Did you know that...
- Some rich Chinese send their children to boarding school when they're 6 months old?
They are very busy and don't know how to raise children. Therefore they send the kid to a private (and very expensive) school where it's brought up by professionals.
- Frederik was hit by a piece of pork at the market?
A bucher was getting enthusiastic in chopping up his chopsticks (it was actually the foot of a pig, but it sounds so nice...), and a small piece of meat hit Frederik right on the cheek. As it wasn't lunch time yet, he whiped it off
- 23 million Chinese men willnever find a wife? This is a consequence of the one-child policy introducedin the 80's, resulting in abortions and killing of baby girls. This now has caused that it is (officially) prohibited for doctors to inform future parents about the sexe of their unborn child.
- The internet is NOT CENSORED in HongKong? Hooray!!!! We love HK! Fromnow on,we will be able to react in the reactions, and we will also be able to see our own pictures and write some info with them,without having to install firefox and the specialextension.
- When entering HK, you are filmed with a heat-sensitive camera to see whether you're feverish? This is still because of the bird flu risk. It's a funny sight to see three people behind a screen with medical masks on, while everyone just passes by.
- Chinese men sometimes have long fingernails, especially thumb and little finger?
- Although Chinese eat superfast, it's of crucial social importance. While eating, they also talk (a lot) with food in their mouths. They think that Westerners are not very social, as they tend to keep conversations for after dinner. For Chinese, there is no after dinner.
Tuesday, October 30, 2007
Monday, October 29, 2007
Yangshuo
Toen we puffend en hijgend in onze wagon op adem kwamen, maakten we kennis met onze coupe-genoten. Coupe is eigenlijk een fout woord, aangzien er deze keer zelfs geen deuropening was, enkel tussenschotten waaraan steeds aan elke kant 3 britsen onder elkaar hangen. Twee oude dametjes onderbraken hun gesprek om eens goed naar ons te kijken en lachten vriendelijk. We waren duidelijk OK bevonden. De dametjes hernamen hun gebabbel, en zijn daar niet meer mee opgehouden tot ze 13 uur later in hun bed kropen. Ondertussen hebben ze drie maal noodles gegeten, vier zakken noten en zaden, gedroogde en gesuikerde kersen, een pak worstjes (voor bij de noodles), twee kippenbillen, en dat alles weggespoeld met liters thee. De voedselzak was toen bijna halfleeg. Omdat wij er duidelijk ondervoed uitzien en nog moeten groeien, moesten ook wij uiteraard flink mee-eten van de nootjes. Van een andere jongen kregen we ook nog eens een pak chips... Dit terwijl we zelf ook twee zakken noten bijhadden. Toen we er twee pinten bijnamen vonden ze dat heel grappig. Die twee dametjes zijn trouwens 's nachts opgestaan om vier uur om nog een portie noodles klaar te maken.
De volgende ochtend namen we snel de bus van Guilin naar Yangshuo. In de bus hadden we voor het eerst te maken met iemand die ons vals geld wou aansmeren. Hij verkocht bustickets, maar kon niet teruggeven op 100. Hij probeerde vervolgens om een ander (vals) briefje terug te geven. Dat hadden we dan oko weer meegemaakt...
Maar nu, Yangshuo! En de voorbije vier dagen waren gewoonweg fantastisch!!!!! We deden iets wat we nog nooit gedaan hadden, en boekten recht vanuit de hostel onze vier dagen vol activiteiten. Dit ook op aanraden van twee koppels (Ad&Anja, Wessel&Fiona) die hier al geweest waren. Onze kamer was ook supermooi. Op het hoogste verdiep van de hostel namen we een dubbele kamer met badkamer en balkon. Hier te midden van het Karstgebergte is dat subliem! maar we waren nog maar net uitgeladen en gedoucht toen we al op weg waren naar onze eerst trip: een tochtje met een heteluchtballon! En dat was gewoon heerlijk en onvergetelijk mooi. Over die pieken glijden op enkele honderden meters hoog, en de boeren en dieren als kleine stipjes zien passeren is geweldig. Dat die beesten eigenlijk doodsbang proberen weg te lopen van dat helse lawaai en nog twee weken zure melk geven, vergeet je even. Wel schrikken is de hitte van die gasbranders. Van rughaar is er bij ons geen sprake meer.
Achteraf hebben we het aperitief genuttigd op het balkon, gevolgd door ons flesje wijn en spaghetti, terwijl we de rode zon achter een piek zagen ondergaan en een gouden, volle maan zagen verschijnen. Een mens zou voor minder een regeringloos, nat en koud land even achter zich laten.
Dag twee gingen we de grotten in. Eerst de silvercave. Die was zeer mooi en groot, maar onwaarschijnlijk toeristisch. De bussen stonden netjes naast elkaar op de parking, de mensen stonden in speciale pretparkhekken aan te schuiven, en de kleurige verlichting in de grot samen met de reclamepanelen en de waterverstuivers in de grot (IDD: reclame IN de grot), waren genoeg om deze pracht toch wel zijn kracht te doen verliezen. We aten met uitzicht op Moonhill, die we de vorige dag uit de lucht hadden gezien. Daarna de Water Cave. Die was minder mooi, maar ook minder druk, en je kon er zwemmen en in een modderbad ploeteren. Hoe vettiger, hoe prettiger, en als volleerde zwijnen doken we de smurrie in. Maar we gingen niet onder. De modder zorgt er immers voor dat je blijft drijven, en dus bijvoorbeeld ook niet op je kont kan gaan zitten, maar enkel drijven, terwijl het maar 50cm diep is. Geweldig. Terwijl ik mij aankleede, stond Eline ondertussen alweer te poseren met enkele Chinese fans, die ons achteraf zelfs nog een lift terug naar het dorp aanboden, samen met een afdruk van de foto van haar met de devote fan. Het was super.
Dag drie zouden we gaan fietsen, maar bepaalde gebeurtenissen op internet hielden ons op. Dat ging dus niet door... In de namiddag stond een boottocht op het programma, naar het landschap dat achterop het 20Yuan briefje staat. Prachtige omgeving, maar de boot gaf ons wel de kriebels. Hoewel de meeste mensen links zaten, helde die nog altijd over naar rechts... Toen we na een stop op de oever (om de plaatselijk economie te steunen) ook nog eens vast bleken te zitten, stond het vertrouwen op een nog lager pitje.
Ondertussen was ik de vorige dag naar de kapper geweest. De kapper (met lang haar en hele lange nagels) had echt zijn best gedaan, maar... tja, hij zal nog nooit blonde krullen tussen zijn schaar gehad hebben, en de stress zal de creativiteit hebben belemmerd. Het leeg een beetje op het old-school jongenskapsel: eerst knippen, dan uitdunnen om het niet te mooi te doen lijken, vervolgens met de tondeuze de nek en de oren. Het was afschuwelijk! Enkel de zware middelen konden dit gedrocht temmen, en dat is na de boottocht dan ook gebeurd. Mijn haar is nu minder dan een cm lang! het is zorgvuldig getrimd met tussenstuk 3. Ik heb mijn haar afgeschoren... Ik wilde dat altijd al eens zien, en nu op vakantie, met die afschuwelijke "Duupjeskop" leek het ideale moment.
Vandaag zijn we kookles gaan volgen. Eerst langs de markt om enkele ingredienten te gaan bekijken. Hier hebben we ook honden gezien!!! Chinezen eten dus echt honden! We zagen hoe een gekookte hond uit de ketel werd gehaald en vervolgens met de bunzenbrander van zijn vacht werd ontdaan. En dat terwijl Eline nog maar net bekomen was van de schattige vetgemeste konijntjes die ze iets daarvoor had gezien. Brrrr
We hadden elk onze wok, mes en schort. Een chinees deed voor, en daarna was het onze beurt. We maakten vijf gerechten, waaronder de lokale "beerfish". Echt subliem, net als de andere 4! En geen paniek, we hebben de recepten!
Nu hebben we net lopen shoppen. Sjakosjesn, want dit dorpje is de nachtmerrie van elk handtassen, kleding en horlogefabrikant. De hele hoofdstraat is vol winkels, afgeladen vol met nepspullen, en dit niet eens verborgen!!! Onbegrijpelijk eigenlijk, maar idereen laat zich hier eens goed gaan. Wel wat slechte ervaringen met verkopers die hun prijzen maar niet willen laten zakken, maar tja...
by the way, Laura. De handtassen zijn in de sjakosj! ;-)
Nu wachten op de sleeperbus naar Hong Kong, waar ons China avontuur zal eindigen. De bus geeft ons nu al kriebels.
heel dikke kussen van ons twee. We missen jullie echt!!!
De volgende ochtend namen we snel de bus van Guilin naar Yangshuo. In de bus hadden we voor het eerst te maken met iemand die ons vals geld wou aansmeren. Hij verkocht bustickets, maar kon niet teruggeven op 100. Hij probeerde vervolgens om een ander (vals) briefje terug te geven. Dat hadden we dan oko weer meegemaakt...
Maar nu, Yangshuo! En de voorbije vier dagen waren gewoonweg fantastisch!!!!! We deden iets wat we nog nooit gedaan hadden, en boekten recht vanuit de hostel onze vier dagen vol activiteiten. Dit ook op aanraden van twee koppels (Ad&Anja, Wessel&Fiona) die hier al geweest waren. Onze kamer was ook supermooi. Op het hoogste verdiep van de hostel namen we een dubbele kamer met badkamer en balkon. Hier te midden van het Karstgebergte is dat subliem! maar we waren nog maar net uitgeladen en gedoucht toen we al op weg waren naar onze eerst trip: een tochtje met een heteluchtballon! En dat was gewoon heerlijk en onvergetelijk mooi. Over die pieken glijden op enkele honderden meters hoog, en de boeren en dieren als kleine stipjes zien passeren is geweldig. Dat die beesten eigenlijk doodsbang proberen weg te lopen van dat helse lawaai en nog twee weken zure melk geven, vergeet je even. Wel schrikken is de hitte van die gasbranders. Van rughaar is er bij ons geen sprake meer.
Achteraf hebben we het aperitief genuttigd op het balkon, gevolgd door ons flesje wijn en spaghetti, terwijl we de rode zon achter een piek zagen ondergaan en een gouden, volle maan zagen verschijnen. Een mens zou voor minder een regeringloos, nat en koud land even achter zich laten.
Dag twee gingen we de grotten in. Eerst de silvercave. Die was zeer mooi en groot, maar onwaarschijnlijk toeristisch. De bussen stonden netjes naast elkaar op de parking, de mensen stonden in speciale pretparkhekken aan te schuiven, en de kleurige verlichting in de grot samen met de reclamepanelen en de waterverstuivers in de grot (IDD: reclame IN de grot), waren genoeg om deze pracht toch wel zijn kracht te doen verliezen. We aten met uitzicht op Moonhill, die we de vorige dag uit de lucht hadden gezien. Daarna de Water Cave. Die was minder mooi, maar ook minder druk, en je kon er zwemmen en in een modderbad ploeteren. Hoe vettiger, hoe prettiger, en als volleerde zwijnen doken we de smurrie in. Maar we gingen niet onder. De modder zorgt er immers voor dat je blijft drijven, en dus bijvoorbeeld ook niet op je kont kan gaan zitten, maar enkel drijven, terwijl het maar 50cm diep is. Geweldig. Terwijl ik mij aankleede, stond Eline ondertussen alweer te poseren met enkele Chinese fans, die ons achteraf zelfs nog een lift terug naar het dorp aanboden, samen met een afdruk van de foto van haar met de devote fan. Het was super.
Dag drie zouden we gaan fietsen, maar bepaalde gebeurtenissen op internet hielden ons op. Dat ging dus niet door... In de namiddag stond een boottocht op het programma, naar het landschap dat achterop het 20Yuan briefje staat. Prachtige omgeving, maar de boot gaf ons wel de kriebels. Hoewel de meeste mensen links zaten, helde die nog altijd over naar rechts... Toen we na een stop op de oever (om de plaatselijk economie te steunen) ook nog eens vast bleken te zitten, stond het vertrouwen op een nog lager pitje.
Ondertussen was ik de vorige dag naar de kapper geweest. De kapper (met lang haar en hele lange nagels) had echt zijn best gedaan, maar... tja, hij zal nog nooit blonde krullen tussen zijn schaar gehad hebben, en de stress zal de creativiteit hebben belemmerd. Het leeg een beetje op het old-school jongenskapsel: eerst knippen, dan uitdunnen om het niet te mooi te doen lijken, vervolgens met de tondeuze de nek en de oren. Het was afschuwelijk! Enkel de zware middelen konden dit gedrocht temmen, en dat is na de boottocht dan ook gebeurd. Mijn haar is nu minder dan een cm lang! het is zorgvuldig getrimd met tussenstuk 3. Ik heb mijn haar afgeschoren... Ik wilde dat altijd al eens zien, en nu op vakantie, met die afschuwelijke "Duupjeskop" leek het ideale moment.
Vandaag zijn we kookles gaan volgen. Eerst langs de markt om enkele ingredienten te gaan bekijken. Hier hebben we ook honden gezien!!! Chinezen eten dus echt honden! We zagen hoe een gekookte hond uit de ketel werd gehaald en vervolgens met de bunzenbrander van zijn vacht werd ontdaan. En dat terwijl Eline nog maar net bekomen was van de schattige vetgemeste konijntjes die ze iets daarvoor had gezien. Brrrr
We hadden elk onze wok, mes en schort. Een chinees deed voor, en daarna was het onze beurt. We maakten vijf gerechten, waaronder de lokale "beerfish". Echt subliem, net als de andere 4! En geen paniek, we hebben de recepten!
Nu hebben we net lopen shoppen. Sjakosjesn, want dit dorpje is de nachtmerrie van elk handtassen, kleding en horlogefabrikant. De hele hoofdstraat is vol winkels, afgeladen vol met nepspullen, en dit niet eens verborgen!!! Onbegrijpelijk eigenlijk, maar idereen laat zich hier eens goed gaan. Wel wat slechte ervaringen met verkopers die hun prijzen maar niet willen laten zakken, maar tja...
by the way, Laura. De handtassen zijn in de sjakosj! ;-)
Nu wachten op de sleeperbus naar Hong Kong, waar ons China avontuur zal eindigen. De bus geeft ons nu al kriebels.
heel dikke kussen van ons twee. We missen jullie echt!!!
Saturday, October 27, 2007
Shanghai
Eerst even wat uitleg.
De laatste dagen hebben we niet zoveel meer geschreven. Dit omdat we het in Shanghai nogal druk hadden, daarna 24 uur in de trein zaten en tenslotte omwille van de reacties die we plots kregen toen we in Yangshuo onze mail nakeken. Dit gaan we nu allemaal goedmaken.
Ten tweede iets over de reacties die plots niet meer verschenen. Nadat we de eerste anonieme reactie kregen (waar ik een gloeiende hekel aan heb), ging ik op zoek naar een manier om wat meer over die commentator te weten te komen. Google laat immers niet toe (of toch niet zover ik weet) om per bezoek gegevens over de bezoekers op te vragen, enkel algemene statistieken. Daarom heb ik die moderator-functie aangezet, daar ik hoopte dat dit meer informatie over commentatoren zou opslaan. Ik wil namelijk dat onze blog simpel en snel blijft voor iedereen, en het verplicht invullen van een emailadres maakt reageren zo langdurig. Na enkele dagen had ik pas door dat deze functie gewoon de reacties opslaat, en verder niks. Ik heb dan maar alle reacties aangevinkt en toegelaten, en die functie weer afgezet. Censuur moet immers kost wat kost vermeden worden. Het zou wel kunnen dat het vanaf nu verplicht zal zijn een naam in te vullen, al was het maar om mensen die niet weten hoe blogs werken een beetje te leiden (denk aan Prof. Dedene: Defensief programmeren!!!). Dan nu terug naar het hoofdprogramma.
Shanghai was fantastisch, maar jammer genoeg onwaarschijnlijk duur. Toen we 's avonds landden met een uur vertraging, konden we jammer genoeg de Maglev, de magneettrein die de afstand tussen Pudong luchthaven en het centrum aan een snelheid van 430 km/h in acht minuten aflegt, niet meer nemen. De bus deed er een klein uur over. Toen we uiteindelijk incheckten in onze hostel, bleken er geen bedden meer beschikbaar, tenzij in een dubbele kamer met badkamer van 20euro per nacht . Dat moest dan maar. En wat een kamer! Dat deed ons wel plezier. De badkamer was zeer proper, en modern ingericht. De ruimte konden we wel gebruiken om alles te selecteren wat we zouden opsturen (zie vorige post over de post).
De eerste dag gingen we de belangrijkste wandeling in Shanghai doen: de Bund afwandelen. Dit is de weg die midden in het centrum langsde rivier loopt (in een melancholische verlangen naar de zomerse Belgische kust zou je het een dijk kunnen noemen), en vanwaar je aan de ene kant de majesteuze gebouwen uit het koloniaal verleden kan aanschouwen, terwijl je aan de overkant van de rivier de imposante wolkenkrabbers van het financiele centrum kan zien. Langs de bund liggen winkels, restaurants, bars en kunstgalerijen waar de beau monde van Shanghai zich uitleeft. Hier hebben we een kunstgalerij bezocht waar werken hingen die het massaal storten van electronisch afval in China door het Westen aanklacht, waar we toch wel van onder de indruk waren. Ook een fantastisch hemd gezien (bij Hugo Boss, waar anders...), waarvan de aanschaf onze reis jammer genoeg met enkele weken zou inkorten, en een mooie designwinkel. Op de Bund was vroeger ook een park voor Westerlingen, waar volgens de overlevering een bord stond "Geen honden en geen Chinezen". Dit bord heeft nooit bestaan, maar het verbod wel. Ik laat het aan de lezers over of dit weetje al dan niet grappig kan worden bevonden.
Daarna zijn we het centrum ingetrokken, waar we met open mond van het ene megalomane shopping center in het andere wandelden. De zoektocht naar Eline's schoenen leverde alsnog niets op, maar we sloegen wel wat CD's in, en Lonely Planets voor de rest van de reis. laat het voorbereiden beginnen. We waren ook aangedaan door een blinde bedelaar die een blaasinstriment bespeelde en geassisteerd werd door zijn oude moeder. We gaven hem twee yuan, en keken verbaasd toe hoe hij zijn bril afdeed en het geld telde... Later bleek de hele straat vol te staan van half-blinde muzikale duo's, en de les van Prof. Moesen, waarbij winstgevende zaakjes snel worden gekopieerd tot de perfecte mededinging weer bereikt is, kwam weer levendig voor de geest... We kochten ook een pakket om Chinees te leren, want dat willen we wel een beetje kunnen indien we terugkomen.
De tweede dag hebben we veel tijd doorgebracht met het zoeken van een internetcafe, het uploaden van foto's, het kopen van treinticketten naar Guilin, en het vergeefs zoeken van een dvd-brander. Een pluspunt van die dag was wel dat we in dezelfde keten als in Kunming alweer Over the Bridge Noodles zijn gaan eten, dat toch wel een van de lekkerste dingen blijven die we al gegeten hebben. De eerste die bij ons in Tessenderlo wordt uitgenodigd voor een etentje, zullen we hopelijk kunnen overtuigen.
De derde dag was het cultuur geblazen. We bezochten de Urban Planning hall, waar de stedebouwkundige toekomst van Shanghai staat beschreven, net als de geschiedenis. Weet dat Shanghai in 2010 de Wereldtentoonstelling zal onderbrengen. Het Shanghai museum stond op het programma, maar na eentje hadden we er niet oveel zin meer in. Op weg naar de oude stad, aten we voor 0.60 euro in een klein stalletje. We besluiten steeds dat we dat meer moeten doen, maar het is moeilijk om te bestellen, en we kunnen dus enkel aanwijzen bij andere mensen, als die er al zijn. We hebben een boekje met foto's van allerlei gerechten om aan te wijzen, maar sinds een blogpost van Ad en Anja (reisverslag Zuid-China), laten we dat...
De Old Town viel wat tegen, wat niet gezegd kon worden van de wandeling ernaartoe. Hier leven echt Chinezen, terwijl de old town de zoveelste "verchineeste" toeristenattractie was, vol shops, restaurantketens en handelaars die met papiertjes hun nephandtassen en horloges komen aanprijzen.
We vrezen trouwens dat het Chinese toerisme op den duur funest zal zijn voor de schoonheid van vele "schattige" chinese wijken en dorpen. De schoonheid van bepaalde dingen interesseert hen immers zelden. Zolang ze maar kunnen consumeren, eten en drinken, en laten zien dat ze er geweest zijn. Dit heeft dorpen die wereldbekend zijn al hevig misvormd, zoals de old town, Tagong, Lijiang en ook het Yangshuo waar we nu zijn. De Yunuan tuin in het oude stadsgedeelte was wel mooi.
Nadien terug naar Carrefour, waar we 7 euro betaalden voor een Axe-deodorant, de enige sprays hier te vinden. We aten tenslotte na een lange wandeling in de French Concession, waar we jammer genoeg niet veel van hebben gezien.
De laatste dag bezochten we het financiele centrum, na het postpakket. Dit was geweldig. We kregen een stijve nek van met open mond de hele tijd de hoogte in te moeten kijken. We namen de lift in de Jin Mao toren naar de Grand Hyatt, die de hoogste 30 verdiepingen van deze toren afhuurt voor hun luxueuze hotel. Waaaaaw!!! Helemaal vanboven is een verdieping om rondom te kijken, maar 7 euro vonden we een beetje overdreven. Op aanraden van Lonely Planet begaven we ons naar de verdieping eronder, naar de Cloud 9 bar. Net daarvoor waren we enorm geschrokken toen we het atrium van het hotel zagen: een 90m hoge vide IN de toren, waar de kamers van het Hyatt rond liggen. Ongelooflijk!!! In de bar zetten we ons voor de ramen met enke tapa's en cocktails, waar we het stilletjes donker zagen worden en de lichtjes aan zagen gaan. Het uitzicht was adembenemd, en de zeppelin die we af en toe rond de Oriental Pearl toren zagen cirkelen maakte het geheel bijna surrealistisch. De rekening bracht ons echter terug met beide voetjes op de grond. We hadden een natje en een droogje gehad voor 60 maal de prijs die we de vorige dag voor onze lunch hadden betaald... Maar we waren wel diep onder de indruk, en moeten toegeven dat de luxe zoet smaakte, zij het met een bitter kantje, omdat we na 7 weken weten hoe de meeste van al die mensen 400m onder ons in China leven. (die 400m klopt natuurlijk niet, aangezien we de voorbije weken nog kilometers hoger zaten, maar toch...) Terug beneden aten we in McDonnalds, en keken we in onze hostel naar een film met de andere gasten.
De volgende ochtend stonden we vroeg op en vertrokken we naar het station. Het duurde even voor ik brood had gekocht, en we moesten ons enorm haasten. We wrongen ons letterlijk in de metro, waar het spitsuur was, door ons met de handen tegen de deur af te zetten en tientallen mensen nog iets harder opeen te drukken, zodat de deur net achter ons dicht kon (met de hulp van een stationshulpje). Net op tijd waren we in het station.
Shanghai was fantastisch, en een leuk begin van het laatste deel China van onze reis.
De laatste dagen hebben we niet zoveel meer geschreven. Dit omdat we het in Shanghai nogal druk hadden, daarna 24 uur in de trein zaten en tenslotte omwille van de reacties die we plots kregen toen we in Yangshuo onze mail nakeken. Dit gaan we nu allemaal goedmaken.
Ten tweede iets over de reacties die plots niet meer verschenen. Nadat we de eerste anonieme reactie kregen (waar ik een gloeiende hekel aan heb), ging ik op zoek naar een manier om wat meer over die commentator te weten te komen. Google laat immers niet toe (of toch niet zover ik weet) om per bezoek gegevens over de bezoekers op te vragen, enkel algemene statistieken. Daarom heb ik die moderator-functie aangezet, daar ik hoopte dat dit meer informatie over commentatoren zou opslaan. Ik wil namelijk dat onze blog simpel en snel blijft voor iedereen, en het verplicht invullen van een emailadres maakt reageren zo langdurig. Na enkele dagen had ik pas door dat deze functie gewoon de reacties opslaat, en verder niks. Ik heb dan maar alle reacties aangevinkt en toegelaten, en die functie weer afgezet. Censuur moet immers kost wat kost vermeden worden. Het zou wel kunnen dat het vanaf nu verplicht zal zijn een naam in te vullen, al was het maar om mensen die niet weten hoe blogs werken een beetje te leiden (denk aan Prof. Dedene: Defensief programmeren!!!). Dan nu terug naar het hoofdprogramma.
Shanghai was fantastisch, maar jammer genoeg onwaarschijnlijk duur. Toen we 's avonds landden met een uur vertraging, konden we jammer genoeg de Maglev, de magneettrein die de afstand tussen Pudong luchthaven en het centrum aan een snelheid van 430 km/h in acht minuten aflegt, niet meer nemen. De bus deed er een klein uur over. Toen we uiteindelijk incheckten in onze hostel, bleken er geen bedden meer beschikbaar, tenzij in een dubbele kamer met badkamer van 20euro per nacht . Dat moest dan maar. En wat een kamer! Dat deed ons wel plezier. De badkamer was zeer proper, en modern ingericht. De ruimte konden we wel gebruiken om alles te selecteren wat we zouden opsturen (zie vorige post over de post).
De eerste dag gingen we de belangrijkste wandeling in Shanghai doen: de Bund afwandelen. Dit is de weg die midden in het centrum langsde rivier loopt (in een melancholische verlangen naar de zomerse Belgische kust zou je het een dijk kunnen noemen), en vanwaar je aan de ene kant de majesteuze gebouwen uit het koloniaal verleden kan aanschouwen, terwijl je aan de overkant van de rivier de imposante wolkenkrabbers van het financiele centrum kan zien. Langs de bund liggen winkels, restaurants, bars en kunstgalerijen waar de beau monde van Shanghai zich uitleeft. Hier hebben we een kunstgalerij bezocht waar werken hingen die het massaal storten van electronisch afval in China door het Westen aanklacht, waar we toch wel van onder de indruk waren. Ook een fantastisch hemd gezien (bij Hugo Boss, waar anders...), waarvan de aanschaf onze reis jammer genoeg met enkele weken zou inkorten, en een mooie designwinkel. Op de Bund was vroeger ook een park voor Westerlingen, waar volgens de overlevering een bord stond "Geen honden en geen Chinezen". Dit bord heeft nooit bestaan, maar het verbod wel. Ik laat het aan de lezers over of dit weetje al dan niet grappig kan worden bevonden.
Daarna zijn we het centrum ingetrokken, waar we met open mond van het ene megalomane shopping center in het andere wandelden. De zoektocht naar Eline's schoenen leverde alsnog niets op, maar we sloegen wel wat CD's in, en Lonely Planets voor de rest van de reis. laat het voorbereiden beginnen. We waren ook aangedaan door een blinde bedelaar die een blaasinstriment bespeelde en geassisteerd werd door zijn oude moeder. We gaven hem twee yuan, en keken verbaasd toe hoe hij zijn bril afdeed en het geld telde... Later bleek de hele straat vol te staan van half-blinde muzikale duo's, en de les van Prof. Moesen, waarbij winstgevende zaakjes snel worden gekopieerd tot de perfecte mededinging weer bereikt is, kwam weer levendig voor de geest... We kochten ook een pakket om Chinees te leren, want dat willen we wel een beetje kunnen indien we terugkomen.
De tweede dag hebben we veel tijd doorgebracht met het zoeken van een internetcafe, het uploaden van foto's, het kopen van treinticketten naar Guilin, en het vergeefs zoeken van een dvd-brander. Een pluspunt van die dag was wel dat we in dezelfde keten als in Kunming alweer Over the Bridge Noodles zijn gaan eten, dat toch wel een van de lekkerste dingen blijven die we al gegeten hebben. De eerste die bij ons in Tessenderlo wordt uitgenodigd voor een etentje, zullen we hopelijk kunnen overtuigen.
De derde dag was het cultuur geblazen. We bezochten de Urban Planning hall, waar de stedebouwkundige toekomst van Shanghai staat beschreven, net als de geschiedenis. Weet dat Shanghai in 2010 de Wereldtentoonstelling zal onderbrengen. Het Shanghai museum stond op het programma, maar na eentje hadden we er niet oveel zin meer in. Op weg naar de oude stad, aten we voor 0.60 euro in een klein stalletje. We besluiten steeds dat we dat meer moeten doen, maar het is moeilijk om te bestellen, en we kunnen dus enkel aanwijzen bij andere mensen, als die er al zijn. We hebben een boekje met foto's van allerlei gerechten om aan te wijzen, maar sinds een blogpost van Ad en Anja (reisverslag Zuid-China), laten we dat...
De Old Town viel wat tegen, wat niet gezegd kon worden van de wandeling ernaartoe. Hier leven echt Chinezen, terwijl de old town de zoveelste "verchineeste" toeristenattractie was, vol shops, restaurantketens en handelaars die met papiertjes hun nephandtassen en horloges komen aanprijzen.
We vrezen trouwens dat het Chinese toerisme op den duur funest zal zijn voor de schoonheid van vele "schattige" chinese wijken en dorpen. De schoonheid van bepaalde dingen interesseert hen immers zelden. Zolang ze maar kunnen consumeren, eten en drinken, en laten zien dat ze er geweest zijn. Dit heeft dorpen die wereldbekend zijn al hevig misvormd, zoals de old town, Tagong, Lijiang en ook het Yangshuo waar we nu zijn. De Yunuan tuin in het oude stadsgedeelte was wel mooi.
Nadien terug naar Carrefour, waar we 7 euro betaalden voor een Axe-deodorant, de enige sprays hier te vinden. We aten tenslotte na een lange wandeling in de French Concession, waar we jammer genoeg niet veel van hebben gezien.
De laatste dag bezochten we het financiele centrum, na het postpakket. Dit was geweldig. We kregen een stijve nek van met open mond de hele tijd de hoogte in te moeten kijken. We namen de lift in de Jin Mao toren naar de Grand Hyatt, die de hoogste 30 verdiepingen van deze toren afhuurt voor hun luxueuze hotel. Waaaaaw!!! Helemaal vanboven is een verdieping om rondom te kijken, maar 7 euro vonden we een beetje overdreven. Op aanraden van Lonely Planet begaven we ons naar de verdieping eronder, naar de Cloud 9 bar. Net daarvoor waren we enorm geschrokken toen we het atrium van het hotel zagen: een 90m hoge vide IN de toren, waar de kamers van het Hyatt rond liggen. Ongelooflijk!!! In de bar zetten we ons voor de ramen met enke tapa's en cocktails, waar we het stilletjes donker zagen worden en de lichtjes aan zagen gaan. Het uitzicht was adembenemd, en de zeppelin die we af en toe rond de Oriental Pearl toren zagen cirkelen maakte het geheel bijna surrealistisch. De rekening bracht ons echter terug met beide voetjes op de grond. We hadden een natje en een droogje gehad voor 60 maal de prijs die we de vorige dag voor onze lunch hadden betaald... Maar we waren wel diep onder de indruk, en moeten toegeven dat de luxe zoet smaakte, zij het met een bitter kantje, omdat we na 7 weken weten hoe de meeste van al die mensen 400m onder ons in China leven. (die 400m klopt natuurlijk niet, aangezien we de voorbije weken nog kilometers hoger zaten, maar toch...) Terug beneden aten we in McDonnalds, en keken we in onze hostel naar een film met de andere gasten.
De volgende ochtend stonden we vroeg op en vertrokken we naar het station. Het duurde even voor ik brood had gekocht, en we moesten ons enorm haasten. We wrongen ons letterlijk in de metro, waar het spitsuur was, door ons met de handen tegen de deur af te zetten en tientallen mensen nog iets harder opeen te drukken, zodat de deur net achter ons dicht kon (met de hulp van een stationshulpje). Net op tijd waren we in het station.
Shanghai was fantastisch, en een leuk begin van het laatste deel China van onze reis.
Tuesday, October 23, 2007
Post en Pudong
Vandaag wordt een beangstigende dag. We gaan immers het grootste en misschien wel het laatste postpakket opsturen. Een container aan souvenirs, aangevuld met onze fleece truien, thermisch ondergoed en een lange broek gaan huiswaarts. In het warme Zuid-Oost Azie gaan we die immers niet nodig hebben. Maar... dat betekent jammer genoeg dat we zowel duur materiaal (slik) als dierbare spullen in de grijpgrage en plakkerige klauwen van die Chinezen moeten gaan laten, wat ons allerminst gerust stelt. Dat er nog geen enkel ander Chinees pakket uit China is gearriveerd, maakt het er niet beter op. (we wisten dat die er maaaaanden over doen)
We hebben opgezocht wat het zou kosten om dit pakket via een express dienst zoals DHL of FedEx te versturen, maar dat is onbetaalbaar. Was het maar mogelijk om tegen die mensen te zeggen:" December is goed hoor... geen haast, als het maar aankomt". Maar helaas, eenmaal in hun handen is het altijd binnen de 3 dagen in Looi (Tessenderlo), voor een prijs.
We gaan dus ons pakket toch aan de Chinezen toevertrouwen, zij het via vliegtuig nu, omdat het sneller is en het pakket dan minder landen moet passeren.
Ondertussen zal het julli eopgevallen zijn dat we niet meer in Tibet zijn. We zijn dus ook niet opgesloten door het Chinese leger die even de feestvreugde van wat monikken wilden temperen (bedankt paps), geen paniek. We zijn in het geweldige Shanghai, en hebben de voorbije dagen al heel wat kilometers met open mond gewandeld. Hier staan de meest indrukwekkende shopping malls gewoon naast elkaar, en het lijkt alsof ze bj het neerpoten van al die immense torens menig architect gewoon zijn gang hebben laten gaan, wat een bevreemdend effect geeft.
Na de post gaan we naar Pudong, het nieuwe financiele hart van Shanghai, waar men nu naast het vierdehoogste gebouw ter wereld (420M) nu bezig zijn aan een toren die eenmaal klaar nog hoger zal zijn (492m) . Een nieuwe rangschikking is moeilijk omdat er wereldwijd momenteel nogal wat afgebouwd wordt, de Arabieren voorop.
Morgenochtend vertrekken we met de trein naar Guilin (25 uur), waar we onmiddellijk verder zullen trekken naar Yangshuo. Nadat we daar het obligate Karstgebergte gezien en gefotografeerd hebben, gaan we verder naar Hong Kong, waar ons China avontuur zal eindigen, en het kerstshoppen misschien beginnen. Ondertussen zullen jullie nog wel vanalles van ons horen.
PS: Voor zij die na die maanden zich doodgeergerd hebben aan het gebrek aan trema's in onze zinnen: schiet ons niet dood, dat ding is op de Chinese toetsenborden niet te vinden. De nerd en/of taalpurist die de alt -code daarvan kent, mag die altijd meedelen.
PPS: Het lijkt ons dat hoe meer beschaafd je gaat, hoe moeilijker het wordt om een Chinese klojo te vinden die even een dvd voor je kan schrijven. Van in Mongolie tot de meeste achterlijke is het nooit een probleem geweest. In Beijing en Shanghai hebben we al uren gezocht, en hier zelfs nog niks gevonden, tenzij een rot-kodak express waar het eerst niet kon, dan weer wel voor 6 euro (!!!!) en daarna weer niet, waarna ik daar de Lonely Planet ben vergeten waarvoor ik de volgende dag dan weer terug moest... PFFFFF (politiek incorrecte grap volgt), ik zou samen met meer dan een miljard Chinezen Mao, die 30 miljoen spleetogen om zeep heeft geholpen, ook nog tof gaan vinden!
Maar nu: postkantoortijd! Benieuwd wat ze nu voor ons in petto hebben...
We hebben opgezocht wat het zou kosten om dit pakket via een express dienst zoals DHL of FedEx te versturen, maar dat is onbetaalbaar. Was het maar mogelijk om tegen die mensen te zeggen:" December is goed hoor... geen haast, als het maar aankomt". Maar helaas, eenmaal in hun handen is het altijd binnen de 3 dagen in Looi (Tessenderlo), voor een prijs.
We gaan dus ons pakket toch aan de Chinezen toevertrouwen, zij het via vliegtuig nu, omdat het sneller is en het pakket dan minder landen moet passeren.
Ondertussen zal het julli eopgevallen zijn dat we niet meer in Tibet zijn. We zijn dus ook niet opgesloten door het Chinese leger die even de feestvreugde van wat monikken wilden temperen (bedankt paps), geen paniek. We zijn in het geweldige Shanghai, en hebben de voorbije dagen al heel wat kilometers met open mond gewandeld. Hier staan de meest indrukwekkende shopping malls gewoon naast elkaar, en het lijkt alsof ze bj het neerpoten van al die immense torens menig architect gewoon zijn gang hebben laten gaan, wat een bevreemdend effect geeft.
Na de post gaan we naar Pudong, het nieuwe financiele hart van Shanghai, waar men nu naast het vierdehoogste gebouw ter wereld (420M) nu bezig zijn aan een toren die eenmaal klaar nog hoger zal zijn (492m) . Een nieuwe rangschikking is moeilijk omdat er wereldwijd momenteel nogal wat afgebouwd wordt, de Arabieren voorop.
Morgenochtend vertrekken we met de trein naar Guilin (25 uur), waar we onmiddellijk verder zullen trekken naar Yangshuo. Nadat we daar het obligate Karstgebergte gezien en gefotografeerd hebben, gaan we verder naar Hong Kong, waar ons China avontuur zal eindigen, en het kerstshoppen misschien beginnen. Ondertussen zullen jullie nog wel vanalles van ons horen.
PS: Voor zij die na die maanden zich doodgeergerd hebben aan het gebrek aan trema's in onze zinnen: schiet ons niet dood, dat ding is op de Chinese toetsenborden niet te vinden. De nerd en/of taalpurist die de alt -code daarvan kent, mag die altijd meedelen.
PPS: Het lijkt ons dat hoe meer beschaafd je gaat, hoe moeilijker het wordt om een Chinese klojo te vinden die even een dvd voor je kan schrijven. Van in Mongolie tot de meeste achterlijke is het nooit een probleem geweest. In Beijing en Shanghai hebben we al uren gezocht, en hier zelfs nog niks gevonden, tenzij een rot-kodak express waar het eerst niet kon, dan weer wel voor 6 euro (!!!!) en daarna weer niet, waarna ik daar de Lonely Planet ben vergeten waarvoor ik de volgende dag dan weer terug moest... PFFFFF (politiek incorrecte grap volgt), ik zou samen met meer dan een miljard Chinezen Mao, die 30 miljoen spleetogen om zeep heeft geholpen, ook nog tof gaan vinden!
Maar nu: postkantoortijd! Benieuwd wat ze nu voor ons in petto hebben...
Monday, October 22, 2007
Fast fact
As Eline's iPod was full in Chengdu, we bought a portable hard drive.
This means that at the moment, we have more than 30Gb of pictures. (34 to be exact)
This means you're lucky you only get to see the best ones on Flickr!
This means that at the moment, we have more than 30Gb of pictures. (34 to be exact)
This means you're lucky you only get to see the best ones on Flickr!
Sunday, October 21, 2007
Tibet
We left Lhasa on Tuesday 16th, the driver found our hotel a bit after 8 o' clock. Emeisha, Binesh and Lazlo were already in the car, a minivan. Emeisha and Binesh are two Australians, originating from Sri Lanka. Lazlo is Hungarian, from Budapest. Just as Eline, he just finished architecture. We can call ourselves lucky to have met these people to share the car with, as they were great. Even more when we noticed that Lazlo could speak a bit Chinese! As our driver was true-bred Chinese (read: no English whatsoever), this came in handy.
The first stop was Yamdrok Tso Lake, where we arrived after a few hours of hairpin bends on perfect asphalt. There was one parking lot, and that was all the lake was about for us, as well as for the dozens of other tourists. The view was stunning, and we enjoyed the view while ignoring the Tibetans (or Chinese) who were running around with decorated yaks and dogs, asking 10 Yuan (1euro) for a picture.
After Yamdrok, we left for Gyantse (yes, I wrote it wrong the last time...)
Tibet is a beautiful region. We drove through small villages, a small sand dune dessert , we past snow covered mountains and cliffs, and all the time the landscape was wide and sand colored, except for regular explosions of intense autumn colors. Mind blowing...
In Gyantse, we visited the Fortress and went for dinner. Binesh and Emeisha, who had only just arrived in Tibet (Lazlo had been in Tibet for a week, while we had been traveling above 3000m for the last 3 weeks) had difficulties during the climb, and skipped the fort. It was hard, as the views were also literary breathtaking.
One tip for future travelers : if Lonely Planet says the toilets are "a bit rough", be afraid!!! Be very afraid!!! In this case, they were completely covered with sh... human waste. We opted for the double room, as Eline wasn't feeling very well, and would need the toilet. Hooray for Western toilets: Our island of civilization in this squat toilet ocean!
The second day, we would head for Shegatse, after visiting the monastery in Gyantse, which has one of the largest stupas in China.
Shegatse is the second largest city in Tibet. Lazlo and I strolled through the old town, trying to reach the fortress which we could see from the hotel. Just when we reached the top, some officials in army uniforms sent us away (bastards), we don't know why...
That day, again we had encountered some amazing sights. Our driver was superb. As we asked him to stop a few times to take pictures, this day he stopped by himself when we crossed something special. I made the most beautiful pictures of farmers, but as I turned the quality button of my camera one stop to far, they are all in raw format. This means that you won't see them until I find decent photo editing software (read December)
The third day we left early, as we had 10 hours of driving ahead of us to Nam Tso Lake. This is the highest salt-water lake in the world. And you can definitely feel it. At 4700m, you are only 100m under the top of Mont Blanc. Running is impossible, and everything goes a bit slower. There were two guest houses, and the metal frames show that a lot of tents must have been here (maybe during high season), and the area looks awful. There's garbage everywhere, and although there are toilets (a bit rough...), people just go everywhere (I saw it with my own eyes...) , which makes the place look like a landfill (which unfortunately can be said about almost every Tibetan village).
But the lake makes up for everything! The wind generated impressive waves, which were even more dramatic as they banged upon the shore, which was covered with small stupas. The sun set the whole view on fire. It was definitely one of the must beautiful things I've ever seen in my entire life. Sunrise was evenso nice, satisfied and quiet I joined the rest in the car, as we left for Lhasa again. The final stop was Ganden Monastery. We first stopped in Lhasa to drop off Emeisha and Binesh, who were suffering from the altitude and didn't sleep that night. Ganden was very nice, and also very high again. We enjoyed the chapels and especially the sights, but we must admit that the point of saturation had been reached. We had seen enough monasteries, and despite the beauty, we were glad that after Tibet, no more monasteries would follow.
Our tour was over. It had been great, and due to some luck in finding the right people, it had been cheap as well. We were so glad we had made it to Tibet. Luck had been on our side for the last weeks.
The first stop was Yamdrok Tso Lake, where we arrived after a few hours of hairpin bends on perfect asphalt. There was one parking lot, and that was all the lake was about for us, as well as for the dozens of other tourists. The view was stunning, and we enjoyed the view while ignoring the Tibetans (or Chinese) who were running around with decorated yaks and dogs, asking 10 Yuan (1euro) for a picture.
After Yamdrok, we left for Gyantse (yes, I wrote it wrong the last time...)
Tibet is a beautiful region. We drove through small villages, a small sand dune dessert , we past snow covered mountains and cliffs, and all the time the landscape was wide and sand colored, except for regular explosions of intense autumn colors. Mind blowing...
In Gyantse, we visited the Fortress and went for dinner. Binesh and Emeisha, who had only just arrived in Tibet (Lazlo had been in Tibet for a week, while we had been traveling above 3000m for the last 3 weeks) had difficulties during the climb, and skipped the fort. It was hard, as the views were also literary breathtaking.
One tip for future travelers : if Lonely Planet says the toilets are "a bit rough", be afraid!!! Be very afraid!!! In this case, they were completely covered with sh... human waste. We opted for the double room, as Eline wasn't feeling very well, and would need the toilet. Hooray for Western toilets: Our island of civilization in this squat toilet ocean!
The second day, we would head for Shegatse, after visiting the monastery in Gyantse, which has one of the largest stupas in China.
Shegatse is the second largest city in Tibet. Lazlo and I strolled through the old town, trying to reach the fortress which we could see from the hotel. Just when we reached the top, some officials in army uniforms sent us away (bastards), we don't know why...
That day, again we had encountered some amazing sights. Our driver was superb. As we asked him to stop a few times to take pictures, this day he stopped by himself when we crossed something special. I made the most beautiful pictures of farmers, but as I turned the quality button of my camera one stop to far, they are all in raw format. This means that you won't see them until I find decent photo editing software (read December)
The third day we left early, as we had 10 hours of driving ahead of us to Nam Tso Lake. This is the highest salt-water lake in the world. And you can definitely feel it. At 4700m, you are only 100m under the top of Mont Blanc. Running is impossible, and everything goes a bit slower. There were two guest houses, and the metal frames show that a lot of tents must have been here (maybe during high season), and the area looks awful. There's garbage everywhere, and although there are toilets (a bit rough...), people just go everywhere (I saw it with my own eyes...) , which makes the place look like a landfill (which unfortunately can be said about almost every Tibetan village).
But the lake makes up for everything! The wind generated impressive waves, which were even more dramatic as they banged upon the shore, which was covered with small stupas. The sun set the whole view on fire. It was definitely one of the must beautiful things I've ever seen in my entire life. Sunrise was evenso nice, satisfied and quiet I joined the rest in the car, as we left for Lhasa again. The final stop was Ganden Monastery. We first stopped in Lhasa to drop off Emeisha and Binesh, who were suffering from the altitude and didn't sleep that night. Ganden was very nice, and also very high again. We enjoyed the chapels and especially the sights, but we must admit that the point of saturation had been reached. We had seen enough monasteries, and despite the beauty, we were glad that after Tibet, no more monasteries would follow.
Our tour was over. It had been great, and due to some luck in finding the right people, it had been cheap as well. We were so glad we had made it to Tibet. Luck had been on our side for the last weeks.
Patience
We're still alive, and enjoying the big city life of Shanghai. Expect a long post as soon as we feel like it...
Sunday, October 14, 2007
Small small China
I'm (E) really getting frustrated here in China. Everything is cheap, but there's nothing you can buy!!! Grrrrr....
We saw some very nice sweaters for Frederik but the sleaves were only reaching half way his arms!
The biggest socks we could find for Frederik are suitable for me.
I saw the most gorgeous pumps, bright yellow "lacke" but the biggest size they had was a 35!!!!(a 35!!!!)(the search continues...the brand is Ailika, let me know if spotted somewhere)
We saw beautiful lingerie, only 5 euro for a bra, but the biggest size is 80B and it's smaller than our sizes. I succeeded to fit in but no chance I could breath...
Another very nice pair of shoes... 37...
They might have the largest population on earth, and think they're a great nation and people, but in fact they're small, too small, frustratingly small!
We saw some very nice sweaters for Frederik but the sleaves were only reaching half way his arms!
The biggest socks we could find for Frederik are suitable for me.
I saw the most gorgeous pumps, bright yellow "lacke" but the biggest size they had was a 35!!!!(a 35!!!!)(the search continues...the brand is Ailika, let me know if spotted somewhere)
We saw beautiful lingerie, only 5 euro for a bra, but the biggest size is 80B and it's smaller than our sizes. I succeeded to fit in but no chance I could breath...
Another very nice pair of shoes... 37...
They might have the largest population on earth, and think they're a great nation and people, but in fact they're small, too small, frustratingly small!
Lhasa
For many travellers arriving in Lhasa, the city is first of all disappointing. The common looking Chinese city with its department stores and shopping lane does not at all provide the "mystical Shangri-la experience" most people are looking for. To Flemish and Dutch people, things get worse, as (at this moment at least) the city could be held for a Dutch enclave, as Dutch is a language that can be heard on every corner, and even in some restautants, ("Mogen wij de rekening?") as one of the biggest restaurants here is Dutch owned.
But don't worry. When walking around in Barkhor, the Muslim quarter, the city looks like the stories told by travellers and books. It still smells bad, the streets are filled with garbage, and the smell of yak-butter is everywhere. Furthermore, this area has one of the nicest monasteries we've ever seen. The colours in the hard sunlight are simply beautiful, and against the background of mountain peaks and a clear blue sky, these sights make you forget about everything that could be on your mind and all you can do is shut up and suck in all these terrific views.
The hard sunlight may surprise you, as our first plan was to be out of Tibet before October as it could get too cold, but quite the opposite, it is pleasantly warm, ans the thermical underware still feels neglected as it has sunk to the absolute lowest levels of our backpacks. And sitting on one of the rooftop terraces, enjoying a beer in the sun, we must admit is one of those experiences you won't mind having again. It has its drawbacks of course, as I (F) have become very ill the first night from some sandwich on such a terrace...
But Tibet is not just about Lhasa, as from here, you can book tours to several other sites and sights. But it's expensive, as they count in cars, not per person. So We asked for a four day tour, which would cost us about 450 euro. So we did what so many people do; we wrote a note with our plans, copied it 12 times and hang it on the notice boards in all hostels and travel agencies. a day later, we're five, and we booked a tour of 400 euro. Excellent news of course, as we were going to pay that 450 just by ourselves if we had to (2 months of plain white rice...) . So tuesday we're of with a couple of Sri-Lankan Australians and an Hungarian. We'll see Nam-Tso Lake (the highest lake in the world), Yumdrok Lake, Shegatse and Shyantse. We're not doing Everest Base Camp, as we don't have the time (you can't arrange any permits during the weekend, so we can only leave on thuesday, and our flight to Shanghai is on Saturday). But I'm sure I will see the Everest within a decade, possibly with some more people (winkwink Lennert).
But don't worry. When walking around in Barkhor, the Muslim quarter, the city looks like the stories told by travellers and books. It still smells bad, the streets are filled with garbage, and the smell of yak-butter is everywhere. Furthermore, this area has one of the nicest monasteries we've ever seen. The colours in the hard sunlight are simply beautiful, and against the background of mountain peaks and a clear blue sky, these sights make you forget about everything that could be on your mind and all you can do is shut up and suck in all these terrific views.
The hard sunlight may surprise you, as our first plan was to be out of Tibet before October as it could get too cold, but quite the opposite, it is pleasantly warm, ans the thermical underware still feels neglected as it has sunk to the absolute lowest levels of our backpacks. And sitting on one of the rooftop terraces, enjoying a beer in the sun, we must admit is one of those experiences you won't mind having again. It has its drawbacks of course, as I (F) have become very ill the first night from some sandwich on such a terrace...
But Tibet is not just about Lhasa, as from here, you can book tours to several other sites and sights. But it's expensive, as they count in cars, not per person. So We asked for a four day tour, which would cost us about 450 euro. So we did what so many people do; we wrote a note with our plans, copied it 12 times and hang it on the notice boards in all hostels and travel agencies. a day later, we're five, and we booked a tour of 400 euro. Excellent news of course, as we were going to pay that 450 just by ourselves if we had to (2 months of plain white rice...) . So tuesday we're of with a couple of Sri-Lankan Australians and an Hungarian. We'll see Nam-Tso Lake (the highest lake in the world), Yumdrok Lake, Shegatse and Shyantse. We're not doing Everest Base Camp, as we don't have the time (you can't arrange any permits during the weekend, so we can only leave on thuesday, and our flight to Shanghai is on Saturday). But I'm sure I will see the Everest within a decade, possibly with some more people (winkwink Lennert).
Tuesday, October 9, 2007
Fish-flavoured Chicken and ass-burning Diarrhoea: Chengdu!
Next post will be in English again...
Omwille van enkele goede reacties op Eline's Nederlandstalige blog, zullen we zo nog maar eentje doen. Zoals reeds bekend zijn we ondertussen in Chengdu aangekomen. Hier worden we in een off-week gedwongen. Het probleem is dat we ten eerste allerlei formaliteiten hebben moeten vervullen, en ten tweede zijn de meeste dingen rond Chengdu zo veraf dat dat het steeds een driedaagse of een tweedaagse wordt, en aangezien we er niet direct meer iets voor voelen om 2 dagen te bussen om een dag iets te bezichtigen, blijven we gewoon hier.
Ondertussen is Lhasa betaald, ons vlucht geboekt, De Lonely Planet van Cambodja aangeschaft en Eline probeert weer wat foto's online te zetten, maar het internet werkt weer niet mee...
Een tweede reden waarom we hier zo inactief zijn, is omdat Chengdu op die manier een ideale uitvalsbasis wordt voor een eventuele tweede Chinareis, waarin we twee weken in Sichuan zouden blijven, waarvan Chengdu de hoofdstad is.
Sichuan is bekend voor zijn pikante keuken, en dat merk je aan alles. Je vind hier niks dat niet pikant is, zelfs geen pot noodles, behalve in internationale fast food restaurants. Omdat KFC een van de eerste ketens was die voet aan wal zette in China en overal te vinden is, moesten we daar dus ook eens naartoe. We wezen naar de foto's, en kregen ons maal.
De burgers zijn klein! Niet dat ze gewoon niet groot genoeg zijn, zoals wel vaker in dit soort etablissementen; neen, ze zijn echt teleurstellend klein. Maar wel lekker. Dus terwijl we van onze kippenburger genoten zij Eline plots dat haar exemplaar een beetje een vissmaak had. (Vreemd voor een kipburger, nietwaar?) Controle van Frederik wees uit dat juffrouw Celis al de hele tijd een fishburger zat te eten, denkende dat het over kip ging... Nu ja, het zal de hoogte zijn...(500m)
Gisteren zijn we dan wel plaatselijk gaan eten: een hotpot. Laat jullie hoofdjes maar niet op hol slaan, het betreft hier geen bedrijfster der vrouwenliefde, zonnebadend in Lesbos net na het middaguur, het is een soort Chinese fondue in een pot kokend vet, waarin een mengeling van chilis, gember en tal van andere sterk smakende en pikante kruiden zijn gestort. Het is niet slecht, maar net zoals vele andere Chinese gerechten is het weer verre van verfijnd, te vet, en jongens jongens zijn die dingen pikant! Detail dat niet voor de gevoelige lezer geschikt is: het brandt van ingang tot uitgang!
Gisteren zijn we ook naar Computer Street geweest. Geweldig! twee winkelcentra, vol met kleine standjes die allemaal electronica en computeronderdelen verkopen en alles wat daarbij komt kijken. Die Chinezen hebben een eigenaardige ondernemingsdrang. Ze kopieren alles gewoon. Nu was dat al langer bekend bij ons, maar hier neemt het absurde, zij het nuttige vormen aan. Het lijkt alsof iemand een zaak begint, winstgevend is, en onmiddellijk gekopieerd wordt door de buurman. Precies zoals we de vrijemarkteconomie kregen uitgelegd aan de hand van chocoladewafels van Prof. Moesen! Het resultaat is dat diensten en soorten winkels geconcentreerd zijn in straten, wijken, of zoals het laatste: in twee volledige winkelcentra. Elke stad heeft zijn gsm-straat, babyspullenstraat, uithangbordenmakerstraat, computerstraat, outdoorkledijstraat, en ga zo maar door. Leuk om te shoppen, want je kan blijven zoeken naar de laagste prijs!
Vandaag gaan we wat parken doen, die zijn jammer genoeg niet in een straat. We ullen ons weer warm moeten aankleden, want het regent hier de hele tijd. Zo, ik hoop dat die laatste noot jullie jaloezie een beetje tempert. Ook wij ontsnappen niet aan het Belgische weer!
kus,
F&E
Omwille van enkele goede reacties op Eline's Nederlandstalige blog, zullen we zo nog maar eentje doen. Zoals reeds bekend zijn we ondertussen in Chengdu aangekomen. Hier worden we in een off-week gedwongen. Het probleem is dat we ten eerste allerlei formaliteiten hebben moeten vervullen, en ten tweede zijn de meeste dingen rond Chengdu zo veraf dat dat het steeds een driedaagse of een tweedaagse wordt, en aangezien we er niet direct meer iets voor voelen om 2 dagen te bussen om een dag iets te bezichtigen, blijven we gewoon hier.
Ondertussen is Lhasa betaald, ons vlucht geboekt, De Lonely Planet van Cambodja aangeschaft en Eline probeert weer wat foto's online te zetten, maar het internet werkt weer niet mee...
Een tweede reden waarom we hier zo inactief zijn, is omdat Chengdu op die manier een ideale uitvalsbasis wordt voor een eventuele tweede Chinareis, waarin we twee weken in Sichuan zouden blijven, waarvan Chengdu de hoofdstad is.
Sichuan is bekend voor zijn pikante keuken, en dat merk je aan alles. Je vind hier niks dat niet pikant is, zelfs geen pot noodles, behalve in internationale fast food restaurants. Omdat KFC een van de eerste ketens was die voet aan wal zette in China en overal te vinden is, moesten we daar dus ook eens naartoe. We wezen naar de foto's, en kregen ons maal.
De burgers zijn klein! Niet dat ze gewoon niet groot genoeg zijn, zoals wel vaker in dit soort etablissementen; neen, ze zijn echt teleurstellend klein. Maar wel lekker. Dus terwijl we van onze kippenburger genoten zij Eline plots dat haar exemplaar een beetje een vissmaak had. (Vreemd voor een kipburger, nietwaar?) Controle van Frederik wees uit dat juffrouw Celis al de hele tijd een fishburger zat te eten, denkende dat het over kip ging... Nu ja, het zal de hoogte zijn...(500m)
Gisteren zijn we dan wel plaatselijk gaan eten: een hotpot. Laat jullie hoofdjes maar niet op hol slaan, het betreft hier geen bedrijfster der vrouwenliefde, zonnebadend in Lesbos net na het middaguur, het is een soort Chinese fondue in een pot kokend vet, waarin een mengeling van chilis, gember en tal van andere sterk smakende en pikante kruiden zijn gestort. Het is niet slecht, maar net zoals vele andere Chinese gerechten is het weer verre van verfijnd, te vet, en jongens jongens zijn die dingen pikant! Detail dat niet voor de gevoelige lezer geschikt is: het brandt van ingang tot uitgang!
Gisteren zijn we ook naar Computer Street geweest. Geweldig! twee winkelcentra, vol met kleine standjes die allemaal electronica en computeronderdelen verkopen en alles wat daarbij komt kijken. Die Chinezen hebben een eigenaardige ondernemingsdrang. Ze kopieren alles gewoon. Nu was dat al langer bekend bij ons, maar hier neemt het absurde, zij het nuttige vormen aan. Het lijkt alsof iemand een zaak begint, winstgevend is, en onmiddellijk gekopieerd wordt door de buurman. Precies zoals we de vrijemarkteconomie kregen uitgelegd aan de hand van chocoladewafels van Prof. Moesen! Het resultaat is dat diensten en soorten winkels geconcentreerd zijn in straten, wijken, of zoals het laatste: in twee volledige winkelcentra. Elke stad heeft zijn gsm-straat, babyspullenstraat, uithangbordenmakerstraat, computerstraat, outdoorkledijstraat, en ga zo maar door. Leuk om te shoppen, want je kan blijven zoeken naar de laagste prijs!
Vandaag gaan we wat parken doen, die zijn jammer genoeg niet in een straat. We ullen ons weer warm moeten aankleden, want het regent hier de hele tijd. Zo, ik hoop dat die laatste noot jullie jaloezie een beetje tempert. Ook wij ontsnappen niet aan het Belgische weer!
kus,
F&E
Monday, October 8, 2007
We miss you!!!
Dag liefste allemaal,
ik wil nog heel eventjes terug komen op de laatste blog. Ik vind dat Frederik net iets te snel over onze adembenemende wandeling in Tagong is gegaan. Zoals hij al zei duurde deze 6 uur. We vertrokken tegen de middag, we waren niet in het bezit van een kaart, we moesten gewoon de weg volgen tot over de brug en na de brug naar rechts, de vallei in, de rivier volgen en dan zouden we vanzelf in de verte de nunnery zien. Zo gezegd, zo gedaan. De wandeling doorheen de vallei was prachtig, we liepen doorheen weilanden met jaks en paarden. Overal waar we keken zagen we edelweiss en andere geneeskrachtige blauwe bloemmetjes. De tocht was lichtjes bergopwaarts en aangezien we nog steeds op 3700 meter zaten, voelden we het aan onze ademhaling. Op de heenweg hebben we slechts 2 mensen in de verte gezien. Toen we na 3uur stappen de nunnery bereikten, zagen we dat deze volledig verbouwd werd... en konden het dus niet bezoeken. Dan hebben we maar wat foto's genomen van de spelende jonge nonnen in de wei. we volgden een weg in opbouw naar een dorpje iets verder op. Dit dorpje leeft volgens ons van het plukken, drogen en verkopen van geneeskrachtige bloemen en kruiden. De berg op de achtergrond was volledig bekleed met vlaggen en we denken dat een beetje verderop ze hun skyburials houden. Dit is een soort van begrafenis alleen worden de mensen ipv in de grond gestopt in stukken gesneden, hun hersenen en beenderen tot moes geslagen en dan aan de gieren gevoerd. Nogal luguber maar anderzijds ook een natuurvriendelijk ten hemelvaren. Voor dit ritueel moet je hoogspersoonlijk uitgenodigd worden (wat we half en half waren in Litang door Mr. Zheng, maar hebben het aanbod al snel van de hand gedaan). Aan de rand van het dorpje lag een soort heiligdom waar bijna enkel heel oude mensen die slecht te been waren rondjes liepen terwijl ze de gebedsmolens lieten ronddraaien. Het was een prachtige locatie.
We besloten langs de bergen terug te keren en stopten op de top voor een picknick, Tibetaans brood met pindakaas en choco stonden op de menu en genoten van ons unieke uitzicht met weilanden, jaks, paarden, rivier, met sneeuw bedenkte bergen, een gletjer, strak blauwe hemel, en volledige stilte... buiten de wind die in ons waterflesje speelde.
Jammer genoeg begon te tijd te dringen want hadden nog een flinke wandeling voor de boeg vooraleer het donker zou worden. Ons bergpad kwam na enige tijd uit in de vallei en volgden dus dezelfde weg terug. Deze keer hing de zon laag wat de kleuren van het gras en de bloemen versterkte. Gelukkig was Frederik zo stom om zijn fotocamera in BASIC te zetten en vergeten weer af zetten waardoor de laatste 50 foto's van mindere kwaliteit zijn...
Na een tijd kwamen we aan in ons dorp waar we snel onze welverdiende pint bestelden. Deze dag was toch wel een van de hoogtepunten van de reis en daarom wat meer uitleg en beschrijving waard vond ik zo...
Waarom missen we jullie nu zo hard opeens?
Wel, we zijn ondertussen in Chengdu. We hebben in Tagong besloten om onze laatste stop voor Chengdu nl. Kanding te laten vallen. Zodanig hebben we 5 dagen ter plaatse. We moesten dan ook nog het een en ander regelen zoals onze trip naar Lhasa en onze vlucht naar huis... Het laatst vernoemde is de reden! We zijn de godganse kl*tedag bezig geweest om op dit kl*te interk*tnet onze vlucht te boeken, maar het internet is hier gewoon te traag!!!!!!! We zijn al een aantal dagen naar vluchten aan het zoeken en gisteren hadden we er een uitgekozen, vandaag was enkel kwestie van boeken... We zijn er om 12 deze middag aan begonnen in de hostel, zijn het om 16uur zonder resultaat zeer gefrustreerd afgedropen op zoek naar sneller internet in een internetcafe. Daar zijn we nu maar het is dus verre van beter! Gelukkig werkt skype hier wel en kon ik onze reddende engel bellen: mijn MAMA!!!!! Zij heeft deze onmogelijke opgave in slechts een kwartiertje geklaard! Lang leve mijn super mama en lang leve het veel te dure Telenet!
Dus neem allemaal jullie agenda en noteer: Frederik en Eline in Zaventem op 17 december om 17.40uur !!!!! Dat zijn nog 69 dagen en 20uren!!! De countdown klok op Frederiks facebook profiel is geupdate.
Wij gaan nu proberen vis te eten aangezien dit van het Baikalmeer en zijn Omul geleden is! Meer dan 6weken geleden.
Hele dikke kus! We missen jullie echt!
ik wil nog heel eventjes terug komen op de laatste blog. Ik vind dat Frederik net iets te snel over onze adembenemende wandeling in Tagong is gegaan. Zoals hij al zei duurde deze 6 uur. We vertrokken tegen de middag, we waren niet in het bezit van een kaart, we moesten gewoon de weg volgen tot over de brug en na de brug naar rechts, de vallei in, de rivier volgen en dan zouden we vanzelf in de verte de nunnery zien. Zo gezegd, zo gedaan. De wandeling doorheen de vallei was prachtig, we liepen doorheen weilanden met jaks en paarden. Overal waar we keken zagen we edelweiss en andere geneeskrachtige blauwe bloemmetjes. De tocht was lichtjes bergopwaarts en aangezien we nog steeds op 3700 meter zaten, voelden we het aan onze ademhaling. Op de heenweg hebben we slechts 2 mensen in de verte gezien. Toen we na 3uur stappen de nunnery bereikten, zagen we dat deze volledig verbouwd werd... en konden het dus niet bezoeken. Dan hebben we maar wat foto's genomen van de spelende jonge nonnen in de wei. we volgden een weg in opbouw naar een dorpje iets verder op. Dit dorpje leeft volgens ons van het plukken, drogen en verkopen van geneeskrachtige bloemen en kruiden. De berg op de achtergrond was volledig bekleed met vlaggen en we denken dat een beetje verderop ze hun skyburials houden. Dit is een soort van begrafenis alleen worden de mensen ipv in de grond gestopt in stukken gesneden, hun hersenen en beenderen tot moes geslagen en dan aan de gieren gevoerd. Nogal luguber maar anderzijds ook een natuurvriendelijk ten hemelvaren. Voor dit ritueel moet je hoogspersoonlijk uitgenodigd worden (wat we half en half waren in Litang door Mr. Zheng, maar hebben het aanbod al snel van de hand gedaan). Aan de rand van het dorpje lag een soort heiligdom waar bijna enkel heel oude mensen die slecht te been waren rondjes liepen terwijl ze de gebedsmolens lieten ronddraaien. Het was een prachtige locatie.
We besloten langs de bergen terug te keren en stopten op de top voor een picknick, Tibetaans brood met pindakaas en choco stonden op de menu en genoten van ons unieke uitzicht met weilanden, jaks, paarden, rivier, met sneeuw bedenkte bergen, een gletjer, strak blauwe hemel, en volledige stilte... buiten de wind die in ons waterflesje speelde.
Jammer genoeg begon te tijd te dringen want hadden nog een flinke wandeling voor de boeg vooraleer het donker zou worden. Ons bergpad kwam na enige tijd uit in de vallei en volgden dus dezelfde weg terug. Deze keer hing de zon laag wat de kleuren van het gras en de bloemen versterkte. Gelukkig was Frederik zo stom om zijn fotocamera in BASIC te zetten en vergeten weer af zetten waardoor de laatste 50 foto's van mindere kwaliteit zijn...
Na een tijd kwamen we aan in ons dorp waar we snel onze welverdiende pint bestelden. Deze dag was toch wel een van de hoogtepunten van de reis en daarom wat meer uitleg en beschrijving waard vond ik zo...
Waarom missen we jullie nu zo hard opeens?
Wel, we zijn ondertussen in Chengdu. We hebben in Tagong besloten om onze laatste stop voor Chengdu nl. Kanding te laten vallen. Zodanig hebben we 5 dagen ter plaatse. We moesten dan ook nog het een en ander regelen zoals onze trip naar Lhasa en onze vlucht naar huis... Het laatst vernoemde is de reden! We zijn de godganse kl*tedag bezig geweest om op dit kl*te interk*tnet onze vlucht te boeken, maar het internet is hier gewoon te traag!!!!!!! We zijn al een aantal dagen naar vluchten aan het zoeken en gisteren hadden we er een uitgekozen, vandaag was enkel kwestie van boeken... We zijn er om 12 deze middag aan begonnen in de hostel, zijn het om 16uur zonder resultaat zeer gefrustreerd afgedropen op zoek naar sneller internet in een internetcafe. Daar zijn we nu maar het is dus verre van beter! Gelukkig werkt skype hier wel en kon ik onze reddende engel bellen: mijn MAMA!!!!! Zij heeft deze onmogelijke opgave in slechts een kwartiertje geklaard! Lang leve mijn super mama en lang leve het veel te dure Telenet!
Dus neem allemaal jullie agenda en noteer: Frederik en Eline in Zaventem op 17 december om 17.40uur !!!!! Dat zijn nog 69 dagen en 20uren!!! De countdown klok op Frederiks facebook profiel is geupdate.
Wij gaan nu proberen vis te eten aangezien dit van het Baikalmeer en zijn Omul geleden is! Meer dan 6weken geleden.
Hele dikke kus! We missen jullie echt!
Thursday, October 4, 2007
Litang, Tagong
Ok, time to let you hear from us again.
We had some fabulous days lately!
Litang is a small village in Sichuan, at an altitude of 4015m. These areas used to be parts of Tibet, when it was still independent, and are home to the Kampha, a people of warriors with a palpable sense of pride, as even the Chinese still fear them. Walking around in Litang should thus resemble walking in Tibet, and the people should not be and cannot be taken for Chinese.
Tibetans are so friendly!!! A sharp contrast with the Chinese, especially as these villages are being crowded with Han Chinese, who open shops here (a story is coming...), as tourism is increasing.
In Litang, tourism is low, and , for example, there is only a limited number of restaurants with English menus. One of them is Tian Tian restaurant of the ever smiling and enthusiastic Mr. Zheng, who opened the door for us at night to make us dinner. (Steven, the Belgian we shared the jeep with, knew him and kept banging on the door until he opened) Delicious!
Although the same Steven had warned us for a heavy night due to the altitude, we slept like babies.
Next morning, while having breakfast, two Tibetan farmers women came by and were staring at us, and even sat on the street to keep staring at us! Strange experience, and everybody who passed, shouted "hello" or "tashi dele" to greet us and say hi. We felt that this village is not used to tourists, or at least not Western tourists with white skins.
The first day we didn't do much, as the danger for altitude sickness is real here, and we climbed to much in one day. So we strolled around, uploaded many pictures, and visited a great and big stupa.
The next day was culture day! We had the hardest time doing the little walk to the Monastery, which was a slight incline. After 15 minutes of walking, we had to rest for at least another 10 minutes. No rushing here...
Inside the monastery, a new temple was being built, and it was great to see how these huge statues are produced. At the time, they were brushing the metal and painting the walls. We could make as many pictures as we wanted, as long as we showed them (what a difference with the rest of China). The older monastery was beautiful, as well from the inside as from the outside. The exterior was painted in red and yellow, and the bright sun made the colours breathtaking. As we were the only people there, it was even more stunning. The temple itself was also great, as the praying hall was huged and nicely decorated. A monk showed us another hall, where a large Buddha statue was decorated with many silk scarves, in which several bank notes were tied.
When walking back, we met some monks and saw an offered dead Yak hanging on the ceiling of the offering hall, scary. We left the monastery through a back alley, and after a 100 meters, we were asked inside of a home. We expected some people in there, but walked into 20 very suprised people, children to elderly, who were all having meals. We had to sit down and got a cup of 'tsampa', a baked sort of flour with butter and hot water. It was...not so good, but after adding some sugar, this heavy small meal became bearable. It was a superb experience, and we were inpressed by their hospitality and kindness. When I started taking pictures, everybody had to see of course, and in the end, I had captured every family member.
We passed a hill and a stupa covered with praying flags on our way home. The panorama over the village and the huge plateau on which it is situated was again breathtaking. Literary, as it was a steep climb, and the air is so thin.
But, in China, no great experience comes without a bad one. that day, we also bought some souvenirs from a Chinese shop. We had seen them the day before, but the price was too high. As we tried again to another person in the shop, the price suddenly had become reasonable when asking the guy in stead of the woman. But when the deal was closed, with us walking away and the money on the table, the guy started shouting and trying to pull the goods out of my hands (which succeeded with one small item), and the woman trying to stop Eline from walking away. We were furious, and kept on walking, as this was possibly just another Chinese scam, as we've seen many. When the guy pulled my camera, I stopped, turned around and stared him right in the face. Apparently it was quite persuasive, as the small man stopped touching me, lowered his voice and only mumbled some more. I think he learned that touching tourist's cameras is not the right thing to do.
We went to our room, furious and again disappointed in the arrogance and total lack of respect of the Chinese. The Tibetan friendliness will hopefully make up for it.
The next morning we had to get up early, as our bus heading for Xidujoan (or something) left at 6.30. The bus was completely full, and our backpacks had to go in the corridor, which was also full of boxes (very safe...). iPods are the best thing to have during such trips, shoulder to shoulder with women who don't know what personal hygiene means, and Chinese music enlightening us... The trip took us over passes of 4500m and higher (4660).
The problem was that we had to get out at the third stop (according to the bus station), and the bus never stopped. When we finally stopped at some restaurant (after 6 hours of driving), I asked the driver for our village, and he pointed at the village we just passed some kilometres ago... (AAarghhh Why can nothing just work here. There's only two people on the bus that don't go the final station. Why can't the driver just tell us, as he knows we don't know these villages...) But we pulled ourselves together, took our bags and walked back. In the town we found a girl that could speak English and we arranged a taxi to tagong. We left ...and started driving around in the village... He was looking for 2 more people... As he didn't find any, and we were not willing to quickly pay the double, he brought us to another guy (a very big Tibetan), that only had to wait for one more person. Then we left, with 3 old men in the trunk.
It took us hours. During the busiest days of the year (national holiday), road works had started on this road, and hundreds of Chinese jeeps with wealthy Chinese, covered in Goretex and equiped with very expensive camera drive to the West. Great!
We arrived in the evening, and booked into a guesthouse. It could be called Spartan, but it's the only hostel where foreigners come, which is also nice sometimes.
(we couldn't get a better situation, being in these poor regions during the holidays. As mentioned before, all prices double, which would be horrible in the cities)
Yesterday, we made a great 6-hour walk to a nunnery nearby. We walked through an enormous and quiet valley, not seeing anyone. On top of the hills, we could see snowy mountains and vast grass fields, it was so beautiful! You'll have to wait for the pictures.
Tomorrow we should leave for Kanding. I'll stop the writing now. See you soon!
We had some fabulous days lately!
Litang is a small village in Sichuan, at an altitude of 4015m. These areas used to be parts of Tibet, when it was still independent, and are home to the Kampha, a people of warriors with a palpable sense of pride, as even the Chinese still fear them. Walking around in Litang should thus resemble walking in Tibet, and the people should not be and cannot be taken for Chinese.
Tibetans are so friendly!!! A sharp contrast with the Chinese, especially as these villages are being crowded with Han Chinese, who open shops here (a story is coming...), as tourism is increasing.
In Litang, tourism is low, and , for example, there is only a limited number of restaurants with English menus. One of them is Tian Tian restaurant of the ever smiling and enthusiastic Mr. Zheng, who opened the door for us at night to make us dinner. (Steven, the Belgian we shared the jeep with, knew him and kept banging on the door until he opened) Delicious!
Although the same Steven had warned us for a heavy night due to the altitude, we slept like babies.
Next morning, while having breakfast, two Tibetan farmers women came by and were staring at us, and even sat on the street to keep staring at us! Strange experience, and everybody who passed, shouted "hello" or "tashi dele" to greet us and say hi. We felt that this village is not used to tourists, or at least not Western tourists with white skins.
The first day we didn't do much, as the danger for altitude sickness is real here, and we climbed to much in one day. So we strolled around, uploaded many pictures, and visited a great and big stupa.
The next day was culture day! We had the hardest time doing the little walk to the Monastery, which was a slight incline. After 15 minutes of walking, we had to rest for at least another 10 minutes. No rushing here...
Inside the monastery, a new temple was being built, and it was great to see how these huge statues are produced. At the time, they were brushing the metal and painting the walls. We could make as many pictures as we wanted, as long as we showed them (what a difference with the rest of China). The older monastery was beautiful, as well from the inside as from the outside. The exterior was painted in red and yellow, and the bright sun made the colours breathtaking. As we were the only people there, it was even more stunning. The temple itself was also great, as the praying hall was huged and nicely decorated. A monk showed us another hall, where a large Buddha statue was decorated with many silk scarves, in which several bank notes were tied.
When walking back, we met some monks and saw an offered dead Yak hanging on the ceiling of the offering hall, scary. We left the monastery through a back alley, and after a 100 meters, we were asked inside of a home. We expected some people in there, but walked into 20 very suprised people, children to elderly, who were all having meals. We had to sit down and got a cup of 'tsampa', a baked sort of flour with butter and hot water. It was...not so good, but after adding some sugar, this heavy small meal became bearable. It was a superb experience, and we were inpressed by their hospitality and kindness. When I started taking pictures, everybody had to see of course, and in the end, I had captured every family member.
We passed a hill and a stupa covered with praying flags on our way home. The panorama over the village and the huge plateau on which it is situated was again breathtaking. Literary, as it was a steep climb, and the air is so thin.
But, in China, no great experience comes without a bad one. that day, we also bought some souvenirs from a Chinese shop. We had seen them the day before, but the price was too high. As we tried again to another person in the shop, the price suddenly had become reasonable when asking the guy in stead of the woman. But when the deal was closed, with us walking away and the money on the table, the guy started shouting and trying to pull the goods out of my hands (which succeeded with one small item), and the woman trying to stop Eline from walking away. We were furious, and kept on walking, as this was possibly just another Chinese scam, as we've seen many. When the guy pulled my camera, I stopped, turned around and stared him right in the face. Apparently it was quite persuasive, as the small man stopped touching me, lowered his voice and only mumbled some more. I think he learned that touching tourist's cameras is not the right thing to do.
We went to our room, furious and again disappointed in the arrogance and total lack of respect of the Chinese. The Tibetan friendliness will hopefully make up for it.
The next morning we had to get up early, as our bus heading for Xidujoan (or something) left at 6.30. The bus was completely full, and our backpacks had to go in the corridor, which was also full of boxes (very safe...). iPods are the best thing to have during such trips, shoulder to shoulder with women who don't know what personal hygiene means, and Chinese music enlightening us... The trip took us over passes of 4500m and higher (4660).
The problem was that we had to get out at the third stop (according to the bus station), and the bus never stopped. When we finally stopped at some restaurant (after 6 hours of driving), I asked the driver for our village, and he pointed at the village we just passed some kilometres ago... (AAarghhh Why can nothing just work here. There's only two people on the bus that don't go the final station. Why can't the driver just tell us, as he knows we don't know these villages...) But we pulled ourselves together, took our bags and walked back. In the town we found a girl that could speak English and we arranged a taxi to tagong. We left ...and started driving around in the village... He was looking for 2 more people... As he didn't find any, and we were not willing to quickly pay the double, he brought us to another guy (a very big Tibetan), that only had to wait for one more person. Then we left, with 3 old men in the trunk.
It took us hours. During the busiest days of the year (national holiday), road works had started on this road, and hundreds of Chinese jeeps with wealthy Chinese, covered in Goretex and equiped with very expensive camera drive to the West. Great!
We arrived in the evening, and booked into a guesthouse. It could be called Spartan, but it's the only hostel where foreigners come, which is also nice sometimes.
(we couldn't get a better situation, being in these poor regions during the holidays. As mentioned before, all prices double, which would be horrible in the cities)
Yesterday, we made a great 6-hour walk to a nunnery nearby. We walked through an enormous and quiet valley, not seeing anyone. On top of the hills, we could see snowy mountains and vast grass fields, it was so beautiful! You'll have to wait for the pictures.
Tomorrow we should leave for Kanding. I'll stop the writing now. See you soon!
Subscribe to:
Posts (Atom)