To the end of the world...

Er is hier in Pakse simpelweg geen fl*kker te zien.

Gelukkig wisten we dit op voorhand, en zijn we hier enkel om een tour te boeken doorheen Zuid-Laos. Daarmee zijn we dan vanochtend meteen van start gegaan, na een woelige nacht in een nachtbus (ik weiger het woord "slaapbus" nog te gebruiken).
Deze bus nemen zelf was al een ervaring. Een typisch beeld bij Zuidoost-Aziatische bussen zijn oude, felgekleurde vehikels die het ongeluk moeten afweren (door tegenmoetkomend verkeer zo te doen schrikken dat ze zelf al zonder aanrijding de ravijn in gaan). Zulke bussen hebben ze in Laos alleszins niet (meer). In de plaats rijden hier felgekleurde, opzichtige moderne touringcars die versierd zijn met de meest afzichtelijke tekeningen, opschriften en neonverlichtingcreaties. Menig tuning-johnny en computer-modding-nerd zou er een spontane ejaculatie aan overhouden (dat Google dit laatste woord maar niet aan onze blog linkt...).
Toen we opstapten, bleek er een Laotiaanse vrouw op mijn plaats te zitten, die niet meteen wilde weggaan, en er niets van snapte. Eline waarschuwde de plaatselijke verantwoordelijke, die wegging... en niet meer terugkwam.
De vrouw haalde vervolgens eindelijk haar ticket boven, waarop net zoals op het mijne plaats 20 stond...

zij het op een andere datum...
ok dan!

Dus ging ze ergens anders zitten, tot ze daar ook weg moest, en uiteindelijk een zetel vond vooraan, die veel beter was dan die van een (betalende) jongen op de achterste rij, die naast een plaats zat die door twee (grote) kinderen werd gedeeld (en dan is Pakse nog heeeeeel ver!!!!).

We vertrokken, de Laotiaanse TV-show werd opgezet, en de schreeuwerige nasale klanken explodeerden al snel door de "Proneer"-speakers... Heerlijk!

Ondertussen zijn we dus in Pakse, en hebben we een toer geboekt. Die kostte ons oorspronkelijk 250$ per persoon, maar omdat we alweer 3 medereizigers hebben gevonden, hebben we de prijs kunnen drukken. Met een tekort aan slaap en drie mensen voor wie goedkoop toch nog net niet goedkoop genoeg is, was het wel een vermoeiend en moeilijk gedoe. We hopen dat er tijdens de reis geen problemen meer zullen ontstaan.

We schrijven deze post dan ook om te melden dat er van ons in de volgende week geen nieuws verwacht moet worden, aangezien we naar zowat het einde van de wereld trekken.
Onderweg zullen we de koffieplantages zien op het Bolavenplateau, waar koffie wordt geteeld die bij de beste ter wereld wordt gerekend. We zullen ook nog eens bij mensen thuis slapen en eten (ik neem nu al antibiotica) Verder zullen we er ook een boottocht en trekking maken, een oude vervallen tempel zien en kajakken op Don Det, een der 4000 eilanden in dat deel van de Mekongvallei. Het ziet er dus goed uit.

Daarna trekken we verder naar Siem Reap in Cambodja, een bustrip van twee dagen. Alles gaat nu veel sneller gaan, en het programma tot Brussel is nu per halve dag ingevuld. Daartegenover staat dat we nog fantastische dingen te zien gaan krijgen, en we dus zullen eindigen in een mooie finale. (multiplex vasthouden)