Onze reis zit er bijna op, maar de cirkel is al rond. We kwamen 14 augustus aan in Rusland, en 4 maanden later zijn we nu... terug in Rusland...
Inderdaad.
Ons "luxe-resort" waar we eens even zouden genieten van een ontspannen strandvakantie in een chique omgeving is een stevige anticlimax. Het feit dat wij de enige niet-Russen zijn in het hotel (op wat Zweden na) is niet direct een probleem, maar het gevolg hiervan is dat de sfeer in dit resort diep onder het vriespunt zit. We dachten 's avonds eens lekker decadent pina coladas te sippen in een gezellige strandbar vol uitgelaten vakantiegangers met een kleurtje, maar de bar is leeg, omdat de tafels al klaar staan om de tourgroepen van hun BBQ te voorzien.
Een pintje aan het zwembad kost dubbel zoveel als in een ander (goed) restaurant. Toen ik om drie ijsblokjes ging vragen vroegen ze er 10 Baht voor. Ik had graag het muntstuk van 10 bath gebruikt om het loeihard in die barman zijn oog te keilen, maar dat bedrag leverde me even later aan de overkant van de straat een volle zak ijs en een limoen op... Verschrikkelijk. Ik vraag me af hoe significant die 10B gaan zijn in verhouding met het bedrag dat ze zullen mislopen nadat wij de evaluatie van onze bookingssite en Lonely Planet hebben ingevuld. Nu ja... die Russen kunnen toch geen Engels, maar toch...
Gelukkig is alles er om op jezelf te genieten. Een mooi strand, groot zwembad, degelijk ontbijt, een propere, goede kamer met alles erop en eraan en de beste douche ter wereld (zo'n regenvalgeval..), ware het niet dat de (lekker grote) douchekop ongeveer ter hoogte van je kin komt.
Uit die douche kwam gisteren ook al geen warm water, maar da's een ander verhaal...
We hebben hier in Thailand wel al leuke tijden beleefd. We hebben een scootertje gehuurd voor de hele week, waarmee we al enkele stranden zijn gaan opzoeken. Gisteren zijn we gaan snorkelen, wat geweldig was!
Jammerlijk bijverschijnsel van al het zonnen en zeeen is dat we allebei vreselijk verbrand zijn, de enige reden dat we nu achter de PC zitten in plaats van op het strand.
Morgenochtend pikt een busje ons op om naar Bangkok te vertrekken, de laatste stop in onze reis...
Wednesday, December 12, 2007
Saturday, December 8, 2007
Cambodia
Deze post had eigenlijk moeten bestaan uit 3 posts. "The Road top Siem Reap", "Siem Reap" en "The Boat to Battambang", maar aangezien ik dit nu in zwembroek in Thailand zit te sturen, kunnen we alles samenvatten.
The Road to Siem Reap was een regelrechte hel. In totaal zijn we een 32 tal uren onderweg geweest over wegen die die naam amper waardig zijn en hebben we in Phnom Phen overnacht, wat oorspronkelijk niet de bedoeling was. Dus om 01.00 's nachts werden we in Phnom Phen gedropt door Khmers die geen woord Engels spraken. We zochten snel een kamer, dronken nog een pintje met enkele medebusreizigers, en 4 uur later stonden we weer op voor alweer 8 uren bussen, in een bus die elk uur stopte....
Onderweg hebben we wel wat meegemaakt en gezien. We hebben mijnen langs de weg zien liggen, en ontelbare plaatjes die ervoor waarschuwen, we hebben een tijdje vastgezeten op een losgeslagen ferry, die langs de oever bleef rondtollen tot ze vastzat, we hebben gefrituurde Tarantula gegeten (ok, 1 pootje... maar toch), maar hoofdzakelijk gewoon gezeten in een warme bus.
Siem reap was fantastisch. De tempels van Ankor zijn adembenemend, en Siem Reap zelf is ook een leuk stadje om eens uit te gaan of te gaan eten. In totaal hebben we drie dagen tempels bezocht, zij het op een kalme manier. Op de eerste dag hebben we een fiets gehuurd, wat waarschijnlijk de meest ontspannende en goedkope manier is, maar de laatste twee dagen hebben we een Tuktuk-chauffeur onder de arm genomen die ons heeft rondgereden.
Het gebied is immers immens, en buiten de 5 meest bekende tempels zijn er nog veel meer overblijfselen en tempels die ook te verkennen zijn. De mooiste vonden wij Ta Phrom, de originele ''Tomb Raider"-tempel, omdat die zo mysterieus is vanwege de bomen die er zijn doorheen gegroeid. Ankor Wat (het grootste religieuze bouwwerk ter wereld) is ook indrukwekkend, maar als je er tussen de andere toeristen in de vlakke zon doorheen loopt, is de indruk niet zo diep als bij Ta Phrom (vonden we). Andere toppers waren Bayon (met de gezichten) en Teah Prahn (of zoiets).
In Siem Reap hebben we vier toffe kerels uit Antwerpen ontmoet, waar we dan enkele dagen mee hebben opgetrokken. Geweldig om nog eens Vlaams te kunnen 'klappen' en op cafe te kunnen gaan met een kleine bende. Dit had wel de tweede kater van de reis tot gevolg (welke idioot (of idiote) kwam toch op het idee om ineens een hele fles gin te kopen????), maar hey... je kan niet alles hebben. In Siem reap is er een straat die de nickname "Pub Street" heeft gekregen Het geweldige is dat al deze cafe's in oude Franse panden zijn, die een beetje zijn opgeknapt, en daardoor een geweldige sfeer uitstralen. In Belgie zouden deze inrichtingen onbetaalbaar zijn.
Het eten was er ook lekker. Hoogtepunten waren de Khmer Kitchen, goedkoop en lekker, en Dead Fish Tower, dat een fancy restaurant was met een krokodillenvijver, en (aanlig)tafels die op verschillende zwevende plateaus stonden en bediend werden door allerlei systeempjes om drankjes en voedsel naar de verschillende etages te slepen en te hijsen. Geweldig!
De Cambodianen zijn een enorm vriendelijk, goedlachs en lief volk. Alles gaat hier trager, en van organisatie hebben ze nog nooit gehoord. Maar de glimlach waarmee ze je steeds te woord staan maakt alles goed. We hebben hier wel enkele dingen meegemaakt die ons altijd zullen bijblijven.
Zo kwam er een jongen op een bromfiets ons vergezellen (we hadden vier mannen extra mee, en blijkbaar krijg je dan wel meer gevarieerde voorstellen dan wanneer je als koppel wandelt). Nadat ze die jongen wat uitvraagden, bleek hij uiteindelijk meisjes van 14 jaar aan te bieden... Walgelijk! De posters in de bars en hotels waarschuwen ook voor kinder-sextoerisme, en het is blijkbaar een groeiend probleem.
Een heel ander schok was het toen we op een terras een man zagen die zijn stootkarretje installeerde en boeken begon te verkopen. Wat ons daarna pas opviel was dat hij zijn rechteronderarm miste en zijn linkerhand! Dit was zo verschrikkelijk aangrijpend, maar dagelijkse kost in Cambodia, waar de oorlog nog vers in het geheugen ligt, en vele weeskinderen leven.
In Siem reap hebben we, als gevolg van onze ervaring met de busritten, ons plan helemaal omgegooid. In plaats van nog naar Phnom Phen en Sihanoukville te gaan, hadden we besloten om een dag langer tempels te bekijken, daarna naar Battambang te gaan met de boot (zoals gepland), maar daarna recht naar Thailand te gaan voor een weekje strand.
De boottocht was zeer mooi, maar ook weer zeer lang, terwijl er te weinig zitplaatsen waren en verschillende mensen in de vlakke zon op het dak hebben moeten zitten. Hebben wel een hele reeks vogels gezien, waaronder de visarend (ik als enige!), en de drijvende dorpjes op het water waren ook geweldig. Foto's volgen nog...
In Battambang aangekomen, hebben we onmiddellijk een taxi geregeld om ons de volgende ochtend naar de grens te brengen, met ook een bezoek aan de killing caves vlakbij. Deze rit bracht ons over een zeer slechte weg, langs de meest beruchte mijnenvelden van Cambodia.
Voor de Killing caves moesten we eerst een heuvel beklimmen, die een fantastisch panorama over het landschap bood. We daalden af in een grot, waar we in een schrijn een hele berg botten en schedels vonden, overblijfselen van de moorden die hier hadden plaatsgevonden.
Hoewel Lonely Planet deze weg afschreef als een regelrechte hel, bleek dit uiteindelijk enorm mee te vallen, en voor de middag waren we al op Thaise grond. Een tweede taxi en een Ferry brachten ons naar Koh Chang, waar we nu zitten.
The Road to Siem Reap was een regelrechte hel. In totaal zijn we een 32 tal uren onderweg geweest over wegen die die naam amper waardig zijn en hebben we in Phnom Phen overnacht, wat oorspronkelijk niet de bedoeling was. Dus om 01.00 's nachts werden we in Phnom Phen gedropt door Khmers die geen woord Engels spraken. We zochten snel een kamer, dronken nog een pintje met enkele medebusreizigers, en 4 uur later stonden we weer op voor alweer 8 uren bussen, in een bus die elk uur stopte....
Onderweg hebben we wel wat meegemaakt en gezien. We hebben mijnen langs de weg zien liggen, en ontelbare plaatjes die ervoor waarschuwen, we hebben een tijdje vastgezeten op een losgeslagen ferry, die langs de oever bleef rondtollen tot ze vastzat, we hebben gefrituurde Tarantula gegeten (ok, 1 pootje... maar toch), maar hoofdzakelijk gewoon gezeten in een warme bus.
Siem reap was fantastisch. De tempels van Ankor zijn adembenemend, en Siem Reap zelf is ook een leuk stadje om eens uit te gaan of te gaan eten. In totaal hebben we drie dagen tempels bezocht, zij het op een kalme manier. Op de eerste dag hebben we een fiets gehuurd, wat waarschijnlijk de meest ontspannende en goedkope manier is, maar de laatste twee dagen hebben we een Tuktuk-chauffeur onder de arm genomen die ons heeft rondgereden.
Het gebied is immers immens, en buiten de 5 meest bekende tempels zijn er nog veel meer overblijfselen en tempels die ook te verkennen zijn. De mooiste vonden wij Ta Phrom, de originele ''Tomb Raider"-tempel, omdat die zo mysterieus is vanwege de bomen die er zijn doorheen gegroeid. Ankor Wat (het grootste religieuze bouwwerk ter wereld) is ook indrukwekkend, maar als je er tussen de andere toeristen in de vlakke zon doorheen loopt, is de indruk niet zo diep als bij Ta Phrom (vonden we). Andere toppers waren Bayon (met de gezichten) en Teah Prahn (of zoiets).
In Siem Reap hebben we vier toffe kerels uit Antwerpen ontmoet, waar we dan enkele dagen mee hebben opgetrokken. Geweldig om nog eens Vlaams te kunnen 'klappen' en op cafe te kunnen gaan met een kleine bende. Dit had wel de tweede kater van de reis tot gevolg (welke idioot (of idiote) kwam toch op het idee om ineens een hele fles gin te kopen????), maar hey... je kan niet alles hebben. In Siem reap is er een straat die de nickname "Pub Street" heeft gekregen Het geweldige is dat al deze cafe's in oude Franse panden zijn, die een beetje zijn opgeknapt, en daardoor een geweldige sfeer uitstralen. In Belgie zouden deze inrichtingen onbetaalbaar zijn.
Het eten was er ook lekker. Hoogtepunten waren de Khmer Kitchen, goedkoop en lekker, en Dead Fish Tower, dat een fancy restaurant was met een krokodillenvijver, en (aanlig)tafels die op verschillende zwevende plateaus stonden en bediend werden door allerlei systeempjes om drankjes en voedsel naar de verschillende etages te slepen en te hijsen. Geweldig!
De Cambodianen zijn een enorm vriendelijk, goedlachs en lief volk. Alles gaat hier trager, en van organisatie hebben ze nog nooit gehoord. Maar de glimlach waarmee ze je steeds te woord staan maakt alles goed. We hebben hier wel enkele dingen meegemaakt die ons altijd zullen bijblijven.
Zo kwam er een jongen op een bromfiets ons vergezellen (we hadden vier mannen extra mee, en blijkbaar krijg je dan wel meer gevarieerde voorstellen dan wanneer je als koppel wandelt). Nadat ze die jongen wat uitvraagden, bleek hij uiteindelijk meisjes van 14 jaar aan te bieden... Walgelijk! De posters in de bars en hotels waarschuwen ook voor kinder-sextoerisme, en het is blijkbaar een groeiend probleem.
Een heel ander schok was het toen we op een terras een man zagen die zijn stootkarretje installeerde en boeken begon te verkopen. Wat ons daarna pas opviel was dat hij zijn rechteronderarm miste en zijn linkerhand! Dit was zo verschrikkelijk aangrijpend, maar dagelijkse kost in Cambodia, waar de oorlog nog vers in het geheugen ligt, en vele weeskinderen leven.
In Siem reap hebben we, als gevolg van onze ervaring met de busritten, ons plan helemaal omgegooid. In plaats van nog naar Phnom Phen en Sihanoukville te gaan, hadden we besloten om een dag langer tempels te bekijken, daarna naar Battambang te gaan met de boot (zoals gepland), maar daarna recht naar Thailand te gaan voor een weekje strand.
De boottocht was zeer mooi, maar ook weer zeer lang, terwijl er te weinig zitplaatsen waren en verschillende mensen in de vlakke zon op het dak hebben moeten zitten. Hebben wel een hele reeks vogels gezien, waaronder de visarend (ik als enige!), en de drijvende dorpjes op het water waren ook geweldig. Foto's volgen nog...
In Battambang aangekomen, hebben we onmiddellijk een taxi geregeld om ons de volgende ochtend naar de grens te brengen, met ook een bezoek aan de killing caves vlakbij. Deze rit bracht ons over een zeer slechte weg, langs de meest beruchte mijnenvelden van Cambodia.
Voor de Killing caves moesten we eerst een heuvel beklimmen, die een fantastisch panorama over het landschap bood. We daalden af in een grot, waar we in een schrijn een hele berg botten en schedels vonden, overblijfselen van de moorden die hier hadden plaatsgevonden.
Hoewel Lonely Planet deze weg afschreef als een regelrechte hel, bleek dit uiteindelijk enorm mee te vallen, en voor de middag waren we al op Thaise grond. Een tweede taxi en een Ferry brachten ons naar Koh Chang, waar we nu zitten.
Tuesday, December 4, 2007
N95, the madness continues...
Dus.....komen we voorbij een Nokia-winkel, en denk ik: Hmmm, even kijken kan geen kwaad, right?
Wrong!!!!
In Siem Reap kost een N95 US$545
Dit komt neer op een slordige 375 euro...
De pijn...
Wrong!!!!
In Siem Reap kost een N95 US$545
Dit komt neer op een slordige 375 euro...
De pijn...
Monday, December 3, 2007
South Laos
While enjoying the magnificent views along the jungle-covered shores of the river, my fingers could feel the water outside of the small wooden boat. There was only six centimetres between the water and the side, but this did not refrain the sailor from steering its unstable vessel uncomfortably fast past sharp rocks or trough shallow waters and challenging rapids. Carrying equipment worth the Lao GDP per capita with me, did not help feeling at ease either.
But we made it, dry, alive and kicking.
This boat trip and the jungle trekking afterwards were one of the highlights of the tour we booked in Pakse to discover South-Laos, and it was truly amazing.
We saw tea and coffee plantations, swam in waterfalls, slept in a village, kayaked the Mekong and ended with a lazy afternoon, getting acquainted with our hammocks and sipping drinks while enjoying a beautiful sunset on the balcony of our riverside bungalow...
The first day mainly consisted of sitting in the car and visiting the plantations and some waterfalls. The Bolaven plateau is known for its coffee beans, which are counted among the best and most expensive in the world.
At night we stumbled upon a birthday party, where we taught the locals some moves, as their dancing only consists of standing on the dance floor, feet glued to the floor and moving their hands a bit. Next year you will be able to see all of them putting their finger on their head while turning around, and maybe (God forbid) a slight move with the hips. It was fun! We were not too keen however about their drinking culture, as they use only one cup per table for drinking beer, which is past around and drunk ad fundum. It is nice to see, of course, ut also beneficial to spreading all kinds of germs.
Apart from sitting in the car, we also did quite a heavy jungle hike, as the water level was too low for the boats to drop us of far enough, and we had to find our way through the thick jungle.
I had a romantic view of jungle trekking, which was partly eradicated by reality. It is not just about cutting your way through lush green plants while keeping an eye for big, dangerous tigers and snakes. In fact you have to crawl past climbing plants and bushes, which ALL have the most sharpest and biggest thorns you can imagine, while keeping an eye for thousands of ants in varying sizes and painfulness of their bites. The organization of the tour was just plain bad, and no one told us about it, resulting in scratches and oodles of mosquito bites, as we conquered the jungle in shorts, sandals and spaghetti-strapped tops (only Eline!!!). Eline counted 140 bites on her the last day. We got lost a few times, and our animo dropped to lower levels. But the waterfall we saw after 1.5 hours of walking was totally worth it! It was the most impressive we had ever seen! See the pictures when online (will take a while).
Afterwards we stayed in a home stay, which was a bit disappointing. It wasn't that authentic, and our guide was not that good either. Eline also got immensely sick from the food they made themselves. (among which fish soup with heads in it...)
On our way down to Don Det, an island on the Mekong river, we also did a short elephant trekking to a hill top where we had a great view.
At dawn, we finally arrived at Don Det, only to find out there is no hot water to be found anywhere. We persisted, encouraged by the knowledge that cold showers help keeping breasts from giving in to gravity.
The last day we went kayaking on the Mekong, which was also quite an effort. We saw some more great waterfalls (from the shore!!!), but unfortunately, not a single irrawady dolphin. In the afternoon, we just chilled out in our hammocks, reading a book, enjoying a beer, and watching the beautiful sunset.
At night, we went to our favourite restaurant, ran by a Belgian. Unfortunately, the bastard had just sold the last portions of his Stoofvlees we ordered the night before to others. Damn you West-Flemish emigrant!!!
We left Laos the day after, starting a 36 hour living hell past rocky roads, bad busses, suspicious looking tourguides, ferry boats out of control and the more. We'll keep that one for the next post.
See you soon!
But we made it, dry, alive and kicking.
This boat trip and the jungle trekking afterwards were one of the highlights of the tour we booked in Pakse to discover South-Laos, and it was truly amazing.
We saw tea and coffee plantations, swam in waterfalls, slept in a village, kayaked the Mekong and ended with a lazy afternoon, getting acquainted with our hammocks and sipping drinks while enjoying a beautiful sunset on the balcony of our riverside bungalow...
The first day mainly consisted of sitting in the car and visiting the plantations and some waterfalls. The Bolaven plateau is known for its coffee beans, which are counted among the best and most expensive in the world.
At night we stumbled upon a birthday party, where we taught the locals some moves, as their dancing only consists of standing on the dance floor, feet glued to the floor and moving their hands a bit. Next year you will be able to see all of them putting their finger on their head while turning around, and maybe (God forbid) a slight move with the hips. It was fun! We were not too keen however about their drinking culture, as they use only one cup per table for drinking beer, which is past around and drunk ad fundum. It is nice to see, of course, ut also beneficial to spreading all kinds of germs.
Apart from sitting in the car, we also did quite a heavy jungle hike, as the water level was too low for the boats to drop us of far enough, and we had to find our way through the thick jungle.
I had a romantic view of jungle trekking, which was partly eradicated by reality. It is not just about cutting your way through lush green plants while keeping an eye for big, dangerous tigers and snakes. In fact you have to crawl past climbing plants and bushes, which ALL have the most sharpest and biggest thorns you can imagine, while keeping an eye for thousands of ants in varying sizes and painfulness of their bites. The organization of the tour was just plain bad, and no one told us about it, resulting in scratches and oodles of mosquito bites, as we conquered the jungle in shorts, sandals and spaghetti-strapped tops (only Eline!!!). Eline counted 140 bites on her the last day. We got lost a few times, and our animo dropped to lower levels. But the waterfall we saw after 1.5 hours of walking was totally worth it! It was the most impressive we had ever seen! See the pictures when online (will take a while).
Afterwards we stayed in a home stay, which was a bit disappointing. It wasn't that authentic, and our guide was not that good either. Eline also got immensely sick from the food they made themselves. (among which fish soup with heads in it...)
On our way down to Don Det, an island on the Mekong river, we also did a short elephant trekking to a hill top where we had a great view.
At dawn, we finally arrived at Don Det, only to find out there is no hot water to be found anywhere. We persisted, encouraged by the knowledge that cold showers help keeping breasts from giving in to gravity.
The last day we went kayaking on the Mekong, which was also quite an effort. We saw some more great waterfalls (from the shore!!!), but unfortunately, not a single irrawady dolphin. In the afternoon, we just chilled out in our hammocks, reading a book, enjoying a beer, and watching the beautiful sunset.
At night, we went to our favourite restaurant, ran by a Belgian. Unfortunately, the bastard had just sold the last portions of his Stoofvlees we ordered the night before to others. Damn you West-Flemish emigrant!!!
We left Laos the day after, starting a 36 hour living hell past rocky roads, bad busses, suspicious looking tourguides, ferry boats out of control and the more. We'll keep that one for the next post.
See you soon!
Monday, November 26, 2007
Fast Facts about Laos
Did you know that...
- Laos doesn't have a railway? The French stopped the construction of it long ago. Meanwhile, we have found a railway under construction while riding our motorbikes into the middle of nowhere. This railway will probably connect the capital with Thailand.
- Everything in Laos has to come from Thailand, which will make this railway quite useful. This is also the reason why many items are relatively expensive, as it is the Thai price plus transportation cost.
- Not that crazy consumption is easy here: there is a midnight curfew (uitgaansverbod) in Laos. Everything closes at 23.30, as everybody has to be inside before midnight. Why that is? We don't know, and Lao people themselve don't seem to bother either, as they do with all other undemocratic measures taken by their one-party government.
- In general, we might say this is because of a certain "Take it easy"-attitude everyone has. Laos is so laid-back, and having something done will take.... longer...
- Maybe this is why Lao people only earn about 300$ a year. This statistic we got from a restaurant that afterwards explained us how we should tip and behave in bargaining, makng it not a quite reliable source. It is true, however, that Laos is one of the poorest regions in Asia, where people are still living on self-grown vegetables and fruits. So believe it or not, we do keep our perspective when bargaining.
- Bargaining is sometimes necessary, as Laos is famous for its silk-weaving. This meant some serious shopping for scarf-addicts like us, and it's great to know the Hoi An made clothing allready has its accessories.
- Shopping causes thirst, which is awesome, as Carlsberg-owned Beerlao is a really great beer.
- This beer didn't have any consequences yet. The most life-threatening situations we had were encounters with geckos, innocent small lizards, which nearly caused us hearth attacks, while they jumped out of Frederik's backpack while packing, and out of a role of toilet paper while Eline was grabbing some of it.
To the end of the world...
Er is hier in Pakse simpelweg geen fl*kker te zien.
Gelukkig wisten we dit op voorhand, en zijn we hier enkel om een tour te boeken doorheen Zuid-Laos. Daarmee zijn we dan vanochtend meteen van start gegaan, na een woelige nacht in een nachtbus (ik weiger het woord "slaapbus" nog te gebruiken).
Deze bus nemen zelf was al een ervaring. Een typisch beeld bij Zuidoost-Aziatische bussen zijn oude, felgekleurde vehikels die het ongeluk moeten afweren (door tegenmoetkomend verkeer zo te doen schrikken dat ze zelf al zonder aanrijding de ravijn in gaan). Zulke bussen hebben ze in Laos alleszins niet (meer). In de plaats rijden hier felgekleurde, opzichtige moderne touringcars die versierd zijn met de meest afzichtelijke tekeningen, opschriften en neonverlichtingcreaties. Menig tuning-johnny en computer-modding-nerd zou er een spontane ejaculatie aan overhouden (dat Google dit laatste woord maar niet aan onze blog linkt...).
Toen we opstapten, bleek er een Laotiaanse vrouw op mijn plaats te zitten, die niet meteen wilde weggaan, en er niets van snapte. Eline waarschuwde de plaatselijke verantwoordelijke, die wegging... en niet meer terugkwam.
De vrouw haalde vervolgens eindelijk haar ticket boven, waarop net zoals op het mijne plaats 20 stond...
zij het op een andere datum...
ok dan!
Dus ging ze ergens anders zitten, tot ze daar ook weg moest, en uiteindelijk een zetel vond vooraan, die veel beter was dan die van een (betalende) jongen op de achterste rij, die naast een plaats zat die door twee (grote) kinderen werd gedeeld (en dan is Pakse nog heeeeeel ver!!!!).
We vertrokken, de Laotiaanse TV-show werd opgezet, en de schreeuwerige nasale klanken explodeerden al snel door de "Proneer"-speakers... Heerlijk!
Ondertussen zijn we dus in Pakse, en hebben we een toer geboekt. Die kostte ons oorspronkelijk 250$ per persoon, maar omdat we alweer 3 medereizigers hebben gevonden, hebben we de prijs kunnen drukken. Met een tekort aan slaap en drie mensen voor wie goedkoop toch nog net niet goedkoop genoeg is, was het wel een vermoeiend en moeilijk gedoe. We hopen dat er tijdens de reis geen problemen meer zullen ontstaan.
We schrijven deze post dan ook om te melden dat er van ons in de volgende week geen nieuws verwacht moet worden, aangezien we naar zowat het einde van de wereld trekken.
Onderweg zullen we de koffieplantages zien op het Bolavenplateau, waar koffie wordt geteeld die bij de beste ter wereld wordt gerekend. We zullen ook nog eens bij mensen thuis slapen en eten (ik neem nu al antibiotica) Verder zullen we er ook een boottocht en trekking maken, een oude vervallen tempel zien en kajakken op Don Det, een der 4000 eilanden in dat deel van de Mekongvallei. Het ziet er dus goed uit.
Daarna trekken we verder naar Siem Reap in Cambodja, een bustrip van twee dagen. Alles gaat nu veel sneller gaan, en het programma tot Brussel is nu per halve dag ingevuld. Daartegenover staat dat we nog fantastische dingen te zien gaan krijgen, en we dus zullen eindigen in een mooie finale. (multiplex vasthouden)
Gelukkig wisten we dit op voorhand, en zijn we hier enkel om een tour te boeken doorheen Zuid-Laos. Daarmee zijn we dan vanochtend meteen van start gegaan, na een woelige nacht in een nachtbus (ik weiger het woord "slaapbus" nog te gebruiken).
Deze bus nemen zelf was al een ervaring. Een typisch beeld bij Zuidoost-Aziatische bussen zijn oude, felgekleurde vehikels die het ongeluk moeten afweren (door tegenmoetkomend verkeer zo te doen schrikken dat ze zelf al zonder aanrijding de ravijn in gaan). Zulke bussen hebben ze in Laos alleszins niet (meer). In de plaats rijden hier felgekleurde, opzichtige moderne touringcars die versierd zijn met de meest afzichtelijke tekeningen, opschriften en neonverlichtingcreaties. Menig tuning-johnny en computer-modding-nerd zou er een spontane ejaculatie aan overhouden (dat Google dit laatste woord maar niet aan onze blog linkt...).
Toen we opstapten, bleek er een Laotiaanse vrouw op mijn plaats te zitten, die niet meteen wilde weggaan, en er niets van snapte. Eline waarschuwde de plaatselijke verantwoordelijke, die wegging... en niet meer terugkwam.
De vrouw haalde vervolgens eindelijk haar ticket boven, waarop net zoals op het mijne plaats 20 stond...
zij het op een andere datum...
ok dan!
Dus ging ze ergens anders zitten, tot ze daar ook weg moest, en uiteindelijk een zetel vond vooraan, die veel beter was dan die van een (betalende) jongen op de achterste rij, die naast een plaats zat die door twee (grote) kinderen werd gedeeld (en dan is Pakse nog heeeeeel ver!!!!).
We vertrokken, de Laotiaanse TV-show werd opgezet, en de schreeuwerige nasale klanken explodeerden al snel door de "Proneer"-speakers... Heerlijk!
Ondertussen zijn we dus in Pakse, en hebben we een toer geboekt. Die kostte ons oorspronkelijk 250$ per persoon, maar omdat we alweer 3 medereizigers hebben gevonden, hebben we de prijs kunnen drukken. Met een tekort aan slaap en drie mensen voor wie goedkoop toch nog net niet goedkoop genoeg is, was het wel een vermoeiend en moeilijk gedoe. We hopen dat er tijdens de reis geen problemen meer zullen ontstaan.
We schrijven deze post dan ook om te melden dat er van ons in de volgende week geen nieuws verwacht moet worden, aangezien we naar zowat het einde van de wereld trekken.
Onderweg zullen we de koffieplantages zien op het Bolavenplateau, waar koffie wordt geteeld die bij de beste ter wereld wordt gerekend. We zullen ook nog eens bij mensen thuis slapen en eten (ik neem nu al antibiotica) Verder zullen we er ook een boottocht en trekking maken, een oude vervallen tempel zien en kajakken op Don Det, een der 4000 eilanden in dat deel van de Mekongvallei. Het ziet er dus goed uit.
Daarna trekken we verder naar Siem Reap in Cambodja, een bustrip van twee dagen. Alles gaat nu veel sneller gaan, en het programma tot Brussel is nu per halve dag ingevuld. Daartegenover staat dat we nog fantastische dingen te zien gaan krijgen, en we dus zullen eindigen in een mooie finale. (multiplex vasthouden)
Saturday, November 24, 2007
Vientiane
When our backpacks were taken of the roof of the bus, we left for some serious hostelsearching. As the high season is starting (stupid short-term travellers), we are having a harder time every week to find accomodation. But no worries, we were dropped of in a street full of hotels and guesthouses. Everything nice was full, leaving us with one option: a dodgy room with no electricity outlets and shared bathroom. Think money!!! It was only 4$.
The rest of the day was mainly lost in hanging around and eating a delicious sandwich filled with a local pate (khao jii pate). The food in South-East Asia is excellent. We didn't have any complaints about China, but here, it's just great.
The next day, we did the obligatory Lonely Planet walking tour, taking us past temples and monuments. The most remarkeable monument was Patuxai, which means "Arch of Triumph". Where do you think their inspiration came from?
Yes indeed.
It is only fully made of concrete, with Lao influences, and it is a "double arch", looking like indoor crossroads. Moreover, there's also a wide boulevard leading into town, resembling the Champs Ellysees. On one side of the tower is a description, where one sentence reads:
In the evening we met Wessel and Fiona, the Dutch couple we shared a tour with in Mongolia. Time for some impressive stories, useful tips, sweet memories and plenty of Beerlao.
The next morning we rented motorbikes (something we were craving for) and drove off to Buddha Park, where some crazy fanatic built heaps of concrete statues of religious stories and myths. "Buddhist Efteling", someone called it (identity will not be reveiled). On the way back, we tried to visit the Beerlao brewery, but they were closed. They should put this visit in Lonely Planet!!! The trip with the motorbikes was excellent!!! We enjoyed so much, and really want one.
In the evening we visited the Bun Pha That Luang festival, which happens once every year. It is the largest festival in Laos, and ,to Lao standards, a heck of a party. It is all about That Luang, the golden stupa which is seen as the symbol of Laos. There people prey, donate flower bouquets (which are then recycled every day) and just enjoy the temple fair outside the temple walls. Monks from all over the country come to Vientiane and participate in ceremonial parades. To visit the stupa, Eline and Fiona had to rent a Lao skirt (sarong), just as the Lao women wearing jeans or shorts. It was beautiful, especially during sunset.
Tonight we leave for Pakse by bus. We'll try to start a last discovery spree, so we can see all sights on our agenda and still have enough beach time to recover from our heavy trip (hehe). The tips we got will surely be useful. Now we're of for lunch, for a third 'khao jii' pate sandwich.
The rest of the day was mainly lost in hanging around and eating a delicious sandwich filled with a local pate (khao jii pate). The food in South-East Asia is excellent. We didn't have any complaints about China, but here, it's just great.
The next day, we did the obligatory Lonely Planet walking tour, taking us past temples and monuments. The most remarkeable monument was Patuxai, which means "Arch of Triumph". Where do you think their inspiration came from?
Yes indeed.
It is only fully made of concrete, with Lao influences, and it is a "double arch", looking like indoor crossroads. Moreover, there's also a wide boulevard leading into town, resembling the Champs Ellysees. On one side of the tower is a description, where one sentence reads:
From a closer distance, it appears even less impressive, like a monster of concreteQuite honest, those Laotians. Funny historic detail about Patuxai is that it was built with US-bought cement which was given to build an airport, resulting in the nickname "Vertical Runway".
In the evening we met Wessel and Fiona, the Dutch couple we shared a tour with in Mongolia. Time for some impressive stories, useful tips, sweet memories and plenty of Beerlao.
The next morning we rented motorbikes (something we were craving for) and drove off to Buddha Park, where some crazy fanatic built heaps of concrete statues of religious stories and myths. "Buddhist Efteling", someone called it (identity will not be reveiled). On the way back, we tried to visit the Beerlao brewery, but they were closed. They should put this visit in Lonely Planet!!! The trip with the motorbikes was excellent!!! We enjoyed so much, and really want one.
In the evening we visited the Bun Pha That Luang festival, which happens once every year. It is the largest festival in Laos, and ,to Lao standards, a heck of a party. It is all about That Luang, the golden stupa which is seen as the symbol of Laos. There people prey, donate flower bouquets (which are then recycled every day) and just enjoy the temple fair outside the temple walls. Monks from all over the country come to Vientiane and participate in ceremonial parades. To visit the stupa, Eline and Fiona had to rent a Lao skirt (sarong), just as the Lao women wearing jeans or shorts. It was beautiful, especially during sunset.
Tonight we leave for Pakse by bus. We'll try to start a last discovery spree, so we can see all sights on our agenda and still have enough beach time to recover from our heavy trip (hehe). The tips we got will surely be useful. Now we're of for lunch, for a third 'khao jii' pate sandwich.
Thursday, November 22, 2007
A Hundred Days Off
Vandaag is een speciale dag. Het is immers precies 100 dagen geleden dat we in Brussel het vliegtuig namen naar St.-Petersburg, waar onze trip begon. Deze post zal echter niet de geschiedenis ingaan als een schoolvoorbeeld van beschrijvende blogkunst. We beginnen dit schrijven immers met... een rechtzetting.
We moeten namelijk onze eerste indruk van Vang Vieng toch een beetje verbeteren. Het is en blijft een draak van een dorp, eerder gelijkend op een armzalige vakantiekolonie van Britse toeristen dan een Laotiaans dorp. Maar eens je dat hebt geaccepteerd, en de mogelijkheden ervan gaat onderzoeken, wordt het dorp geweldig!
De tweede dag zijn we immers gaan doen wat iedereen hier hoort te doen: Tubing. Je huurt een traktorband, springt op een Tuktuk (omgebouwde motor met cabine), koopt een fles Beerlao, hangt jezelf in de band op de rivier en ... relax... Heerlijk!!!! Het zal dan ook niet verbazen dat dit de meest populaire activiteit is. De rivier is gevuld met dobberende dronkaards. Dit geholpen door de talloze bars op de oever, waar de muziek luid staat en verschillende constructies zijn gebouwd om Tarzansgewijs in het water te slingeren, te glijden of te springen. De drank vloeit, en "buckets" met een uiterst voordelige drank/mixer ratio gaan vlot over de toonbank. Hier en daar wordt beachvolley gespeeld. We grapten dat wij ooit tegen onze kinderen zouden zeggen dat wij hier al geweest waren voor het het nieuwe Salou of een ander verderfelijk oord zou worden, want dat zit er dik in. We waren gewaarschuwd door mijn ouders dat we vroeg genoeg aan die trip moesten beginnen. De zon verliest snel haar kracht en zij hadden rond 5 uur ettelijk koukleumen gezien die zich aan hun bootje wilden vastklampen om sneller bij het einde te zijn. Die raad bleek goud waard te zijn. We hadden haar opgevolgd, maar toch net iets te lang blijven hangen in een bar. We waren van plan om 's avonds ook eens stevig op onze lappen te gaan (tot 12uur, that is...denk aan de avondklok), maar er kwam wat tussen.
Ten eerste sloeg de wet van Murphy toe. Voor het eerst hadden we onze kamer (in een dodgy hotelletje) extra op slot gedaan met een hangslot van onszelf, en verloren we toch wel onze sleutels niet. Dus naar de fietsenmaker voor een ijzerzaag, en doorzagen dat slot. Dit was echter onmogelijk! Die sloten zijn geweldig!!! Dan maar de grendel zelf, wat 5 minuutjes duurde. Van de boete voor de sleutel kan dat hotel nu waarschijnlijk hun hele gebouw van nieuwe sloten voorzien als ze willen...
Ten tweede werd ik wat ziek, kreeg wat koorts en had waarschijnlijk een lichte zonneslag. (heb een beetje last van vanalles sinds we aan de Malarone zijn) Elke koortsaanval moet gezien worden als Malaria tot het tegendeel bewezen is, maar op dat uur werd bewijzen wat moeilijk. We zouden wachten tot in de hoofdstad. 's Morgens bleek de koorts weg.
In plaats van te gaan feesten bezondigden we ons dan maar aan de andere (legale) populaire activiteit in Vangvieng: in ligbedden naar Friends kijken. Het klinkt vreemd, en dat deed het ook voor ons. Lonely Planet schreef dat men hier lag te trippen tijdens "endless reruns of Friends", en wij dachten dat het een amusante beschrijving was. Maar het is echt zo!!! Wij hebben wel zeker 5 bars gezien vlak bij elkaar waar iedereen naar Friends lag te kijken!!! (de andere 2 cafes hadden The Simpsons, Family Guy of een film. We installeerden ons op de bank, bestelden ons eten, en volgenden een vijftal afleveringen (het huwelijk van Chandler en Monica om precies te zijn), voor we gingen slapen.
Vangvieng is in onze ogen nu toch wel wat gezelliger geworden. Als we in de nabije toekomst nog eens terug zouden gaan, houden we hier zeker nog eens halte.
Vanochtend vertrok onze bus naar Vientiane, de meest laid-back hoofdstad van Azie. Daar zullen we enkele dagen blijven voor we recht naar het zuiden gaan. Morgen landen trouwens ook Wessel en Fiona, onze busgenoten in Mongolie, waarmee we zeker mee zullen trachten af te spreken.
We moeten namelijk onze eerste indruk van Vang Vieng toch een beetje verbeteren. Het is en blijft een draak van een dorp, eerder gelijkend op een armzalige vakantiekolonie van Britse toeristen dan een Laotiaans dorp. Maar eens je dat hebt geaccepteerd, en de mogelijkheden ervan gaat onderzoeken, wordt het dorp geweldig!
De tweede dag zijn we immers gaan doen wat iedereen hier hoort te doen: Tubing. Je huurt een traktorband, springt op een Tuktuk (omgebouwde motor met cabine), koopt een fles Beerlao, hangt jezelf in de band op de rivier en ... relax... Heerlijk!!!! Het zal dan ook niet verbazen dat dit de meest populaire activiteit is. De rivier is gevuld met dobberende dronkaards. Dit geholpen door de talloze bars op de oever, waar de muziek luid staat en verschillende constructies zijn gebouwd om Tarzansgewijs in het water te slingeren, te glijden of te springen. De drank vloeit, en "buckets" met een uiterst voordelige drank/mixer ratio gaan vlot over de toonbank. Hier en daar wordt beachvolley gespeeld. We grapten dat wij ooit tegen onze kinderen zouden zeggen dat wij hier al geweest waren voor het het nieuwe Salou of een ander verderfelijk oord zou worden, want dat zit er dik in. We waren gewaarschuwd door mijn ouders dat we vroeg genoeg aan die trip moesten beginnen. De zon verliest snel haar kracht en zij hadden rond 5 uur ettelijk koukleumen gezien die zich aan hun bootje wilden vastklampen om sneller bij het einde te zijn. Die raad bleek goud waard te zijn. We hadden haar opgevolgd, maar toch net iets te lang blijven hangen in een bar. We waren van plan om 's avonds ook eens stevig op onze lappen te gaan (tot 12uur, that is...denk aan de avondklok), maar er kwam wat tussen.
Ten eerste sloeg de wet van Murphy toe. Voor het eerst hadden we onze kamer (in een dodgy hotelletje) extra op slot gedaan met een hangslot van onszelf, en verloren we toch wel onze sleutels niet. Dus naar de fietsenmaker voor een ijzerzaag, en doorzagen dat slot. Dit was echter onmogelijk! Die sloten zijn geweldig!!! Dan maar de grendel zelf, wat 5 minuutjes duurde. Van de boete voor de sleutel kan dat hotel nu waarschijnlijk hun hele gebouw van nieuwe sloten voorzien als ze willen...
Ten tweede werd ik wat ziek, kreeg wat koorts en had waarschijnlijk een lichte zonneslag. (heb een beetje last van vanalles sinds we aan de Malarone zijn) Elke koortsaanval moet gezien worden als Malaria tot het tegendeel bewezen is, maar op dat uur werd bewijzen wat moeilijk. We zouden wachten tot in de hoofdstad. 's Morgens bleek de koorts weg.
In plaats van te gaan feesten bezondigden we ons dan maar aan de andere (legale) populaire activiteit in Vangvieng: in ligbedden naar Friends kijken. Het klinkt vreemd, en dat deed het ook voor ons. Lonely Planet schreef dat men hier lag te trippen tijdens "endless reruns of Friends", en wij dachten dat het een amusante beschrijving was. Maar het is echt zo!!! Wij hebben wel zeker 5 bars gezien vlak bij elkaar waar iedereen naar Friends lag te kijken!!! (de andere 2 cafes hadden The Simpsons, Family Guy of een film. We installeerden ons op de bank, bestelden ons eten, en volgenden een vijftal afleveringen (het huwelijk van Chandler en Monica om precies te zijn), voor we gingen slapen.
Vangvieng is in onze ogen nu toch wel wat gezelliger geworden. Als we in de nabije toekomst nog eens terug zouden gaan, houden we hier zeker nog eens halte.
Vanochtend vertrok onze bus naar Vientiane, de meest laid-back hoofdstad van Azie. Daar zullen we enkele dagen blijven voor we recht naar het zuiden gaan. Morgen landen trouwens ook Wessel en Fiona, onze busgenoten in Mongolie, waarmee we zeker mee zullen trachten af te spreken.
Tuesday, November 20, 2007
Luang Prabang, Laos PDR
De gedachte aan een propellervliegtuig deed Eline er toch even naar verlangen dat ze toch maar geopteerd had voor de grensovergang over land, en de 7 uur durende motorrit (achterop met bagage) die erbij zou hebben gehoord. Gelukkig stelde ik haar gerust met mijn uitgebreide propeller-vliegervaring (ahum) en bleek de Fokker 70 een straalvliegtuig (iets zegt me dat dit laatste het meest geruststellende argument bleek).
Wederom was inchecken niet probleemloos, daar de bamboe waterpijp die ik bij had (ja benny) weleens een dodelijk wapen kon zijn in mijn strijd om Laos aan mijn wil te onderwerpen en de hoofdstad Freddyville te dopen. Van een glazen fles maakten ze geen probleem...
Na een klein uurtje landden we in een heerlijk pittoreske jungleomgeving, wisselden we 50 dollar om in een berg Kip, en vertrokken we naar onze hostel, die vol bleek. We vonden onderdak in onze tweede keus, waar de schele "La Mama" van de guesthouse ons opving en volstopte met bananen. Daarna hebben we ons op een houten balkon gezet met uitzicht op de Mekong voor een pannenkoek... het leven kan soms wel eens mooi zijn... Die avond aten we in een supergezellige tuin, aan ons eigen barbequetje. Daar leerden we dat er in Laos een avondklok is, en dat om middernacht iedereen binnen moet zijn.
De volgende dag was een dag waar we (vooral F) toch al dagen hadden naar uitgekeken. Op 17 november arriveerden immers mijn mamie en papie in Luang Prabang!!! We doolden wat rond in de stad en doodden de uren door eindelijk nog eens ons logboek bij te schrijven. Om 18h vertrokken we naar Maison Souvannahpoum (de naam op zich klonk al veelbelovender dan ons stulpje), waar ze al op ons zaten te wachten. Het wederzien was uiteraard geweldig! We praatten ononderbroken en dronken een stevige aperitief. Tegen 20h waren de vrienden van mijn ouders ook van de partij en vertrokken we op restaurant.
De volgende twee dagen waren subliem. We konden meepikken in hun programma met busje en gids. We zagen zoals steeds iets teveel tempels, beklommen de Phousi hill (spreek maar uit...), deden een boottocht naar grotten, meer tempels en een plaatselijk dorpje waar we een huwelijksfeest zagen. We stonden ook om half zes op om te zien hoe de monnikken eten krijgen van de plaatselijke gelovigen die op een rij naast de weg knielen om de verschillende rijen monikken van rijst en bananen te voorzien. Tijdens deze excursies uiteraard een waaier aan tips gekregen om de foto's nog iets beter te maken van de prof, en vele malen goed gelachen. Al deze intense inspanningen verdienden uiteraard ook ontspanning, en daar kwam het zwembad van hun hotel goed van pas. (oh boy...) De avonden waren geweldig. We gingen lekker eten en het was leuk om nog eens elkaars gezelschap te hebben bij een goed glas wijn.
Maar mooie liedjes duren niet lang, en we namen gisterenavond afscheid, waarbij we gelukkig enkele kilo's overtollige bagage kwijtkonden in hun valies en nieuwe bagage bijkregen, in de vorm van chocolade (kwijl), douchegel, literatuur en platvlaamse lectuur en een mysterieuze "maffe cd" uit Turnhout die we nog niet hebben kunnen beluisteren (Mama en Laura, keihard bedankt! De verrassingen waren super!).
We ervaren nu wel dat ons ene been steeds vaster in Belgie begint te staan, en na de hereniging met mijn ouders zijn we nu al luidop beginnen aftellen. Dit wordt versterkt door de tijdsnood waarin we komen om ons gehoopte programma af te werken, en de plannen die er al beginnen te komen voor na de thuiskomst. Het zijn nu nog ongeveer 27 dagen, de aftelklok kan je vinden in het menu aan de rechterkant van deze blog.
Ondertussen hebben we een minibusje genomen en zijn we in Vang Vieng, waar op eerste zicht niet zoveel te zien is, maar wel veel te doen. De omgeving is wel zeer mooi, met karstpieken en overal wilde brousse, waar we morgen op een traktorband door zullen dobberen. De andere trekpleister van dit stadje laten we aan ons voorbij gaan. Vang Vieng is beroemd voor zijn drugstoerisme, en het stikt hier van de Engelse (en andere) jeugd, die de "happy" shakes en pizzas doorspoelen met liters bier en cocktails. Vanavond eens zien wat dat wordt. Sex alleszins niet, aangezien dat in ons hotel verboden is. Plezant, zo'n vakantie...
Wederom was inchecken niet probleemloos, daar de bamboe waterpijp die ik bij had (ja benny) weleens een dodelijk wapen kon zijn in mijn strijd om Laos aan mijn wil te onderwerpen en de hoofdstad Freddyville te dopen. Van een glazen fles maakten ze geen probleem...
Na een klein uurtje landden we in een heerlijk pittoreske jungleomgeving, wisselden we 50 dollar om in een berg Kip, en vertrokken we naar onze hostel, die vol bleek. We vonden onderdak in onze tweede keus, waar de schele "La Mama" van de guesthouse ons opving en volstopte met bananen. Daarna hebben we ons op een houten balkon gezet met uitzicht op de Mekong voor een pannenkoek... het leven kan soms wel eens mooi zijn... Die avond aten we in een supergezellige tuin, aan ons eigen barbequetje. Daar leerden we dat er in Laos een avondklok is, en dat om middernacht iedereen binnen moet zijn.
De volgende dag was een dag waar we (vooral F) toch al dagen hadden naar uitgekeken. Op 17 november arriveerden immers mijn mamie en papie in Luang Prabang!!! We doolden wat rond in de stad en doodden de uren door eindelijk nog eens ons logboek bij te schrijven. Om 18h vertrokken we naar Maison Souvannahpoum (de naam op zich klonk al veelbelovender dan ons stulpje), waar ze al op ons zaten te wachten. Het wederzien was uiteraard geweldig! We praatten ononderbroken en dronken een stevige aperitief. Tegen 20h waren de vrienden van mijn ouders ook van de partij en vertrokken we op restaurant.
De volgende twee dagen waren subliem. We konden meepikken in hun programma met busje en gids. We zagen zoals steeds iets teveel tempels, beklommen de Phousi hill (spreek maar uit...), deden een boottocht naar grotten, meer tempels en een plaatselijk dorpje waar we een huwelijksfeest zagen. We stonden ook om half zes op om te zien hoe de monnikken eten krijgen van de plaatselijke gelovigen die op een rij naast de weg knielen om de verschillende rijen monikken van rijst en bananen te voorzien. Tijdens deze excursies uiteraard een waaier aan tips gekregen om de foto's nog iets beter te maken van de prof, en vele malen goed gelachen. Al deze intense inspanningen verdienden uiteraard ook ontspanning, en daar kwam het zwembad van hun hotel goed van pas. (oh boy...) De avonden waren geweldig. We gingen lekker eten en het was leuk om nog eens elkaars gezelschap te hebben bij een goed glas wijn.
Maar mooie liedjes duren niet lang, en we namen gisterenavond afscheid, waarbij we gelukkig enkele kilo's overtollige bagage kwijtkonden in hun valies en nieuwe bagage bijkregen, in de vorm van chocolade (kwijl), douchegel, literatuur en platvlaamse lectuur en een mysterieuze "maffe cd" uit Turnhout die we nog niet hebben kunnen beluisteren (Mama en Laura, keihard bedankt! De verrassingen waren super!).
We ervaren nu wel dat ons ene been steeds vaster in Belgie begint te staan, en na de hereniging met mijn ouders zijn we nu al luidop beginnen aftellen. Dit wordt versterkt door de tijdsnood waarin we komen om ons gehoopte programma af te werken, en de plannen die er al beginnen te komen voor na de thuiskomst. Het zijn nu nog ongeveer 27 dagen, de aftelklok kan je vinden in het menu aan de rechterkant van deze blog.
Ondertussen hebben we een minibusje genomen en zijn we in Vang Vieng, waar op eerste zicht niet zoveel te zien is, maar wel veel te doen. De omgeving is wel zeer mooi, met karstpieken en overal wilde brousse, waar we morgen op een traktorband door zullen dobberen. De andere trekpleister van dit stadje laten we aan ons voorbij gaan. Vang Vieng is beroemd voor zijn drugstoerisme, en het stikt hier van de Engelse (en andere) jeugd, die de "happy" shakes en pizzas doorspoelen met liters bier en cocktails. Vanavond eens zien wat dat wordt. Sex alleszins niet, aangezien dat in ons hotel verboden is. Plezant, zo'n vakantie...
Thursday, November 15, 2007
Fast facts about Vietnam (UPDATE)
Did you know that...
- Vietnam looks like a popular adoption country, as you see heaps of Western parents walking around with their just picked up Vietnamese baby.
- In Hanoi, there are 5 million people, and 3 million motor bikes
- A Vietnamese man has 3 goals in life: Building a house, getting a family and acquiring a buffalo. The latter has now been replaced by a motorcycle or car.
- Gray hair is treated in the streets by pulling out the gray hairs with a pincet
- In the capital of Hanoi, Frederik woke up because ofthe sound of a rooster.
- (we can't remember the last one... check for updates later...)
Subscribe to:
Posts (Atom)