Good morning Vietnam!!!

In onze vorige post zeiden we dat ons verslag van HongKong spoedig online zou komen. Helaas... Ondanks (of beter dankzij) de omnipresente breedbandverbindingen in Hongkong (eerste regio wara iedereen toegang had tot breedband intrnet), is het niet gemakkelijk om op internet te geraken. Internetcafe's zijn zeldzaam of zeer duur, en de budgetaccomodatie heeft meestal geen internet. Dus zijn we wat minder online geweest.
Hongkong was simpelweg fantastisch. Zo internationaal gericht, iedereen spreekt Engels, de glamour en de glitter, de wolkenkrabbers en vooral de charme die de stad heeft zijn verslavend. Zoals reeds gezegd: als mijn werk mij ooit naar Hongkong zou willen sturen, laat maar komen!

Het begon nochtans niet geweldig. Geradbraakt kwamen we uit de slaapbus, en bleken we in the middle of f*cking nowhere te zitten. Gelukkig wees een Hongkongse ons waar we dan wel naartoe moesten (een halfuur met de taxi naar het juiste station). Vlak voor we door immigration gingen, werd ons hoofd nog gefilmd met een warmtegevoelige camera om te controleren op koorts, en daarbovenop moest Eline nog eens dringend naar het toilet, waardoor ik niet enkel de kans miste om taxfree drank te kopen, maar ook nog eens bij het quarantaine-kantoor (waar de toilet was) moest staan wachten terwijl iedereen in een boogje om mij heen liep...
We waren gewaarschuwd dat Hongkong ofwel walgelijk duur zou worden om te slapen, ofwel gewoon walgelijk. We probeerden daarom de aanrader van Lonely Planet (Payless Hostel), wat geweldig bleek. Een proper hokje van 2 op 2.5m, waar dan ook nog eens een badhokje in zit van 1 op 1. Met een raam!!! Het kon niet stuk, en dat voor een "redelijke" prijs.

Op de ferry (wat een geweldige manier is om de haven over te steken) werden we in het Nederlands aangesproken door een bankier uit Singapore, die afkomstig bleek te zijn uit Tessenderlo! Hij stelde ons voor om ons wat uitleg te geven over HongKong tussen twee afspraken door, wat ontzettend vriendelijk was. We spraken of in zijn hotel, en gingen om onze Vietnamese visum. Het hotel waar hij verbleef bleek een van de meest fancy hotels van Hongkong te zijn! De S500's en de Rolls Royces stonden netjes naast elkaar, en een R32 gaf de parking nog een frivole toets. Daar zaten we dan, met ons rugzakje, in de lobby van het Island Shangri-la (voor de kenners), iets te drinken en te luisteren naar wat we allemaal moesten zien en laten in de stad. We waren met onze derriere in de roomboter gevallen. Wat we daar ontdekt hebben zijn ook chips van blauwe aardappelen (Blue potato chips), superlekker. Toen hij plots wegmoest, kregen we zelfs nog een glas, terwijl hij doorging. We hebben er met volle teugen van genoten (vooral Eline van haar wijn), en zullen hem zeker een kaartje sturen.

De tweede dag was een verloren dag. We boekten eerst onze tickets naar Vietnam, en daarna gingen we op zoek naar enkele bestellingen van het thuisfront. Die tickets waren geen sinecure. Wij van de internetgeneratie hadden ons immers nooit kunnen inbeelden dat bepaalde vliegtickets NIET als e-ticket te verkrijgen zijn. We hadden bijna onze tickets per spoeddienst naar Tessenderlo laten sturen.
Maar de dag begon pas 's avonds. Het was immers Halloween, en onze vrijgevige tipgever had gezegd dat het in een bepaalde wijk wel gezellig zou worden. En of! Het was er over de koppen lopen. We hadden geprobeerd om af te spreken met onze Tibet-genoten, maar enkel Laszlo bleek bereikbaar. De Hongkongers kunnen wel een feestje bouwen, en het bonte gezelschap van verschillende nationaliteiten maakt de sfeer super. Het enige minpunt was de politie. In Hongkong is men vrij strikt (streng verboden de spuwen en te roken in het opnbaar bvb), en houdt men graag alles onder controle. Ik zou kunnen zeggen dat men door de verschillende epidemieen (SARS en vogelgriep) een expertise heeft opgebouwd in crowd-control en quarantaine,en dat men die kennis rechtstreeks op event-management heeft toegepast. Het resultaat was een traject van Nadar, waar niet door mocht en dat maar 1 ingang en uitgang had, terwijl grote delen van de straatjes werden afgesloten als veiligheidszone. Er was zelfs eenrichtingsverkeer voor voetgangers!!! Er zal wel niets misgaan, maar toch geeft het het feest wel een gespannen sfeertje en een hoop miserie. het hoogtepunt van de avond, was 0,4 liter Stella van de tap, volop verkrijgbaar in HongKong , en onwaarschijnlijk duur.

De volgende dag gingen we shoppen en een tempel bezoeken. We kwamen langs winkels vol enorme plasma-tv's, camera's, gsm's, lenzen, al wat je maar willen, met prijzen die je stoutste dromen overtreffen!!! Het is hier echt ongelooflijk. Voor electronicaliefhebbers een waar paradijs en enorme bron van frustratie, want hoe krijg je het allemaal thuis? In de namiddag bezochten we nog een computerwinkelcomplex, en belandden we na een lange wandeling in de zoveelste toeristenmarktstraat, waar de handtassenkoorts weer toe sloeg. Eerst gingen we echter naar de tenthousand buddha temple. Deze was mooi, maar een beetje kitscherig, en de drie kranen die erond stonden maakten het er niet beter op. We eindigden de dag met sjakosjen...

De laatste dag in Hongkong maakten we een wandeling door het centrum, waarbij we eindigden in het supergezellge Soho. Overal zagen we mensen die na het werk in gezellige en hippe bars het weekend vierden, en de veel te dure restaurants, galerijen en designboetieks maken het af. Doorheen de wijk loopt ook een reeks roltrappen van een kilometer lang. na enkele Stella's (2), zakten we af naar een restaurant voor DimSum. Terwijl het brandalarm afging en de brandweer het gebouw binnenkwam en inspecteerde, vertelde de man ons echter dat ze al gesloten waren 9we hadden voor niks tot daar gewandeld, terwijl de LP nochtans andere uren gaf. Dan maar pizza in een andere uitgangsstraat, die ook bezaaid is met bordelen en bars. (ik stak mijn hoofd eens binnen in de "crazy horse", en zag drie dames op een podium voor een halfleeg zaaltje, die alledrie perfect synchroon stopten met dansen, naar mij keken, wuifden en "come in please" zeiden, hilarisch)

De laatste dag zouden we naar Lantau gaan, een groen eiland waar het grootste metalen buddha beeld staat, een tipdie we de eerste dag kregen. Maar eerst: Dim Sum. We gingen speciaal terug naar dat restaurant, en de vrouw die ons binnenliet, zei dat we een verdieping hoger moesten gaan, waar de uren wel klopten... GRRMBLLL. Het was er chaotisch, en diensters reden af en aan met kaaretjes vol dimsum, waar je dan afnam waar je zin in had.
Veel te laat vertrokken we naar Lantau, waar de cruciale kabelbaan niet bleek te werken. Dan maar naar een ander plaatsje, en op advies van enkele lokals stapten we af in Mui O, waar we incheckten in een veel te duur hotel en ons een G&T klaarmaakten. Maar ondanks de improvisatie en teleurstelling, werd het een geweldige avond. We aten heerlijke calamari op een sjofel overdekt terras, en dronken nog een pintje in de "Toilet Bar" (vanwege het publiek toilet vlakbij), waar we kennis maakten met een oude gepensioneerde Engelse trompetist, en kropen na onze wandeling hotelwaarts in ons bed. het hele dorp lag rond een baai, en de aanwezigheid van de zee bezorgde een heerlijk "luilekkervakantiegevoel".

Hongkong eindigde minder positief. We misten bijna onze vlucht, omdat we een bewijs moesten laten zien dat we een vlucht huiswaarts hadden voor we mochten inchecken. In heel die luchthaven geen internet met printer te zien uiteraard, en het moet gezegd, 15 minuten hardlopen in bottines is op een nuchtere maag niet meteen equivalent aan een gezellige check-in. Hierdoor miste ik alweer de mogelijkheid om taxfree drank te kopen, en Eline die om een elektronisch gadget aan te schaffen waar ik binnenkort een ode aan zal besteden.

Nu zijn we in Ho Chi Min. We hebben ingecheckt en de stad ingetrokken op zoek naar internet (5 uur tussen vluchten). Nu moeten we lopen om onze vlucht te halen. Tot in Hoi An!!! Het zwembad wacht!!!!