Shanghai

Eerst even wat uitleg.

De laatste dagen hebben we niet zoveel meer geschreven. Dit omdat we het in Shanghai nogal druk hadden, daarna 24 uur in de trein zaten en tenslotte omwille van de reacties die we plots kregen toen we in Yangshuo onze mail nakeken. Dit gaan we nu allemaal goedmaken.
Ten tweede iets over de reacties die plots niet meer verschenen. Nadat we de eerste anonieme reactie kregen (waar ik een gloeiende hekel aan heb), ging ik op zoek naar een manier om wat meer over die commentator te weten te komen. Google laat immers niet toe (of toch niet zover ik weet) om per bezoek gegevens over de bezoekers op te vragen, enkel algemene statistieken. Daarom heb ik die moderator-functie aangezet, daar ik hoopte dat dit meer informatie over commentatoren zou opslaan. Ik wil namelijk dat onze blog simpel en snel blijft voor iedereen, en het verplicht invullen van een emailadres maakt reageren zo langdurig. Na enkele dagen had ik pas door dat deze functie gewoon de reacties opslaat, en verder niks. Ik heb dan maar alle reacties aangevinkt en toegelaten, en die functie weer afgezet. Censuur moet immers kost wat kost vermeden worden. Het zou wel kunnen dat het vanaf nu verplicht zal zijn een naam in te vullen, al was het maar om mensen die niet weten hoe blogs werken een beetje te leiden (denk aan Prof. Dedene: Defensief programmeren!!!). Dan nu terug naar het hoofdprogramma.

Shanghai was fantastisch, maar jammer genoeg onwaarschijnlijk duur. Toen we 's avonds landden met een uur vertraging, konden we jammer genoeg de Maglev, de magneettrein die de afstand tussen Pudong luchthaven en het centrum aan een snelheid van 430 km/h in acht minuten aflegt, niet meer nemen. De bus deed er een klein uur over. Toen we uiteindelijk incheckten in onze hostel, bleken er geen bedden meer beschikbaar, tenzij in een dubbele kamer met badkamer van 20euro per nacht . Dat moest dan maar. En wat een kamer! Dat deed ons wel plezier. De badkamer was zeer proper, en modern ingericht. De ruimte konden we wel gebruiken om alles te selecteren wat we zouden opsturen (zie vorige post over de post).
De eerste dag gingen we de belangrijkste wandeling in Shanghai doen: de Bund afwandelen. Dit is de weg die midden in het centrum langsde rivier loopt (in een melancholische verlangen naar de zomerse Belgische kust zou je het een dijk kunnen noemen), en vanwaar je aan de ene kant de majesteuze gebouwen uit het koloniaal verleden kan aanschouwen, terwijl je aan de overkant van de rivier de imposante wolkenkrabbers van het financiele centrum kan zien. Langs de bund liggen winkels, restaurants, bars en kunstgalerijen waar de beau monde van Shanghai zich uitleeft. Hier hebben we een kunstgalerij bezocht waar werken hingen die het massaal storten van electronisch afval in China door het Westen aanklacht, waar we toch wel van onder de indruk waren. Ook een fantastisch hemd gezien (bij Hugo Boss, waar anders...), waarvan de aanschaf onze reis jammer genoeg met enkele weken zou inkorten, en een mooie designwinkel. Op de Bund was vroeger ook een park voor Westerlingen, waar volgens de overlevering een bord stond "Geen honden en geen Chinezen". Dit bord heeft nooit bestaan, maar het verbod wel. Ik laat het aan de lezers over of dit weetje al dan niet grappig kan worden bevonden.

Daarna zijn we het centrum ingetrokken, waar we met open mond van het ene megalomane shopping center in het andere wandelden. De zoektocht naar Eline's schoenen leverde alsnog niets op, maar we sloegen wel wat CD's in, en Lonely Planets voor de rest van de reis. laat het voorbereiden beginnen. We waren ook aangedaan door een blinde bedelaar die een blaasinstriment bespeelde en geassisteerd werd door zijn oude moeder. We gaven hem twee yuan, en keken verbaasd toe hoe hij zijn bril afdeed en het geld telde... Later bleek de hele straat vol te staan van half-blinde muzikale duo's, en de les van Prof. Moesen, waarbij winstgevende zaakjes snel worden gekopieerd tot de perfecte mededinging weer bereikt is, kwam weer levendig voor de geest... We kochten ook een pakket om Chinees te leren, want dat willen we wel een beetje kunnen indien we terugkomen.

De tweede dag hebben we veel tijd doorgebracht met het zoeken van een internetcafe, het uploaden van foto's, het kopen van treinticketten naar Guilin, en het vergeefs zoeken van een dvd-brander. Een pluspunt van die dag was wel dat we in dezelfde keten als in Kunming alweer Over the Bridge Noodles zijn gaan eten, dat toch wel een van de lekkerste dingen blijven die we al gegeten hebben. De eerste die bij ons in Tessenderlo wordt uitgenodigd voor een etentje, zullen we hopelijk kunnen overtuigen.

De derde dag was het cultuur geblazen. We bezochten de Urban Planning hall, waar de stedebouwkundige toekomst van Shanghai staat beschreven, net als de geschiedenis. Weet dat Shanghai in 2010 de Wereldtentoonstelling zal onderbrengen. Het Shanghai museum stond op het programma, maar na eentje hadden we er niet oveel zin meer in. Op weg naar de oude stad, aten we voor 0.60 euro in een klein stalletje. We besluiten steeds dat we dat meer moeten doen, maar het is moeilijk om te bestellen, en we kunnen dus enkel aanwijzen bij andere mensen, als die er al zijn. We hebben een boekje met foto's van allerlei gerechten om aan te wijzen, maar sinds een blogpost van Ad en Anja (reisverslag Zuid-China), laten we dat...
De Old Town viel wat tegen, wat niet gezegd kon worden van de wandeling ernaartoe. Hier leven echt Chinezen, terwijl de old town de zoveelste "verchineeste" toeristenattractie was, vol shops, restaurantketens en handelaars die met papiertjes hun nephandtassen en horloges komen aanprijzen.
We vrezen trouwens dat het Chinese toerisme op den duur funest zal zijn voor de schoonheid van vele "schattige" chinese wijken en dorpen. De schoonheid van bepaalde dingen interesseert hen immers zelden. Zolang ze maar kunnen consumeren, eten en drinken, en laten zien dat ze er geweest zijn. Dit heeft dorpen die wereldbekend zijn al hevig misvormd, zoals de old town, Tagong, Lijiang en ook het Yangshuo waar we nu zijn. De Yunuan tuin in het oude stadsgedeelte was wel mooi.
Nadien terug naar Carrefour, waar we 7 euro betaalden voor een Axe-deodorant, de enige sprays hier te vinden. We aten tenslotte na een lange wandeling in de French Concession, waar we jammer genoeg niet veel van hebben gezien.

De laatste dag bezochten we het financiele centrum, na het postpakket. Dit was geweldig. We kregen een stijve nek van met open mond de hele tijd de hoogte in te moeten kijken. We namen de lift in de Jin Mao toren naar de Grand Hyatt, die de hoogste 30 verdiepingen van deze toren afhuurt voor hun luxueuze hotel. Waaaaaw!!! Helemaal vanboven is een verdieping om rondom te kijken, maar 7 euro vonden we een beetje overdreven. Op aanraden van Lonely Planet begaven we ons naar de verdieping eronder, naar de Cloud 9 bar. Net daarvoor waren we enorm geschrokken toen we het atrium van het hotel zagen: een 90m hoge vide IN de toren, waar de kamers van het Hyatt rond liggen. Ongelooflijk!!! In de bar zetten we ons voor de ramen met enke tapa's en cocktails, waar we het stilletjes donker zagen worden en de lichtjes aan zagen gaan. Het uitzicht was adembenemd, en de zeppelin die we af en toe rond de Oriental Pearl toren zagen cirkelen maakte het geheel bijna surrealistisch. De rekening bracht ons echter terug met beide voetjes op de grond. We hadden een natje en een droogje gehad voor 60 maal de prijs die we de vorige dag voor onze lunch hadden betaald... Maar we waren wel diep onder de indruk, en moeten toegeven dat de luxe zoet smaakte, zij het met een bitter kantje, omdat we na 7 weken weten hoe de meeste van al die mensen 400m onder ons in China leven. (die 400m klopt natuurlijk niet, aangezien we de voorbije weken nog kilometers hoger zaten, maar toch...) Terug beneden aten we in McDonnalds, en keken we in onze hostel naar een film met de andere gasten.
De volgende ochtend stonden we vroeg op en vertrokken we naar het station. Het duurde even voor ik brood had gekocht, en we moesten ons enorm haasten. We wrongen ons letterlijk in de metro, waar het spitsuur was, door ons met de handen tegen de deur af te zetten en tientallen mensen nog iets harder opeen te drukken, zodat de deur net achter ons dicht kon (met de hulp van een stationshulpje). Net op tijd waren we in het station.

Shanghai was fantastisch, en een leuk begin van het laatste deel China van onze reis.