- Laos doesn't have a railway? The French stopped the construction of it long ago. Meanwhile, we have found a railway under construction while riding our motorbikes into the middle of nowhere. This railway will probably connect the capital with Thailand.
- Everything in Laos has to come from Thailand, which will make this railway quite useful. This is also the reason why many items are relatively expensive, as it is the Thai price plus transportation cost.
- Not that crazy consumption is easy here: there is a midnight curfew (uitgaansverbod) in Laos. Everything closes at 23.30, as everybody has to be inside before midnight. Why that is? We don't know, and Lao people themselve don't seem to bother either, as they do with all other undemocratic measures taken by their one-party government.
- In general, we might say this is because of a certain "Take it easy"-attitude everyone has. Laos is so laid-back, and having something done will take.... longer...
- Maybe this is why Lao people only earn about 300$ a year. This statistic we got from a restaurant that afterwards explained us how we should tip and behave in bargaining, makng it not a quite reliable source. It is true, however, that Laos is one of the poorest regions in Asia, where people are still living on self-grown vegetables and fruits. So believe it or not, we do keep our perspective when bargaining.
- Bargaining is sometimes necessary, as Laos is famous for its silk-weaving. This meant some serious shopping for scarf-addicts like us, and it's great to know the Hoi An made clothing allready has its accessories.
- Shopping causes thirst, which is awesome, as Carlsberg-owned Beerlao is a really great beer.
- This beer didn't have any consequences yet. The most life-threatening situations we had were encounters with geckos, innocent small lizards, which nearly caused us hearth attacks, while they jumped out of Frederik's backpack while packing, and out of a role of toilet paper while Eline was grabbing some of it.
Monday, November 26, 2007
Fast Facts about Laos
Did you know that...
To the end of the world...
Er is hier in Pakse simpelweg geen fl*kker te zien.
Gelukkig wisten we dit op voorhand, en zijn we hier enkel om een tour te boeken doorheen Zuid-Laos. Daarmee zijn we dan vanochtend meteen van start gegaan, na een woelige nacht in een nachtbus (ik weiger het woord "slaapbus" nog te gebruiken).
Deze bus nemen zelf was al een ervaring. Een typisch beeld bij Zuidoost-Aziatische bussen zijn oude, felgekleurde vehikels die het ongeluk moeten afweren (door tegenmoetkomend verkeer zo te doen schrikken dat ze zelf al zonder aanrijding de ravijn in gaan). Zulke bussen hebben ze in Laos alleszins niet (meer). In de plaats rijden hier felgekleurde, opzichtige moderne touringcars die versierd zijn met de meest afzichtelijke tekeningen, opschriften en neonverlichtingcreaties. Menig tuning-johnny en computer-modding-nerd zou er een spontane ejaculatie aan overhouden (dat Google dit laatste woord maar niet aan onze blog linkt...).
Toen we opstapten, bleek er een Laotiaanse vrouw op mijn plaats te zitten, die niet meteen wilde weggaan, en er niets van snapte. Eline waarschuwde de plaatselijke verantwoordelijke, die wegging... en niet meer terugkwam.
De vrouw haalde vervolgens eindelijk haar ticket boven, waarop net zoals op het mijne plaats 20 stond...
zij het op een andere datum...
ok dan!
Dus ging ze ergens anders zitten, tot ze daar ook weg moest, en uiteindelijk een zetel vond vooraan, die veel beter was dan die van een (betalende) jongen op de achterste rij, die naast een plaats zat die door twee (grote) kinderen werd gedeeld (en dan is Pakse nog heeeeeel ver!!!!).
We vertrokken, de Laotiaanse TV-show werd opgezet, en de schreeuwerige nasale klanken explodeerden al snel door de "Proneer"-speakers... Heerlijk!
Ondertussen zijn we dus in Pakse, en hebben we een toer geboekt. Die kostte ons oorspronkelijk 250$ per persoon, maar omdat we alweer 3 medereizigers hebben gevonden, hebben we de prijs kunnen drukken. Met een tekort aan slaap en drie mensen voor wie goedkoop toch nog net niet goedkoop genoeg is, was het wel een vermoeiend en moeilijk gedoe. We hopen dat er tijdens de reis geen problemen meer zullen ontstaan.
We schrijven deze post dan ook om te melden dat er van ons in de volgende week geen nieuws verwacht moet worden, aangezien we naar zowat het einde van de wereld trekken.
Onderweg zullen we de koffieplantages zien op het Bolavenplateau, waar koffie wordt geteeld die bij de beste ter wereld wordt gerekend. We zullen ook nog eens bij mensen thuis slapen en eten (ik neem nu al antibiotica) Verder zullen we er ook een boottocht en trekking maken, een oude vervallen tempel zien en kajakken op Don Det, een der 4000 eilanden in dat deel van de Mekongvallei. Het ziet er dus goed uit.
Daarna trekken we verder naar Siem Reap in Cambodja, een bustrip van twee dagen. Alles gaat nu veel sneller gaan, en het programma tot Brussel is nu per halve dag ingevuld. Daartegenover staat dat we nog fantastische dingen te zien gaan krijgen, en we dus zullen eindigen in een mooie finale. (multiplex vasthouden)
Gelukkig wisten we dit op voorhand, en zijn we hier enkel om een tour te boeken doorheen Zuid-Laos. Daarmee zijn we dan vanochtend meteen van start gegaan, na een woelige nacht in een nachtbus (ik weiger het woord "slaapbus" nog te gebruiken).
Deze bus nemen zelf was al een ervaring. Een typisch beeld bij Zuidoost-Aziatische bussen zijn oude, felgekleurde vehikels die het ongeluk moeten afweren (door tegenmoetkomend verkeer zo te doen schrikken dat ze zelf al zonder aanrijding de ravijn in gaan). Zulke bussen hebben ze in Laos alleszins niet (meer). In de plaats rijden hier felgekleurde, opzichtige moderne touringcars die versierd zijn met de meest afzichtelijke tekeningen, opschriften en neonverlichtingcreaties. Menig tuning-johnny en computer-modding-nerd zou er een spontane ejaculatie aan overhouden (dat Google dit laatste woord maar niet aan onze blog linkt...).
Toen we opstapten, bleek er een Laotiaanse vrouw op mijn plaats te zitten, die niet meteen wilde weggaan, en er niets van snapte. Eline waarschuwde de plaatselijke verantwoordelijke, die wegging... en niet meer terugkwam.
De vrouw haalde vervolgens eindelijk haar ticket boven, waarop net zoals op het mijne plaats 20 stond...
zij het op een andere datum...
ok dan!
Dus ging ze ergens anders zitten, tot ze daar ook weg moest, en uiteindelijk een zetel vond vooraan, die veel beter was dan die van een (betalende) jongen op de achterste rij, die naast een plaats zat die door twee (grote) kinderen werd gedeeld (en dan is Pakse nog heeeeeel ver!!!!).
We vertrokken, de Laotiaanse TV-show werd opgezet, en de schreeuwerige nasale klanken explodeerden al snel door de "Proneer"-speakers... Heerlijk!
Ondertussen zijn we dus in Pakse, en hebben we een toer geboekt. Die kostte ons oorspronkelijk 250$ per persoon, maar omdat we alweer 3 medereizigers hebben gevonden, hebben we de prijs kunnen drukken. Met een tekort aan slaap en drie mensen voor wie goedkoop toch nog net niet goedkoop genoeg is, was het wel een vermoeiend en moeilijk gedoe. We hopen dat er tijdens de reis geen problemen meer zullen ontstaan.
We schrijven deze post dan ook om te melden dat er van ons in de volgende week geen nieuws verwacht moet worden, aangezien we naar zowat het einde van de wereld trekken.
Onderweg zullen we de koffieplantages zien op het Bolavenplateau, waar koffie wordt geteeld die bij de beste ter wereld wordt gerekend. We zullen ook nog eens bij mensen thuis slapen en eten (ik neem nu al antibiotica) Verder zullen we er ook een boottocht en trekking maken, een oude vervallen tempel zien en kajakken op Don Det, een der 4000 eilanden in dat deel van de Mekongvallei. Het ziet er dus goed uit.
Daarna trekken we verder naar Siem Reap in Cambodja, een bustrip van twee dagen. Alles gaat nu veel sneller gaan, en het programma tot Brussel is nu per halve dag ingevuld. Daartegenover staat dat we nog fantastische dingen te zien gaan krijgen, en we dus zullen eindigen in een mooie finale. (multiplex vasthouden)
Saturday, November 24, 2007
Vientiane
When our backpacks were taken of the roof of the bus, we left for some serious hostelsearching. As the high season is starting (stupid short-term travellers), we are having a harder time every week to find accomodation. But no worries, we were dropped of in a street full of hotels and guesthouses. Everything nice was full, leaving us with one option: a dodgy room with no electricity outlets and shared bathroom. Think money!!! It was only 4$.
The rest of the day was mainly lost in hanging around and eating a delicious sandwich filled with a local pate (khao jii pate). The food in South-East Asia is excellent. We didn't have any complaints about China, but here, it's just great.
The next day, we did the obligatory Lonely Planet walking tour, taking us past temples and monuments. The most remarkeable monument was Patuxai, which means "Arch of Triumph". Where do you think their inspiration came from?
Yes indeed.
It is only fully made of concrete, with Lao influences, and it is a "double arch", looking like indoor crossroads. Moreover, there's also a wide boulevard leading into town, resembling the Champs Ellysees. On one side of the tower is a description, where one sentence reads:
In the evening we met Wessel and Fiona, the Dutch couple we shared a tour with in Mongolia. Time for some impressive stories, useful tips, sweet memories and plenty of Beerlao.
The next morning we rented motorbikes (something we were craving for) and drove off to Buddha Park, where some crazy fanatic built heaps of concrete statues of religious stories and myths. "Buddhist Efteling", someone called it (identity will not be reveiled). On the way back, we tried to visit the Beerlao brewery, but they were closed. They should put this visit in Lonely Planet!!! The trip with the motorbikes was excellent!!! We enjoyed so much, and really want one.
In the evening we visited the Bun Pha That Luang festival, which happens once every year. It is the largest festival in Laos, and ,to Lao standards, a heck of a party. It is all about That Luang, the golden stupa which is seen as the symbol of Laos. There people prey, donate flower bouquets (which are then recycled every day) and just enjoy the temple fair outside the temple walls. Monks from all over the country come to Vientiane and participate in ceremonial parades. To visit the stupa, Eline and Fiona had to rent a Lao skirt (sarong), just as the Lao women wearing jeans or shorts. It was beautiful, especially during sunset.
Tonight we leave for Pakse by bus. We'll try to start a last discovery spree, so we can see all sights on our agenda and still have enough beach time to recover from our heavy trip (hehe). The tips we got will surely be useful. Now we're of for lunch, for a third 'khao jii' pate sandwich.
The rest of the day was mainly lost in hanging around and eating a delicious sandwich filled with a local pate (khao jii pate). The food in South-East Asia is excellent. We didn't have any complaints about China, but here, it's just great.
The next day, we did the obligatory Lonely Planet walking tour, taking us past temples and monuments. The most remarkeable monument was Patuxai, which means "Arch of Triumph". Where do you think their inspiration came from?
Yes indeed.
It is only fully made of concrete, with Lao influences, and it is a "double arch", looking like indoor crossroads. Moreover, there's also a wide boulevard leading into town, resembling the Champs Ellysees. On one side of the tower is a description, where one sentence reads:
From a closer distance, it appears even less impressive, like a monster of concreteQuite honest, those Laotians. Funny historic detail about Patuxai is that it was built with US-bought cement which was given to build an airport, resulting in the nickname "Vertical Runway".
In the evening we met Wessel and Fiona, the Dutch couple we shared a tour with in Mongolia. Time for some impressive stories, useful tips, sweet memories and plenty of Beerlao.
The next morning we rented motorbikes (something we were craving for) and drove off to Buddha Park, where some crazy fanatic built heaps of concrete statues of religious stories and myths. "Buddhist Efteling", someone called it (identity will not be reveiled). On the way back, we tried to visit the Beerlao brewery, but they were closed. They should put this visit in Lonely Planet!!! The trip with the motorbikes was excellent!!! We enjoyed so much, and really want one.
In the evening we visited the Bun Pha That Luang festival, which happens once every year. It is the largest festival in Laos, and ,to Lao standards, a heck of a party. It is all about That Luang, the golden stupa which is seen as the symbol of Laos. There people prey, donate flower bouquets (which are then recycled every day) and just enjoy the temple fair outside the temple walls. Monks from all over the country come to Vientiane and participate in ceremonial parades. To visit the stupa, Eline and Fiona had to rent a Lao skirt (sarong), just as the Lao women wearing jeans or shorts. It was beautiful, especially during sunset.
Tonight we leave for Pakse by bus. We'll try to start a last discovery spree, so we can see all sights on our agenda and still have enough beach time to recover from our heavy trip (hehe). The tips we got will surely be useful. Now we're of for lunch, for a third 'khao jii' pate sandwich.
Thursday, November 22, 2007
A Hundred Days Off
Vandaag is een speciale dag. Het is immers precies 100 dagen geleden dat we in Brussel het vliegtuig namen naar St.-Petersburg, waar onze trip begon. Deze post zal echter niet de geschiedenis ingaan als een schoolvoorbeeld van beschrijvende blogkunst. We beginnen dit schrijven immers met... een rechtzetting.
We moeten namelijk onze eerste indruk van Vang Vieng toch een beetje verbeteren. Het is en blijft een draak van een dorp, eerder gelijkend op een armzalige vakantiekolonie van Britse toeristen dan een Laotiaans dorp. Maar eens je dat hebt geaccepteerd, en de mogelijkheden ervan gaat onderzoeken, wordt het dorp geweldig!
De tweede dag zijn we immers gaan doen wat iedereen hier hoort te doen: Tubing. Je huurt een traktorband, springt op een Tuktuk (omgebouwde motor met cabine), koopt een fles Beerlao, hangt jezelf in de band op de rivier en ... relax... Heerlijk!!!! Het zal dan ook niet verbazen dat dit de meest populaire activiteit is. De rivier is gevuld met dobberende dronkaards. Dit geholpen door de talloze bars op de oever, waar de muziek luid staat en verschillende constructies zijn gebouwd om Tarzansgewijs in het water te slingeren, te glijden of te springen. De drank vloeit, en "buckets" met een uiterst voordelige drank/mixer ratio gaan vlot over de toonbank. Hier en daar wordt beachvolley gespeeld. We grapten dat wij ooit tegen onze kinderen zouden zeggen dat wij hier al geweest waren voor het het nieuwe Salou of een ander verderfelijk oord zou worden, want dat zit er dik in. We waren gewaarschuwd door mijn ouders dat we vroeg genoeg aan die trip moesten beginnen. De zon verliest snel haar kracht en zij hadden rond 5 uur ettelijk koukleumen gezien die zich aan hun bootje wilden vastklampen om sneller bij het einde te zijn. Die raad bleek goud waard te zijn. We hadden haar opgevolgd, maar toch net iets te lang blijven hangen in een bar. We waren van plan om 's avonds ook eens stevig op onze lappen te gaan (tot 12uur, that is...denk aan de avondklok), maar er kwam wat tussen.
Ten eerste sloeg de wet van Murphy toe. Voor het eerst hadden we onze kamer (in een dodgy hotelletje) extra op slot gedaan met een hangslot van onszelf, en verloren we toch wel onze sleutels niet. Dus naar de fietsenmaker voor een ijzerzaag, en doorzagen dat slot. Dit was echter onmogelijk! Die sloten zijn geweldig!!! Dan maar de grendel zelf, wat 5 minuutjes duurde. Van de boete voor de sleutel kan dat hotel nu waarschijnlijk hun hele gebouw van nieuwe sloten voorzien als ze willen...
Ten tweede werd ik wat ziek, kreeg wat koorts en had waarschijnlijk een lichte zonneslag. (heb een beetje last van vanalles sinds we aan de Malarone zijn) Elke koortsaanval moet gezien worden als Malaria tot het tegendeel bewezen is, maar op dat uur werd bewijzen wat moeilijk. We zouden wachten tot in de hoofdstad. 's Morgens bleek de koorts weg.
In plaats van te gaan feesten bezondigden we ons dan maar aan de andere (legale) populaire activiteit in Vangvieng: in ligbedden naar Friends kijken. Het klinkt vreemd, en dat deed het ook voor ons. Lonely Planet schreef dat men hier lag te trippen tijdens "endless reruns of Friends", en wij dachten dat het een amusante beschrijving was. Maar het is echt zo!!! Wij hebben wel zeker 5 bars gezien vlak bij elkaar waar iedereen naar Friends lag te kijken!!! (de andere 2 cafes hadden The Simpsons, Family Guy of een film. We installeerden ons op de bank, bestelden ons eten, en volgenden een vijftal afleveringen (het huwelijk van Chandler en Monica om precies te zijn), voor we gingen slapen.
Vangvieng is in onze ogen nu toch wel wat gezelliger geworden. Als we in de nabije toekomst nog eens terug zouden gaan, houden we hier zeker nog eens halte.
Vanochtend vertrok onze bus naar Vientiane, de meest laid-back hoofdstad van Azie. Daar zullen we enkele dagen blijven voor we recht naar het zuiden gaan. Morgen landen trouwens ook Wessel en Fiona, onze busgenoten in Mongolie, waarmee we zeker mee zullen trachten af te spreken.
We moeten namelijk onze eerste indruk van Vang Vieng toch een beetje verbeteren. Het is en blijft een draak van een dorp, eerder gelijkend op een armzalige vakantiekolonie van Britse toeristen dan een Laotiaans dorp. Maar eens je dat hebt geaccepteerd, en de mogelijkheden ervan gaat onderzoeken, wordt het dorp geweldig!
De tweede dag zijn we immers gaan doen wat iedereen hier hoort te doen: Tubing. Je huurt een traktorband, springt op een Tuktuk (omgebouwde motor met cabine), koopt een fles Beerlao, hangt jezelf in de band op de rivier en ... relax... Heerlijk!!!! Het zal dan ook niet verbazen dat dit de meest populaire activiteit is. De rivier is gevuld met dobberende dronkaards. Dit geholpen door de talloze bars op de oever, waar de muziek luid staat en verschillende constructies zijn gebouwd om Tarzansgewijs in het water te slingeren, te glijden of te springen. De drank vloeit, en "buckets" met een uiterst voordelige drank/mixer ratio gaan vlot over de toonbank. Hier en daar wordt beachvolley gespeeld. We grapten dat wij ooit tegen onze kinderen zouden zeggen dat wij hier al geweest waren voor het het nieuwe Salou of een ander verderfelijk oord zou worden, want dat zit er dik in. We waren gewaarschuwd door mijn ouders dat we vroeg genoeg aan die trip moesten beginnen. De zon verliest snel haar kracht en zij hadden rond 5 uur ettelijk koukleumen gezien die zich aan hun bootje wilden vastklampen om sneller bij het einde te zijn. Die raad bleek goud waard te zijn. We hadden haar opgevolgd, maar toch net iets te lang blijven hangen in een bar. We waren van plan om 's avonds ook eens stevig op onze lappen te gaan (tot 12uur, that is...denk aan de avondklok), maar er kwam wat tussen.
Ten eerste sloeg de wet van Murphy toe. Voor het eerst hadden we onze kamer (in een dodgy hotelletje) extra op slot gedaan met een hangslot van onszelf, en verloren we toch wel onze sleutels niet. Dus naar de fietsenmaker voor een ijzerzaag, en doorzagen dat slot. Dit was echter onmogelijk! Die sloten zijn geweldig!!! Dan maar de grendel zelf, wat 5 minuutjes duurde. Van de boete voor de sleutel kan dat hotel nu waarschijnlijk hun hele gebouw van nieuwe sloten voorzien als ze willen...
Ten tweede werd ik wat ziek, kreeg wat koorts en had waarschijnlijk een lichte zonneslag. (heb een beetje last van vanalles sinds we aan de Malarone zijn) Elke koortsaanval moet gezien worden als Malaria tot het tegendeel bewezen is, maar op dat uur werd bewijzen wat moeilijk. We zouden wachten tot in de hoofdstad. 's Morgens bleek de koorts weg.
In plaats van te gaan feesten bezondigden we ons dan maar aan de andere (legale) populaire activiteit in Vangvieng: in ligbedden naar Friends kijken. Het klinkt vreemd, en dat deed het ook voor ons. Lonely Planet schreef dat men hier lag te trippen tijdens "endless reruns of Friends", en wij dachten dat het een amusante beschrijving was. Maar het is echt zo!!! Wij hebben wel zeker 5 bars gezien vlak bij elkaar waar iedereen naar Friends lag te kijken!!! (de andere 2 cafes hadden The Simpsons, Family Guy of een film. We installeerden ons op de bank, bestelden ons eten, en volgenden een vijftal afleveringen (het huwelijk van Chandler en Monica om precies te zijn), voor we gingen slapen.
Vangvieng is in onze ogen nu toch wel wat gezelliger geworden. Als we in de nabije toekomst nog eens terug zouden gaan, houden we hier zeker nog eens halte.
Vanochtend vertrok onze bus naar Vientiane, de meest laid-back hoofdstad van Azie. Daar zullen we enkele dagen blijven voor we recht naar het zuiden gaan. Morgen landen trouwens ook Wessel en Fiona, onze busgenoten in Mongolie, waarmee we zeker mee zullen trachten af te spreken.
Tuesday, November 20, 2007
Luang Prabang, Laos PDR
De gedachte aan een propellervliegtuig deed Eline er toch even naar verlangen dat ze toch maar geopteerd had voor de grensovergang over land, en de 7 uur durende motorrit (achterop met bagage) die erbij zou hebben gehoord. Gelukkig stelde ik haar gerust met mijn uitgebreide propeller-vliegervaring (ahum) en bleek de Fokker 70 een straalvliegtuig (iets zegt me dat dit laatste het meest geruststellende argument bleek).
Wederom was inchecken niet probleemloos, daar de bamboe waterpijp die ik bij had (ja benny) weleens een dodelijk wapen kon zijn in mijn strijd om Laos aan mijn wil te onderwerpen en de hoofdstad Freddyville te dopen. Van een glazen fles maakten ze geen probleem...
Na een klein uurtje landden we in een heerlijk pittoreske jungleomgeving, wisselden we 50 dollar om in een berg Kip, en vertrokken we naar onze hostel, die vol bleek. We vonden onderdak in onze tweede keus, waar de schele "La Mama" van de guesthouse ons opving en volstopte met bananen. Daarna hebben we ons op een houten balkon gezet met uitzicht op de Mekong voor een pannenkoek... het leven kan soms wel eens mooi zijn... Die avond aten we in een supergezellige tuin, aan ons eigen barbequetje. Daar leerden we dat er in Laos een avondklok is, en dat om middernacht iedereen binnen moet zijn.
De volgende dag was een dag waar we (vooral F) toch al dagen hadden naar uitgekeken. Op 17 november arriveerden immers mijn mamie en papie in Luang Prabang!!! We doolden wat rond in de stad en doodden de uren door eindelijk nog eens ons logboek bij te schrijven. Om 18h vertrokken we naar Maison Souvannahpoum (de naam op zich klonk al veelbelovender dan ons stulpje), waar ze al op ons zaten te wachten. Het wederzien was uiteraard geweldig! We praatten ononderbroken en dronken een stevige aperitief. Tegen 20h waren de vrienden van mijn ouders ook van de partij en vertrokken we op restaurant.
De volgende twee dagen waren subliem. We konden meepikken in hun programma met busje en gids. We zagen zoals steeds iets teveel tempels, beklommen de Phousi hill (spreek maar uit...), deden een boottocht naar grotten, meer tempels en een plaatselijk dorpje waar we een huwelijksfeest zagen. We stonden ook om half zes op om te zien hoe de monnikken eten krijgen van de plaatselijke gelovigen die op een rij naast de weg knielen om de verschillende rijen monikken van rijst en bananen te voorzien. Tijdens deze excursies uiteraard een waaier aan tips gekregen om de foto's nog iets beter te maken van de prof, en vele malen goed gelachen. Al deze intense inspanningen verdienden uiteraard ook ontspanning, en daar kwam het zwembad van hun hotel goed van pas. (oh boy...) De avonden waren geweldig. We gingen lekker eten en het was leuk om nog eens elkaars gezelschap te hebben bij een goed glas wijn.
Maar mooie liedjes duren niet lang, en we namen gisterenavond afscheid, waarbij we gelukkig enkele kilo's overtollige bagage kwijtkonden in hun valies en nieuwe bagage bijkregen, in de vorm van chocolade (kwijl), douchegel, literatuur en platvlaamse lectuur en een mysterieuze "maffe cd" uit Turnhout die we nog niet hebben kunnen beluisteren (Mama en Laura, keihard bedankt! De verrassingen waren super!).
We ervaren nu wel dat ons ene been steeds vaster in Belgie begint te staan, en na de hereniging met mijn ouders zijn we nu al luidop beginnen aftellen. Dit wordt versterkt door de tijdsnood waarin we komen om ons gehoopte programma af te werken, en de plannen die er al beginnen te komen voor na de thuiskomst. Het zijn nu nog ongeveer 27 dagen, de aftelklok kan je vinden in het menu aan de rechterkant van deze blog.
Ondertussen hebben we een minibusje genomen en zijn we in Vang Vieng, waar op eerste zicht niet zoveel te zien is, maar wel veel te doen. De omgeving is wel zeer mooi, met karstpieken en overal wilde brousse, waar we morgen op een traktorband door zullen dobberen. De andere trekpleister van dit stadje laten we aan ons voorbij gaan. Vang Vieng is beroemd voor zijn drugstoerisme, en het stikt hier van de Engelse (en andere) jeugd, die de "happy" shakes en pizzas doorspoelen met liters bier en cocktails. Vanavond eens zien wat dat wordt. Sex alleszins niet, aangezien dat in ons hotel verboden is. Plezant, zo'n vakantie...
Wederom was inchecken niet probleemloos, daar de bamboe waterpijp die ik bij had (ja benny) weleens een dodelijk wapen kon zijn in mijn strijd om Laos aan mijn wil te onderwerpen en de hoofdstad Freddyville te dopen. Van een glazen fles maakten ze geen probleem...
Na een klein uurtje landden we in een heerlijk pittoreske jungleomgeving, wisselden we 50 dollar om in een berg Kip, en vertrokken we naar onze hostel, die vol bleek. We vonden onderdak in onze tweede keus, waar de schele "La Mama" van de guesthouse ons opving en volstopte met bananen. Daarna hebben we ons op een houten balkon gezet met uitzicht op de Mekong voor een pannenkoek... het leven kan soms wel eens mooi zijn... Die avond aten we in een supergezellige tuin, aan ons eigen barbequetje. Daar leerden we dat er in Laos een avondklok is, en dat om middernacht iedereen binnen moet zijn.
De volgende dag was een dag waar we (vooral F) toch al dagen hadden naar uitgekeken. Op 17 november arriveerden immers mijn mamie en papie in Luang Prabang!!! We doolden wat rond in de stad en doodden de uren door eindelijk nog eens ons logboek bij te schrijven. Om 18h vertrokken we naar Maison Souvannahpoum (de naam op zich klonk al veelbelovender dan ons stulpje), waar ze al op ons zaten te wachten. Het wederzien was uiteraard geweldig! We praatten ononderbroken en dronken een stevige aperitief. Tegen 20h waren de vrienden van mijn ouders ook van de partij en vertrokken we op restaurant.
De volgende twee dagen waren subliem. We konden meepikken in hun programma met busje en gids. We zagen zoals steeds iets teveel tempels, beklommen de Phousi hill (spreek maar uit...), deden een boottocht naar grotten, meer tempels en een plaatselijk dorpje waar we een huwelijksfeest zagen. We stonden ook om half zes op om te zien hoe de monnikken eten krijgen van de plaatselijke gelovigen die op een rij naast de weg knielen om de verschillende rijen monikken van rijst en bananen te voorzien. Tijdens deze excursies uiteraard een waaier aan tips gekregen om de foto's nog iets beter te maken van de prof, en vele malen goed gelachen. Al deze intense inspanningen verdienden uiteraard ook ontspanning, en daar kwam het zwembad van hun hotel goed van pas. (oh boy...) De avonden waren geweldig. We gingen lekker eten en het was leuk om nog eens elkaars gezelschap te hebben bij een goed glas wijn.
Maar mooie liedjes duren niet lang, en we namen gisterenavond afscheid, waarbij we gelukkig enkele kilo's overtollige bagage kwijtkonden in hun valies en nieuwe bagage bijkregen, in de vorm van chocolade (kwijl), douchegel, literatuur en platvlaamse lectuur en een mysterieuze "maffe cd" uit Turnhout die we nog niet hebben kunnen beluisteren (Mama en Laura, keihard bedankt! De verrassingen waren super!).
We ervaren nu wel dat ons ene been steeds vaster in Belgie begint te staan, en na de hereniging met mijn ouders zijn we nu al luidop beginnen aftellen. Dit wordt versterkt door de tijdsnood waarin we komen om ons gehoopte programma af te werken, en de plannen die er al beginnen te komen voor na de thuiskomst. Het zijn nu nog ongeveer 27 dagen, de aftelklok kan je vinden in het menu aan de rechterkant van deze blog.
Ondertussen hebben we een minibusje genomen en zijn we in Vang Vieng, waar op eerste zicht niet zoveel te zien is, maar wel veel te doen. De omgeving is wel zeer mooi, met karstpieken en overal wilde brousse, waar we morgen op een traktorband door zullen dobberen. De andere trekpleister van dit stadje laten we aan ons voorbij gaan. Vang Vieng is beroemd voor zijn drugstoerisme, en het stikt hier van de Engelse (en andere) jeugd, die de "happy" shakes en pizzas doorspoelen met liters bier en cocktails. Vanavond eens zien wat dat wordt. Sex alleszins niet, aangezien dat in ons hotel verboden is. Plezant, zo'n vakantie...
Thursday, November 15, 2007
Fast facts about Vietnam (UPDATE)
Did you know that...
- Vietnam looks like a popular adoption country, as you see heaps of Western parents walking around with their just picked up Vietnamese baby.
- In Hanoi, there are 5 million people, and 3 million motor bikes
- A Vietnamese man has 3 goals in life: Building a house, getting a family and acquiring a buffalo. The latter has now been replaced by a motorcycle or car.
- Gray hair is treated in the streets by pulling out the gray hairs with a pincet
- In the capital of Hanoi, Frederik woke up because ofthe sound of a rooster.
- (we can't remember the last one... check for updates later...)
Hanoi
So we found ourselves standing in front of luggage conveyor belt again, wondering why it's always others' luggage coming out first.
But these feelings offrustration always vanish in milliseconds as soon as you see your backpack coming your way unharmed, and you feel happy again. The savage luggage handlers once more were not brute enough to destroy my piece of New Zealandish product design. Lovely...
After taking the shuttle bus to Hanoi Old Quarter, the bus driver dropped us of at the wrong place, turning us again into the alert guards we normally are. Vietnam is notorious for its taxi and tour scams, and this could be just it. But false alarm, he just had misunderstood us, and he dropped us of at where he thougt the closest street to our hotel was... So after 15 minutes ofwalking, we found our chosen hotel.. which was full. The next one also. Panic!!! It's dark and we're in desperate need of beer!
The third one had two beds available. It was the Hanoi Backpackers hostel, a great hostel , which unfortunately only had dorms. As it was a goog backpackers hostel, it was also quite expensive, as quality and a good reputation has its price. We had our cold beer at the rooftop terrace, and after having watched a rat crawl by, we went to bed.
The next day, we had some though decisions to make. We should be in Luang prabang (Laos) on saturday 17th, giving us some time to discoverHanoi and another part of Vietnam. The question was: which part? We have to be in Laos in time, as we are meeting my parents in Luang Prabang. Yes indeed!!! Emotional times are ahead! We are really looking forward to meeting them, together with meeting the chocolate they bring along.
One option was to take the land border to Luang Prabang, passing some of the most beautifull sceneries Vietnam has to offer. But after asking the hostel owner and reading LP, this border is also the most difficult. ("some have no problems at all, some have a really hard time and ask me why I told them to take that route, which I didn't, and others just come back after 3 days of trying...")
A second option was to go to Halong Bay (a must see sight) and take the bus to Vientiane in Laos, which LP describes as "not a picknick, but more like a set menu for hell" and which causes an evil grin with the hostel managerwhen I asked about the bus.
The last option was to do Halong Bay and fly to Luang Prabang, which is the quickest and the easiest, but also the most expensive.
So... we chose to fly... Goddamned! But we really wanted to be sure that we get there in time to meet my parents, and taking the bus would force us to take another 11 hour busride to Luang Prabang after the 24h bus ride to Vientiane (the horror!)
So we booked our plane, and also a cruise to Halong bay, leaving the next morning. Afterwards we went into town.
Hanoi is a beautiful and great city, at least the old quarter. It is a bit dirty, but the charm it has is stunning. it's a maze of old houses painted in great soft colors, filled with local activity and bars and restaurants aimed at tourists and expats. So again, Vietnam wouldn't allow us any weight loss...
The drawback is the observation that Hanoi is pretty pricey. Of course is is a capital, but there's also the commercail attitude of the vietnamese, which is quite annoying when coming out of China. The people are friendlier, but in dealing with tourists they are much greedier and harder. They terribly overcharge you, but are less inclined to negotiate. You pay the price or you walk.
After a great dinner on the balcony of a small restaurant. We got in our bunk beds and had another night of sleep, interrupted by everyone that went to sleep or got up.
The next morning we left for our Halong Bay cruise. We had the most amazing and relaxing trip!
Our boat was a standard "Junk", and after lunch we set of for a cave. Meanwhile we read our books and just enjoyed the view and the good weather. This view consisted of the great Karst islands of Halong Bay and dozens and dozens of other tourist junks doing the same tour as us. Halong Bay is big business, and each day, hundreds of tourists leave for their trip.
We visited a cave, kayaked and swam ("can we swim here? ""No, many sharks here, we swim over there, further...""alrighty!") in the beautiful bay. We went to our room quite early, as the Vietnamese crew had no intention whatsoever to entertain us (they had enough to do watching their movie and listen to their awful music (think about a sample of a chicken on an early 90's housebeat, among others...)) The iTrip failed, so sleep was everything that was left.
The next morning we were dropped offat Cat Ba, a beautiful island with a national park. Driving into the island could be compared to a scene of Jurassic Park.
We climbed a hill with a small group. The top of the hill was crowded with othertourists, but the view was absolutely marvellous. We also climbed the observation tower, which truly was one of the most freightening experiences in our lives.
In the afternoon, a highlight of ourwhole trip came: WE WENT TO THE BEACH!!!! Yes indeed, for the first time we lied down on the warm sand and swam in the sea, celebrating it with a cold beer. Perfect!
That night we met some other people and had a drink in a bar. I'm going fast to spare you some hours of reading, but believe me that Cat Ba and Halong Bay are just excellent.
The next day we head back for the boat, but organisation was a bit strange that day. We were taken from one group to the next, and no one knew who we were or where we came from in the end. But after some phonecalls of the guides, it all got solved.
The day after we did the walking tour described in Lonely Planet. Quite funny to encounter several other people holding the same Lonely PLanet on the same page walking in the same direction...
It was great. We saw a ceremony in a small temple and visited some markets. In the afternoon we saw a water puppet show. It was nice, but it still puppets on water, so despite the beauty of it, it became a bit boring. Today we had our first motorcycle taxi ride (horrifying) and saw the mausoleum of Ho Chi Minh, who wasn't there. he's in Russia for maintenance (true). Tomorrow We're off to Laos.
But these feelings offrustration always vanish in milliseconds as soon as you see your backpack coming your way unharmed, and you feel happy again. The savage luggage handlers once more were not brute enough to destroy my piece of New Zealandish product design. Lovely...
After taking the shuttle bus to Hanoi Old Quarter, the bus driver dropped us of at the wrong place, turning us again into the alert guards we normally are. Vietnam is notorious for its taxi and tour scams, and this could be just it. But false alarm, he just had misunderstood us, and he dropped us of at where he thougt the closest street to our hotel was... So after 15 minutes ofwalking, we found our chosen hotel.. which was full. The next one also. Panic!!! It's dark and we're in desperate need of beer!
The third one had two beds available. It was the Hanoi Backpackers hostel, a great hostel , which unfortunately only had dorms. As it was a goog backpackers hostel, it was also quite expensive, as quality and a good reputation has its price. We had our cold beer at the rooftop terrace, and after having watched a rat crawl by, we went to bed.
The next day, we had some though decisions to make. We should be in Luang prabang (Laos) on saturday 17th, giving us some time to discoverHanoi and another part of Vietnam. The question was: which part? We have to be in Laos in time, as we are meeting my parents in Luang Prabang. Yes indeed!!! Emotional times are ahead! We are really looking forward to meeting them, together with meeting the chocolate they bring along.
One option was to take the land border to Luang Prabang, passing some of the most beautifull sceneries Vietnam has to offer. But after asking the hostel owner and reading LP, this border is also the most difficult. ("some have no problems at all, some have a really hard time and ask me why I told them to take that route, which I didn't, and others just come back after 3 days of trying...")
A second option was to go to Halong Bay (a must see sight) and take the bus to Vientiane in Laos, which LP describes as "not a picknick, but more like a set menu for hell" and which causes an evil grin with the hostel managerwhen I asked about the bus.
The last option was to do Halong Bay and fly to Luang Prabang, which is the quickest and the easiest, but also the most expensive.
So... we chose to fly... Goddamned! But we really wanted to be sure that we get there in time to meet my parents, and taking the bus would force us to take another 11 hour busride to Luang Prabang after the 24h bus ride to Vientiane (the horror!)
So we booked our plane, and also a cruise to Halong bay, leaving the next morning. Afterwards we went into town.
Hanoi is a beautiful and great city, at least the old quarter. It is a bit dirty, but the charm it has is stunning. it's a maze of old houses painted in great soft colors, filled with local activity and bars and restaurants aimed at tourists and expats. So again, Vietnam wouldn't allow us any weight loss...
The drawback is the observation that Hanoi is pretty pricey. Of course is is a capital, but there's also the commercail attitude of the vietnamese, which is quite annoying when coming out of China. The people are friendlier, but in dealing with tourists they are much greedier and harder. They terribly overcharge you, but are less inclined to negotiate. You pay the price or you walk.
After a great dinner on the balcony of a small restaurant. We got in our bunk beds and had another night of sleep, interrupted by everyone that went to sleep or got up.
The next morning we left for our Halong Bay cruise. We had the most amazing and relaxing trip!
Our boat was a standard "Junk", and after lunch we set of for a cave. Meanwhile we read our books and just enjoyed the view and the good weather. This view consisted of the great Karst islands of Halong Bay and dozens and dozens of other tourist junks doing the same tour as us. Halong Bay is big business, and each day, hundreds of tourists leave for their trip.
We visited a cave, kayaked and swam ("can we swim here? ""No, many sharks here, we swim over there, further...""alrighty!") in the beautiful bay. We went to our room quite early, as the Vietnamese crew had no intention whatsoever to entertain us (they had enough to do watching their movie and listen to their awful music (think about a sample of a chicken on an early 90's housebeat, among others...)) The iTrip failed, so sleep was everything that was left.
The next morning we were dropped offat Cat Ba, a beautiful island with a national park. Driving into the island could be compared to a scene of Jurassic Park.
We climbed a hill with a small group. The top of the hill was crowded with othertourists, but the view was absolutely marvellous. We also climbed the observation tower, which truly was one of the most freightening experiences in our lives.
In the afternoon, a highlight of ourwhole trip came: WE WENT TO THE BEACH!!!! Yes indeed, for the first time we lied down on the warm sand and swam in the sea, celebrating it with a cold beer. Perfect!
That night we met some other people and had a drink in a bar. I'm going fast to spare you some hours of reading, but believe me that Cat Ba and Halong Bay are just excellent.
The next day we head back for the boat, but organisation was a bit strange that day. We were taken from one group to the next, and no one knew who we were or where we came from in the end. But after some phonecalls of the guides, it all got solved.
The day after we did the walking tour described in Lonely Planet. Quite funny to encounter several other people holding the same Lonely PLanet on the same page walking in the same direction...
It was great. We saw a ceremony in a small temple and visited some markets. In the afternoon we saw a water puppet show. It was nice, but it still puppets on water, so despite the beauty of it, it became a bit boring. Today we had our first motorcycle taxi ride (horrifying) and saw the mausoleum of Ho Chi Minh, who wasn't there. he's in Russia for maintenance (true). Tomorrow We're off to Laos.
Thursday, November 8, 2007
Spleetogen: The Movie
We should have done this much earlier, but better late than never. Finally some moving images. They're from months ago, so don't panic if you see loads of hair you didn't expect anymore... Unfortunately, we also seem to have lost the best one...
(and, as the movies are 36Mb, you'll get just one...)
The following movie was shot in Shangri-la, where a huge praying wheel is built on the hill, next to the temple. (I [icked the wrong one. The title should be Shangri-la...)
(and, as the movies are 36Mb, you'll get just one...)
The following movie was shot in Shangri-la, where a huge praying wheel is built on the hill, next to the temple. (I [icked the wrong one. The title should be Shangri-la...)
Hoi An
When we boarded the plane, we still had the last line of our previous post in mind, and we were dreaming of a swimming pool. Reality is an evil bitch, and one with a gruesomely cruel sense of irony, we thought when we saw the flooded villages out of the descending plane and felt the rain as we disembarked.
Hoi an is still suffering from the typhoon and the heavy rains that passed over a few weeks ago. This was obvious when we were looking for a restaurant and suddenly were standing in front of a flooded street. The river came a block too far. A few days later it appeared that it wasn't so bad afterall. The waterlevel is dangerously high, but as we are close to the sea, there's only a flood during high tide. Yesterday night we saw the waterlevel rising up to the stairs of the restaurant while we were eating. Another typhoon is arriving in Vietnam at this very moment, but won't pass over Hoi An.
The stormy weather has other consequences. The beach, which is known to be one of the nicest in Vietnam, looked like a landfill, and the (rough) sea wasn't blue at all. So we didn't swim in the sea either.
But up to the good news!!! Hoi an is marvellous. When we arrived at the hotel, after a long taxiride with a very friendly cabdriver, we went to the restaurant nearby. Both adresses were tips from Martine and Robbert we met in the Tiger Leaping Gorge. The restaurant was a small terrace with plastic chairs, owned by a very friendly family. It was great! We had 6 beers in total, and a four course menu, for about 4.5 euro. And the food was outstanding. A beer and a fish grilled in a banana leaf.. what else do you need to get in a tropical groove? The food was awesome in all other restaurants too! For our 5,5 year anniversary (at least we have a reason. ha!), we went to a good restaurant and had cocktails and wine with our dishes. We had the best dinner in months! The Cao Lau was divine, and they had profiterolles. Colonisation might be a dark page in history, but what the french did to vietnam definetely had a bright side as well!!!
The town itself is also beautifulm with manu old houses with oodles of charm, housing great little bars and restaurants. Most streets aren't even asphalted, but the atnosphere is great, attracting planeloads of tourists.
But the main reason for us visiting this Vietnamese gem of a town, are the countless tailors that cover the streets. After a few days, the balance is:
Frederik:
We are now waiting to get to the airport, as we are going to Hanoi. We planned to visit Halong Bay, but thunderstorms are expected, which will cause cruiseboats (the main method of seeing the bay) to stay docked. We'll see what happens.
PS: We did have a swim in the hotel pool, but it needed some persistence...
Hoi an is still suffering from the typhoon and the heavy rains that passed over a few weeks ago. This was obvious when we were looking for a restaurant and suddenly were standing in front of a flooded street. The river came a block too far. A few days later it appeared that it wasn't so bad afterall. The waterlevel is dangerously high, but as we are close to the sea, there's only a flood during high tide. Yesterday night we saw the waterlevel rising up to the stairs of the restaurant while we were eating. Another typhoon is arriving in Vietnam at this very moment, but won't pass over Hoi An.
The stormy weather has other consequences. The beach, which is known to be one of the nicest in Vietnam, looked like a landfill, and the (rough) sea wasn't blue at all. So we didn't swim in the sea either.
But up to the good news!!! Hoi an is marvellous. When we arrived at the hotel, after a long taxiride with a very friendly cabdriver, we went to the restaurant nearby. Both adresses were tips from Martine and Robbert we met in the Tiger Leaping Gorge. The restaurant was a small terrace with plastic chairs, owned by a very friendly family. It was great! We had 6 beers in total, and a four course menu, for about 4.5 euro. And the food was outstanding. A beer and a fish grilled in a banana leaf.. what else do you need to get in a tropical groove? The food was awesome in all other restaurants too! For our 5,5 year anniversary (at least we have a reason. ha!), we went to a good restaurant and had cocktails and wine with our dishes. We had the best dinner in months! The Cao Lau was divine, and they had profiterolles. Colonisation might be a dark page in history, but what the french did to vietnam definetely had a bright side as well!!!
The town itself is also beautifulm with manu old houses with oodles of charm, housing great little bars and restaurants. Most streets aren't even asphalted, but the atnosphere is great, attracting planeloads of tourists.
But the main reason for us visiting this Vietnamese gem of a town, are the countless tailors that cover the streets. After a few days, the balance is:
Frederik:
- 2 3-piece suits
- 2 extra pair of pants
- 4 shirts
- 1 tie
- 1 pair of slippers
- 1 pair of swimming pants
Eline:
- 1 winter coat
- 1 cocktail dress
- 2 tops
- 2 skirts
- 2 linnen pair of pants
- 1 beachlike pair of pants
- 2 pair of shoes
- 1 pair of slippers
We are now waiting to get to the airport, as we are going to Hanoi. We planned to visit Halong Bay, but thunderstorms are expected, which will cause cruiseboats (the main method of seeing the bay) to stay docked. We'll see what happens.
PS: We did have a swim in the hotel pool, but it needed some persistence...
Saturday, November 3, 2007
Good morning Vietnam!!!
In onze vorige post zeiden we dat ons verslag van HongKong spoedig online zou komen. Helaas... Ondanks (of beter dankzij) de omnipresente breedbandverbindingen in Hongkong (eerste regio wara iedereen toegang had tot breedband intrnet), is het niet gemakkelijk om op internet te geraken. Internetcafe's zijn zeldzaam of zeer duur, en de budgetaccomodatie heeft meestal geen internet. Dus zijn we wat minder online geweest.
Hongkong was simpelweg fantastisch. Zo internationaal gericht, iedereen spreekt Engels, de glamour en de glitter, de wolkenkrabbers en vooral de charme die de stad heeft zijn verslavend. Zoals reeds gezegd: als mijn werk mij ooit naar Hongkong zou willen sturen, laat maar komen!
Het begon nochtans niet geweldig. Geradbraakt kwamen we uit de slaapbus, en bleken we in the middle of f*cking nowhere te zitten. Gelukkig wees een Hongkongse ons waar we dan wel naartoe moesten (een halfuur met de taxi naar het juiste station). Vlak voor we door immigration gingen, werd ons hoofd nog gefilmd met een warmtegevoelige camera om te controleren op koorts, en daarbovenop moest Eline nog eens dringend naar het toilet, waardoor ik niet enkel de kans miste om taxfree drank te kopen, maar ook nog eens bij het quarantaine-kantoor (waar de toilet was) moest staan wachten terwijl iedereen in een boogje om mij heen liep...
We waren gewaarschuwd dat Hongkong ofwel walgelijk duur zou worden om te slapen, ofwel gewoon walgelijk. We probeerden daarom de aanrader van Lonely Planet (Payless Hostel), wat geweldig bleek. Een proper hokje van 2 op 2.5m, waar dan ook nog eens een badhokje in zit van 1 op 1. Met een raam!!! Het kon niet stuk, en dat voor een "redelijke" prijs.
Op de ferry (wat een geweldige manier is om de haven over te steken) werden we in het Nederlands aangesproken door een bankier uit Singapore, die afkomstig bleek te zijn uit Tessenderlo! Hij stelde ons voor om ons wat uitleg te geven over HongKong tussen twee afspraken door, wat ontzettend vriendelijk was. We spraken of in zijn hotel, en gingen om onze Vietnamese visum. Het hotel waar hij verbleef bleek een van de meest fancy hotels van Hongkong te zijn! De S500's en de Rolls Royces stonden netjes naast elkaar, en een R32 gaf de parking nog een frivole toets. Daar zaten we dan, met ons rugzakje, in de lobby van het Island Shangri-la (voor de kenners), iets te drinken en te luisteren naar wat we allemaal moesten zien en laten in de stad. We waren met onze derriere in de roomboter gevallen. Wat we daar ontdekt hebben zijn ook chips van blauwe aardappelen (Blue potato chips), superlekker. Toen hij plots wegmoest, kregen we zelfs nog een glas, terwijl hij doorging. We hebben er met volle teugen van genoten (vooral Eline van haar wijn), en zullen hem zeker een kaartje sturen.
De tweede dag was een verloren dag. We boekten eerst onze tickets naar Vietnam, en daarna gingen we op zoek naar enkele bestellingen van het thuisfront. Die tickets waren geen sinecure. Wij van de internetgeneratie hadden ons immers nooit kunnen inbeelden dat bepaalde vliegtickets NIET als e-ticket te verkrijgen zijn. We hadden bijna onze tickets per spoeddienst naar Tessenderlo laten sturen.
Maar de dag begon pas 's avonds. Het was immers Halloween, en onze vrijgevige tipgever had gezegd dat het in een bepaalde wijk wel gezellig zou worden. En of! Het was er over de koppen lopen. We hadden geprobeerd om af te spreken met onze Tibet-genoten, maar enkel Laszlo bleek bereikbaar. De Hongkongers kunnen wel een feestje bouwen, en het bonte gezelschap van verschillende nationaliteiten maakt de sfeer super. Het enige minpunt was de politie. In Hongkong is men vrij strikt (streng verboden de spuwen en te roken in het opnbaar bvb), en houdt men graag alles onder controle. Ik zou kunnen zeggen dat men door de verschillende epidemieen (SARS en vogelgriep) een expertise heeft opgebouwd in crowd-control en quarantaine,en dat men die kennis rechtstreeks op event-management heeft toegepast. Het resultaat was een traject van Nadar, waar niet door mocht en dat maar 1 ingang en uitgang had, terwijl grote delen van de straatjes werden afgesloten als veiligheidszone. Er was zelfs eenrichtingsverkeer voor voetgangers!!! Er zal wel niets misgaan, maar toch geeft het het feest wel een gespannen sfeertje en een hoop miserie. het hoogtepunt van de avond, was 0,4 liter Stella van de tap, volop verkrijgbaar in HongKong , en onwaarschijnlijk duur.
De volgende dag gingen we shoppen en een tempel bezoeken. We kwamen langs winkels vol enorme plasma-tv's, camera's, gsm's, lenzen, al wat je maar willen, met prijzen die je stoutste dromen overtreffen!!! Het is hier echt ongelooflijk. Voor electronicaliefhebbers een waar paradijs en enorme bron van frustratie, want hoe krijg je het allemaal thuis? In de namiddag bezochten we nog een computerwinkelcomplex, en belandden we na een lange wandeling in de zoveelste toeristenmarktstraat, waar de handtassenkoorts weer toe sloeg. Eerst gingen we echter naar de tenthousand buddha temple. Deze was mooi, maar een beetje kitscherig, en de drie kranen die erond stonden maakten het er niet beter op. We eindigden de dag met sjakosjen...
De laatste dag in Hongkong maakten we een wandeling door het centrum, waarbij we eindigden in het supergezellge Soho. Overal zagen we mensen die na het werk in gezellige en hippe bars het weekend vierden, en de veel te dure restaurants, galerijen en designboetieks maken het af. Doorheen de wijk loopt ook een reeks roltrappen van een kilometer lang. na enkele Stella's (2), zakten we af naar een restaurant voor DimSum. Terwijl het brandalarm afging en de brandweer het gebouw binnenkwam en inspecteerde, vertelde de man ons echter dat ze al gesloten waren 9we hadden voor niks tot daar gewandeld, terwijl de LP nochtans andere uren gaf. Dan maar pizza in een andere uitgangsstraat, die ook bezaaid is met bordelen en bars. (ik stak mijn hoofd eens binnen in de "crazy horse", en zag drie dames op een podium voor een halfleeg zaaltje, die alledrie perfect synchroon stopten met dansen, naar mij keken, wuifden en "come in please" zeiden, hilarisch)
De laatste dag zouden we naar Lantau gaan, een groen eiland waar het grootste metalen buddha beeld staat, een tipdie we de eerste dag kregen. Maar eerst: Dim Sum. We gingen speciaal terug naar dat restaurant, en de vrouw die ons binnenliet, zei dat we een verdieping hoger moesten gaan, waar de uren wel klopten... GRRMBLLL. Het was er chaotisch, en diensters reden af en aan met kaaretjes vol dimsum, waar je dan afnam waar je zin in had.
Veel te laat vertrokken we naar Lantau, waar de cruciale kabelbaan niet bleek te werken. Dan maar naar een ander plaatsje, en op advies van enkele lokals stapten we af in Mui O, waar we incheckten in een veel te duur hotel en ons een G&T klaarmaakten. Maar ondanks de improvisatie en teleurstelling, werd het een geweldige avond. We aten heerlijke calamari op een sjofel overdekt terras, en dronken nog een pintje in de "Toilet Bar" (vanwege het publiek toilet vlakbij), waar we kennis maakten met een oude gepensioneerde Engelse trompetist, en kropen na onze wandeling hotelwaarts in ons bed. het hele dorp lag rond een baai, en de aanwezigheid van de zee bezorgde een heerlijk "luilekkervakantiegevoel".
Hongkong eindigde minder positief. We misten bijna onze vlucht, omdat we een bewijs moesten laten zien dat we een vlucht huiswaarts hadden voor we mochten inchecken. In heel die luchthaven geen internet met printer te zien uiteraard, en het moet gezegd, 15 minuten hardlopen in bottines is op een nuchtere maag niet meteen equivalent aan een gezellige check-in. Hierdoor miste ik alweer de mogelijkheid om taxfree drank te kopen, en Eline die om een elektronisch gadget aan te schaffen waar ik binnenkort een ode aan zal besteden.
Nu zijn we in Ho Chi Min. We hebben ingecheckt en de stad ingetrokken op zoek naar internet (5 uur tussen vluchten). Nu moeten we lopen om onze vlucht te halen. Tot in Hoi An!!! Het zwembad wacht!!!!
Hongkong was simpelweg fantastisch. Zo internationaal gericht, iedereen spreekt Engels, de glamour en de glitter, de wolkenkrabbers en vooral de charme die de stad heeft zijn verslavend. Zoals reeds gezegd: als mijn werk mij ooit naar Hongkong zou willen sturen, laat maar komen!
Het begon nochtans niet geweldig. Geradbraakt kwamen we uit de slaapbus, en bleken we in the middle of f*cking nowhere te zitten. Gelukkig wees een Hongkongse ons waar we dan wel naartoe moesten (een halfuur met de taxi naar het juiste station). Vlak voor we door immigration gingen, werd ons hoofd nog gefilmd met een warmtegevoelige camera om te controleren op koorts, en daarbovenop moest Eline nog eens dringend naar het toilet, waardoor ik niet enkel de kans miste om taxfree drank te kopen, maar ook nog eens bij het quarantaine-kantoor (waar de toilet was) moest staan wachten terwijl iedereen in een boogje om mij heen liep...
We waren gewaarschuwd dat Hongkong ofwel walgelijk duur zou worden om te slapen, ofwel gewoon walgelijk. We probeerden daarom de aanrader van Lonely Planet (Payless Hostel), wat geweldig bleek. Een proper hokje van 2 op 2.5m, waar dan ook nog eens een badhokje in zit van 1 op 1. Met een raam!!! Het kon niet stuk, en dat voor een "redelijke" prijs.
Op de ferry (wat een geweldige manier is om de haven over te steken) werden we in het Nederlands aangesproken door een bankier uit Singapore, die afkomstig bleek te zijn uit Tessenderlo! Hij stelde ons voor om ons wat uitleg te geven over HongKong tussen twee afspraken door, wat ontzettend vriendelijk was. We spraken of in zijn hotel, en gingen om onze Vietnamese visum. Het hotel waar hij verbleef bleek een van de meest fancy hotels van Hongkong te zijn! De S500's en de Rolls Royces stonden netjes naast elkaar, en een R32 gaf de parking nog een frivole toets. Daar zaten we dan, met ons rugzakje, in de lobby van het Island Shangri-la (voor de kenners), iets te drinken en te luisteren naar wat we allemaal moesten zien en laten in de stad. We waren met onze derriere in de roomboter gevallen. Wat we daar ontdekt hebben zijn ook chips van blauwe aardappelen (Blue potato chips), superlekker. Toen hij plots wegmoest, kregen we zelfs nog een glas, terwijl hij doorging. We hebben er met volle teugen van genoten (vooral Eline van haar wijn), en zullen hem zeker een kaartje sturen.
De tweede dag was een verloren dag. We boekten eerst onze tickets naar Vietnam, en daarna gingen we op zoek naar enkele bestellingen van het thuisfront. Die tickets waren geen sinecure. Wij van de internetgeneratie hadden ons immers nooit kunnen inbeelden dat bepaalde vliegtickets NIET als e-ticket te verkrijgen zijn. We hadden bijna onze tickets per spoeddienst naar Tessenderlo laten sturen.
Maar de dag begon pas 's avonds. Het was immers Halloween, en onze vrijgevige tipgever had gezegd dat het in een bepaalde wijk wel gezellig zou worden. En of! Het was er over de koppen lopen. We hadden geprobeerd om af te spreken met onze Tibet-genoten, maar enkel Laszlo bleek bereikbaar. De Hongkongers kunnen wel een feestje bouwen, en het bonte gezelschap van verschillende nationaliteiten maakt de sfeer super. Het enige minpunt was de politie. In Hongkong is men vrij strikt (streng verboden de spuwen en te roken in het opnbaar bvb), en houdt men graag alles onder controle. Ik zou kunnen zeggen dat men door de verschillende epidemieen (SARS en vogelgriep) een expertise heeft opgebouwd in crowd-control en quarantaine,en dat men die kennis rechtstreeks op event-management heeft toegepast. Het resultaat was een traject van Nadar, waar niet door mocht en dat maar 1 ingang en uitgang had, terwijl grote delen van de straatjes werden afgesloten als veiligheidszone. Er was zelfs eenrichtingsverkeer voor voetgangers!!! Er zal wel niets misgaan, maar toch geeft het het feest wel een gespannen sfeertje en een hoop miserie. het hoogtepunt van de avond, was 0,4 liter Stella van de tap, volop verkrijgbaar in HongKong , en onwaarschijnlijk duur.
De volgende dag gingen we shoppen en een tempel bezoeken. We kwamen langs winkels vol enorme plasma-tv's, camera's, gsm's, lenzen, al wat je maar willen, met prijzen die je stoutste dromen overtreffen!!! Het is hier echt ongelooflijk. Voor electronicaliefhebbers een waar paradijs en enorme bron van frustratie, want hoe krijg je het allemaal thuis? In de namiddag bezochten we nog een computerwinkelcomplex, en belandden we na een lange wandeling in de zoveelste toeristenmarktstraat, waar de handtassenkoorts weer toe sloeg. Eerst gingen we echter naar de tenthousand buddha temple. Deze was mooi, maar een beetje kitscherig, en de drie kranen die erond stonden maakten het er niet beter op. We eindigden de dag met sjakosjen...
De laatste dag in Hongkong maakten we een wandeling door het centrum, waarbij we eindigden in het supergezellge Soho. Overal zagen we mensen die na het werk in gezellige en hippe bars het weekend vierden, en de veel te dure restaurants, galerijen en designboetieks maken het af. Doorheen de wijk loopt ook een reeks roltrappen van een kilometer lang. na enkele Stella's (2), zakten we af naar een restaurant voor DimSum. Terwijl het brandalarm afging en de brandweer het gebouw binnenkwam en inspecteerde, vertelde de man ons echter dat ze al gesloten waren 9we hadden voor niks tot daar gewandeld, terwijl de LP nochtans andere uren gaf. Dan maar pizza in een andere uitgangsstraat, die ook bezaaid is met bordelen en bars. (ik stak mijn hoofd eens binnen in de "crazy horse", en zag drie dames op een podium voor een halfleeg zaaltje, die alledrie perfect synchroon stopten met dansen, naar mij keken, wuifden en "come in please" zeiden, hilarisch)
De laatste dag zouden we naar Lantau gaan, een groen eiland waar het grootste metalen buddha beeld staat, een tipdie we de eerste dag kregen. Maar eerst: Dim Sum. We gingen speciaal terug naar dat restaurant, en de vrouw die ons binnenliet, zei dat we een verdieping hoger moesten gaan, waar de uren wel klopten... GRRMBLLL. Het was er chaotisch, en diensters reden af en aan met kaaretjes vol dimsum, waar je dan afnam waar je zin in had.
Veel te laat vertrokken we naar Lantau, waar de cruciale kabelbaan niet bleek te werken. Dan maar naar een ander plaatsje, en op advies van enkele lokals stapten we af in Mui O, waar we incheckten in een veel te duur hotel en ons een G&T klaarmaakten. Maar ondanks de improvisatie en teleurstelling, werd het een geweldige avond. We aten heerlijke calamari op een sjofel overdekt terras, en dronken nog een pintje in de "Toilet Bar" (vanwege het publiek toilet vlakbij), waar we kennis maakten met een oude gepensioneerde Engelse trompetist, en kropen na onze wandeling hotelwaarts in ons bed. het hele dorp lag rond een baai, en de aanwezigheid van de zee bezorgde een heerlijk "luilekkervakantiegevoel".
Hongkong eindigde minder positief. We misten bijna onze vlucht, omdat we een bewijs moesten laten zien dat we een vlucht huiswaarts hadden voor we mochten inchecken. In heel die luchthaven geen internet met printer te zien uiteraard, en het moet gezegd, 15 minuten hardlopen in bottines is op een nuchtere maag niet meteen equivalent aan een gezellige check-in. Hierdoor miste ik alweer de mogelijkheid om taxfree drank te kopen, en Eline die om een elektronisch gadget aan te schaffen waar ik binnenkort een ode aan zal besteden.
Nu zijn we in Ho Chi Min. We hebben ingecheckt en de stad ingetrokken op zoek naar internet (5 uur tussen vluchten). Nu moeten we lopen om onze vlucht te halen. Tot in Hoi An!!! Het zwembad wacht!!!!
Thursday, November 1, 2007
N95
I am Frederik Aldelhof and HongKong drove me crazy!!!
I heard that HK was going to be cheap to buy electronics. I told Eline that I was going to buy a Nokia N95 if I would find it for 500 euro, as a joke. The idea that it would be possible to buy a Nokia N95 (indeed one of the greatest cellphones on the planet, and superior to the iPhone for people who don't have a Mac-fetish) for 500 would sound absurd in every normal city, and that was the plan of course. Of course I want to have an N95. Who wouldn't? But I shouldn't buy one. I should use the money otherwise, it's a relatively old model and I won't be able to use it here, the GPS-maps will be useless, blablabla,
I now I can be rational, but I still need exuberant prices to keep me from my impulsive buying behaviour (I BOUGHT A GREENLASER POINTER, WOOHOO!!!!!!).
Imagine my frustration when the first N95 I encounterd costed 518euro, in stead of the normal 600 or more I had expected for a cheap one. Cold sweat, not being able to think straight, oh the horror, What would I do without one.
But still no problem! A quick check on the internet revealed that this price is also possible online, I should wait for the new model,I still should use the money for our appartment, I can do it!
Today, I found it for 470 euro... I'm on the brink of mental collapse. What should I do? I really need some coaching to keep me from buying it. Everything else is also too cheap for ordinary mortals with a gadget addiction to resist...
HELP!!! This city is just way to great and awesome for me!!!
Ok, I just needed to write this, and I can go to sleep now.
Tomorrow we'll probably write about Hongkong. It's one of the greatest cities we ever visited, and I could really live here for a year if I had to.
Greetings from two shopaholics,
XXXX
I heard that HK was going to be cheap to buy electronics. I told Eline that I was going to buy a Nokia N95 if I would find it for 500 euro, as a joke. The idea that it would be possible to buy a Nokia N95 (indeed one of the greatest cellphones on the planet, and superior to the iPhone for people who don't have a Mac-fetish) for 500 would sound absurd in every normal city, and that was the plan of course. Of course I want to have an N95. Who wouldn't? But I shouldn't buy one. I should use the money otherwise, it's a relatively old model and I won't be able to use it here, the GPS-maps will be useless, blablabla,
I now I can be rational, but I still need exuberant prices to keep me from my impulsive buying behaviour (I BOUGHT A GREENLASER POINTER, WOOHOO!!!!!!).
Imagine my frustration when the first N95 I encounterd costed 518euro, in stead of the normal 600 or more I had expected for a cheap one. Cold sweat, not being able to think straight, oh the horror, What would I do without one.
But still no problem! A quick check on the internet revealed that this price is also possible online, I should wait for the new model,I still should use the money for our appartment, I can do it!
Today, I found it for 470 euro... I'm on the brink of mental collapse. What should I do? I really need some coaching to keep me from buying it. Everything else is also too cheap for ordinary mortals with a gadget addiction to resist...
HELP!!! This city is just way to great and awesome for me!!!
Ok, I just needed to write this, and I can go to sleep now.
Tomorrow we'll probably write about Hongkong. It's one of the greatest cities we ever visited, and I could really live here for a year if I had to.
Greetings from two shopaholics,
XXXX
Subscribe to:
Posts (Atom)