A Hundred Days Off

Vandaag is een speciale dag. Het is immers precies 100 dagen geleden dat we in Brussel het vliegtuig namen naar St.-Petersburg, waar onze trip begon. Deze post zal echter niet de geschiedenis ingaan als een schoolvoorbeeld van beschrijvende blogkunst. We beginnen dit schrijven immers met... een rechtzetting.

We moeten namelijk onze eerste indruk van Vang Vieng toch een beetje verbeteren. Het is en blijft een draak van een dorp, eerder gelijkend op een armzalige vakantiekolonie van Britse toeristen dan een Laotiaans dorp. Maar eens je dat hebt geaccepteerd, en de mogelijkheden ervan gaat onderzoeken, wordt het dorp geweldig!
De tweede dag zijn we immers gaan doen wat iedereen hier hoort te doen: Tubing. Je huurt een traktorband, springt op een Tuktuk (omgebouwde motor met cabine), koopt een fles Beerlao, hangt jezelf in de band op de rivier en ... relax... Heerlijk!!!! Het zal dan ook niet verbazen dat dit de meest populaire activiteit is. De rivier is gevuld met dobberende dronkaards. Dit geholpen door de talloze bars op de oever, waar de muziek luid staat en verschillende constructies zijn gebouwd om Tarzansgewijs in het water te slingeren, te glijden of te springen. De drank vloeit, en "buckets" met een uiterst voordelige drank/mixer ratio gaan vlot over de toonbank. Hier en daar wordt beachvolley gespeeld. We grapten dat wij ooit tegen onze kinderen zouden zeggen dat wij hier al geweest waren voor het het nieuwe Salou of een ander verderfelijk oord zou worden, want dat zit er dik in. We waren gewaarschuwd door mijn ouders dat we vroeg genoeg aan die trip moesten beginnen. De zon verliest snel haar kracht en zij hadden rond 5 uur ettelijk koukleumen gezien die zich aan hun bootje wilden vastklampen om sneller bij het einde te zijn. Die raad bleek goud waard te zijn. We hadden haar opgevolgd, maar toch net iets te lang blijven hangen in een bar. We waren van plan om 's avonds ook eens stevig op onze lappen te gaan (tot 12uur, that is...denk aan de avondklok), maar er kwam wat tussen.
Ten eerste sloeg de wet van Murphy toe. Voor het eerst hadden we onze kamer (in een dodgy hotelletje) extra op slot gedaan met een hangslot van onszelf, en verloren we toch wel onze sleutels niet. Dus naar de fietsenmaker voor een ijzerzaag, en doorzagen dat slot. Dit was echter onmogelijk! Die sloten zijn geweldig!!! Dan maar de grendel zelf, wat 5 minuutjes duurde. Van de boete voor de sleutel kan dat hotel nu waarschijnlijk hun hele gebouw van nieuwe sloten voorzien als ze willen...
Ten tweede werd ik wat ziek, kreeg wat koorts en had waarschijnlijk een lichte zonneslag. (heb een beetje last van vanalles sinds we aan de Malarone zijn) Elke koortsaanval moet gezien worden als Malaria tot het tegendeel bewezen is, maar op dat uur werd bewijzen wat moeilijk. We zouden wachten tot in de hoofdstad. 's Morgens bleek de koorts weg.

In plaats van te gaan feesten bezondigden we ons dan maar aan de andere (legale) populaire activiteit in Vangvieng: in ligbedden naar Friends kijken. Het klinkt vreemd, en dat deed het ook voor ons. Lonely Planet schreef dat men hier lag te trippen tijdens "endless reruns of Friends", en wij dachten dat het een amusante beschrijving was. Maar het is echt zo!!! Wij hebben wel zeker 5 bars gezien vlak bij elkaar waar iedereen naar Friends lag te kijken!!! (de andere 2 cafes hadden The Simpsons, Family Guy of een film. We installeerden ons op de bank, bestelden ons eten, en volgenden een vijftal afleveringen (het huwelijk van Chandler en Monica om precies te zijn), voor we gingen slapen.

Vangvieng is in onze ogen nu toch wel wat gezelliger geworden. Als we in de nabije toekomst nog eens terug zouden gaan, houden we hier zeker nog eens halte.

Vanochtend vertrok onze bus naar Vientiane, de meest laid-back hoofdstad van Azie. Daar zullen we enkele dagen blijven voor we recht naar het zuiden gaan. Morgen landen trouwens ook Wessel en Fiona, onze busgenoten in Mongolie, waarmee we zeker mee zullen trachten af te spreken.