smell of burned rubber filled the car (not joking). But this guy at least looked more competent than the previous one. We stopped again at a pass, where Steven's watch quoted 4500m. The view was magnificent. THe road ahead was still long. We saw a rainbow from above, drove through landscapes that could come straight out of Lord of the Rings, and passed a town where a circus had pitched its tent. It was long dark when we arrived in Litang, at 4015m.
We headed for Mr Zheng's restaurant, whom Steven knows. A great friendly Chinese man who opened his restaurant especilly for us and made us dinner. Then we went to sleep. The other couple had scared us, as we could hev bad dreams and shortness of breath when sleeping, but luckily, we had a great night of sleep.
Today we are taking it easy, to get used to the thin air and the altitude. Hight sickness would be a monstrous spoiler. So here we are in an Internet cafe, blogging and uploading pictures. We will also book our Tibet trip from here, but we are running out of time for the rest of our trip. We don't want to rush through these marvellous regions. But that endangers our encounter with my parents in Laos and Cambodja, as well as our well deserved week of beach in Thailand. We'll see, maybe we'll come back a week later :-). Time for some hard decisions....
Keep on writing reactions, keep on reading. And if we don't write something in the next week, please visit Benjamin's blog, it's great, and their stories will make you laugh and shiver.
One final remark. I (F) got many compliments about the pictures on Flickr, but do know that only 50% of those photos are mine, Eline has an even share.
See you in Chengdu, or earlier if possible.
Friday, September 28, 2007
Tiger Leaping Gorge & Shangri-la
We're still alive!!! No worries dear friends, we are still here to report from the other side of the world. And today we have some more for you. It will be short however, as I should head for my bed, tomorrow will be an early morning.
After one extra day in Lijiang ("No bus..." "why not???" "No Bus"), we took the bus to the Tiger Leaping Gorge. On arrival we paid the entrance fee (why do they have a fee for this????), getting a 50% discount with our expired student cards. The bus was immediately welcomed by Margot, and old French woman with a gruesome dirty and old dress and long, black hair on her legs (ahhh, the French...). She was very polite, and getting al tha valuable information right that time, and the possibility to leave our luggage there, was priceless. So of we went...
The trel, which is more like a mini trel, was just amazing, great, breathtaking. It took us over steep ascents, beautiful views, high cliffs... and the greatest thing is that the walking itself can be done as fast or slow and as log or short as you want, due to the many excellent guesthouses on the way. A great way to enjoy beautiful views and walks, and great evenings, beers and food at the same time.
We met a Dutch couple that is now in their last weeks of 15 months around the world, which of course lead to many stories and future plans for other trips.
Unfortunately, the last part of the hike was closed because of some landslides, that had ruined the trail. it must be said, that, regardless the ease and comfort og the hike, bad weather can turn the narrow paths into muddy and slippery slides, as waterfalls and streams cross the path. Before we left, the trek had been closed for 15 days.
The landslides had a good consequence as well. We didn't have to stay a second night, as we could get the bus to Shangri-la the same hour. (it was so close I even managed to escape some lady who wanted me to pay for the horrific toilet (what they call toilet)I went to, hahaha).
We went to a hostel, and got the shower we had been craving for for the last two days.
The next day was administration day. We searched the Public Security Bureau, to get our visas extended. unexpectedly, it was a great experience! In Chendu we would have had to wait for 5 days. Here, they do it on the spot, with a smile ( policemen smiling!!!). We did lose our second entry however, so it might be that we will have to take the plane from Hongkong, but we'll see...)
Then we went for a Chinese cellphonenr. A very ambitious store attedant helped us, with the best English he could come up with. The combination of this little energetic, nervous man with the bad English was a hilarious, yet irritating situation. (yeah...yeah...sorry...of course...customer service... me learn english international language...ok...yeah ok sorry of course .... (typing and talking very fast) glad to be of service...yeah... just doing my duty...this is my number... and name (in Chinese of course)... great! And we have a phonenumber
Next stop: busstation, to book a ticket to Xiacheng. "No Bus"
Somehow, no busses go north in September... there are some struggles between the villages there (we're in a warzone!!!), and the government has stopped public transport.
So we have been hanging around here in Shangri-la (3200m), visited a great monastery, a huge praying wheel, and a lake where we got ripped off, and almost hit the man behind the desk. Somehow we had to pay entrance, as well as the horses to ge there, after 200m or so, they stopped and said that to see the lake, it was more than double the price. We got so angry....
Tomorrow, we'll leave for Xiancheng in a jeep we booked together with a guy from Antwerp and his Chinese girlfriend that live in Belgium and China, at least if she doesn't get more ill. Expensive trip, but we really have to go. The Chinese holidays have also started, so hostel prices just doubled last night.
That's it for now. More detailed stories and pictures will follow, but not soon, as we're leaving for the rugged outback of Western China, where hot water and electricity are rare, and even the word 'internet' does not exist.
Goodnight
After one extra day in Lijiang ("No bus..." "why not???" "No Bus"), we took the bus to the Tiger Leaping Gorge. On arrival we paid the entrance fee (why do they have a fee for this????), getting a 50% discount with our expired student cards. The bus was immediately welcomed by Margot, and old French woman with a gruesome dirty and old dress and long, black hair on her legs (ahhh, the French...). She was very polite, and getting al tha valuable information right that time, and the possibility to leave our luggage there, was priceless. So of we went...
The trel, which is more like a mini trel, was just amazing, great, breathtaking. It took us over steep ascents, beautiful views, high cliffs... and the greatest thing is that the walking itself can be done as fast or slow and as log or short as you want, due to the many excellent guesthouses on the way. A great way to enjoy beautiful views and walks, and great evenings, beers and food at the same time.
We met a Dutch couple that is now in their last weeks of 15 months around the world, which of course lead to many stories and future plans for other trips.
Unfortunately, the last part of the hike was closed because of some landslides, that had ruined the trail. it must be said, that, regardless the ease and comfort og the hike, bad weather can turn the narrow paths into muddy and slippery slides, as waterfalls and streams cross the path. Before we left, the trek had been closed for 15 days.
The landslides had a good consequence as well. We didn't have to stay a second night, as we could get the bus to Shangri-la the same hour. (it was so close I even managed to escape some lady who wanted me to pay for the horrific toilet (what they call toilet)I went to, hahaha).
We went to a hostel, and got the shower we had been craving for for the last two days.
The next day was administration day. We searched the Public Security Bureau, to get our visas extended. unexpectedly, it was a great experience! In Chendu we would have had to wait for 5 days. Here, they do it on the spot, with a smile ( policemen smiling!!!). We did lose our second entry however, so it might be that we will have to take the plane from Hongkong, but we'll see...)
Then we went for a Chinese cellphonenr. A very ambitious store attedant helped us, with the best English he could come up with. The combination of this little energetic, nervous man with the bad English was a hilarious, yet irritating situation. (yeah...yeah...sorry...of course...customer service... me learn english international language...ok...yeah ok sorry of course .... (typing and talking very fast) glad to be of service...yeah... just doing my duty...this is my number... and name (in Chinese of course)... great! And we have a phonenumber
Next stop: busstation, to book a ticket to Xiacheng. "No Bus"
Somehow, no busses go north in September... there are some struggles between the villages there (we're in a warzone!!!), and the government has stopped public transport.
So we have been hanging around here in Shangri-la (3200m), visited a great monastery, a huge praying wheel, and a lake where we got ripped off, and almost hit the man behind the desk. Somehow we had to pay entrance, as well as the horses to ge there, after 200m or so, they stopped and said that to see the lake, it was more than double the price. We got so angry....
Tomorrow, we'll leave for Xiancheng in a jeep we booked together with a guy from Antwerp and his Chinese girlfriend that live in Belgium and China, at least if she doesn't get more ill. Expensive trip, but we really have to go. The Chinese holidays have also started, so hostel prices just doubled last night.
That's it for now. More detailed stories and pictures will follow, but not soon, as we're leaving for the rugged outback of Western China, where hot water and electricity are rare, and even the word 'internet' does not exist.
Goodnight
Subscribe to:
Posts (Atom)